Wybitne dzieło hiszpańskiego mistyka to lektura niełatwa w odbiorze, wymagająca dużego skupienia. Jak przystało na dzieło epoki baroku, głęboko uduchowiona treść obudowana jest bogactwem formy: metafor, ozdobników, powtórzeń, kontrastów, zderzenia emocji z intelektem.

Po zdjęciu tych bogatych szat słownych, otrzymujemy przejmujący obraz duszy tęskniącej za Bogiem, samotnej i nieszczęśliwej w swym opuszczeniu ale nie biernej. Na kolejnych stronach możemy prześledzić jej poszukiwanie boskiego Oblubieńca i dążenie do pełnego z nim zjednoczenia.

Wybitne dzieło hiszpańskiego mistyka to lektura niełatwa w odbiorze, wymagająca dużego skupienia. Jak przystało na dzieło epoki baroku, głęboko uduchowiona treść obudowana jest bogactwem formy: metafor, ozdobników, powtórzeń, kontrastów, zderzenia emocji z intelektem.

Po zdjęciu tych bogatych szat słownych, otrzymujemy przejmujący obraz duszy tęskniącej za Bogiem,...

Mowa trawa, słowolejstwo, a nawet nie zawahałbym się przed użyciem, wprost, określenia bełkot.

Cokolwiek Święty Jan od Krzyża ma do powiedzenia, zawiera się w "Drodze na Górę Karmel" (oraz "Nocy ciemnej" i "Żywym płomieniu miłości") - choć i tam niewiele istotnej treści. Tutaj już zupełnie wyłączył rozum i bez jego udziału, opierając się na samych uczuciach, próbuje wyrazić słowami to, co niewyrażalne słowami...

„Te słowa, pozornie niezrozumiałe [ehe, POZORNIE NIEZROZUMIAŁE, jasne], są jednak podstawą całego systemu mistycznego św Jana od Krzyża. Jako jedyny [!!!] środek złączenia się duszy z Bogiem uważa on wiarę. Udowadnia to w ten sposób: Bóg jest niepojęty. Jako taki nie może podpadać pod żadną formę rzeczy stworzonej. Rozum ludzki zaś jako stworzony nie może poznawać inaczej, jak tylko w formach rzeczy stworzonych, tym samym nie może poznać Boga całkowicie. Pozostaje więc tylko wiara, czysta wiara, wyzuta z wszelkiej formy stworzonej, i przez tę wiarę łączy się rozum z Bogiem. Analogicznie pamięć łączy się przez nadzieję, wola przez miłość, i w ten sposób dusza dochodzi do najściślejszego, jakie jest możliwe w tym życiu, zjednoczenia z Bogiem”.

"Im mniej kto jasno pojmuje Boga, tym więcej zbliża się do Niego”.

Voilà! Osoba nieobdarowana Łaską Wiary przez duże "W", starająca się szukać Boga naturalnymi drogami, czy to przez rozum, czy przez cnoty i uczynki, realizowanie chrześcijańskiego stylu życia - nie ma tutaj czego szukać. To dzieło ma tyle sensu, co objaśnianie przez 400 stron na czym polega smak figi, osobom, które nigdy nie jadły żadnego owocu i nie mają porównania z niczym.

Koniec końców, Święty Jan od Krzyża zaprzecza całej tradycji filozoficznej, ujmującej Stwórcę jako Logos, Nous czy Porządek - które da się w jakimś stopniu poznać za pomocą rozumu korzystając z zasady "poznawania przez podobne". (Choć w innych pismach wyraźnie prześwitują przez niego nauki Arystotelesa i Św Tomasza).

Nie ma co tracić nadziei:
"Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich". Mt 18, 20

Mowa trawa, słowolejstwo, a nawet nie zawahałbym się przed użyciem, wprost, określenia bełkot.

Cokolwiek Święty Jan od Krzyża ma do powiedzenia, zawiera się w "Drodze na Górę Karmel" (oraz "Nocy ciemnej" i "Żywym płomieniu miłości") - choć i tam niewiele istotnej treści. Tutaj już zupełnie wyłączył rozum i bez jego udziału, opierając się na samych uczuciach, próbuje...

Trudna analiza.

Trudna analiza.

Ta książka to rozbłysk w zimową pochmurną noc -coś niesamowitego. Nie mogłem się od niej oderwać. Jest tak pełna, że... ach - no nie da się tego opisać. To trzeba przeczytać. Wiele fragmentów Pisma Świętego nabrało dla mnie nowego znaczenia - pełniejszego i w ogóle może nawet nie, że zrozumiałem więcej i lepiej tylko to jest tak jak masz przebłysk i coś do Ciebie dociera. Nie jest to całość, ale takie muśnięcie. Muśnięcie na tyle duże, żeby zachęcić do dalszego szukania. Przepraszam, że taki emocjonalny wpis, ale pisze na gorąco zaraz po zakończeniu czytania :) - WARTO to przeczytać.

Ta książka to rozbłysk w zimową pochmurną noc -coś niesamowitego. Nie mogłem się od niej oderwać. Jest tak pełna, że... ach - no nie da się tego opisać. To trzeba przeczytać. Wiele fragmentów Pisma Świętego nabrało dla mnie nowego znaczenia - pełniejszego i w ogóle może nawet nie, że zrozumiałem więcej i lepiej tylko to jest tak jak masz przebłysk i coś do Ciebie...

Pierwszy raz spotkałem się z taką formą przekazu w książce.Najpierw mamy utwór poetycki a potem tłumaczenie wers po wersie co autor miał na myśli przez samego autora. Powiem szczerze taki sposób do mnie nie trafia ,czytając czułem się jak na polskim kiedy nauczyciel mi wykłada jedyną właściwą interpretacje utworu.Wiem że Jan od Krzyża na wstępie mówi czytelnikowi że może on na własny sposób odczytywać utwór ale to nic nie zmienia książkę czytało mi się ciężko i mozolnie. Sam proces dochodzenia do świętości i różne stadia zjednoczenia z Bogiem są fascynujące,pouczające i inspirujące to jednak lektura ciąży. Osobiście jednak wole formę dziennika jak np. Św. Faustyny czy Alicji Lenczewskiejj .

Książkę polecam bo jest to unikalna próba ujęcia w słowa bliskości,intymności i symbiozy jaką osiąga dusza święta z Bogiem.

Pierwszy raz spotkałem się z taką formą przekazu w książce.Najpierw mamy utwór poetycki a potem tłumaczenie wers po wersie co autor miał na myśli przez samego autora. Powiem szczerze taki sposób do mnie nie trafia ,czytając czułem się jak na polskim kiedy nauczyciel mi wykłada jedyną właściwą interpretacje utworu.Wiem że Jan od Krzyża na wstępie mówi czytelnikowi że może on...