Krótkie opowiadanie osadzone pewnej nocy w Tokio początków XXI wieku. Zagubieni bohaterowie. Surrealistyczne obrazy jak w kinie Lyncha czy w filmie „Old Boy”. Romantyczne uniesienia jak w filmach Wong-Kar Wai’a. Lektura "Po zmierzchu" przynosiła wiele różnych skojarzeń.

Narracja jest bardzo obrazowa, a emocje bohaterów uchwycone, mimo że wydają się dość ulotne.

Spodobał mi się ten format, krótkiego opowiadania osadzonego w jednym miejscu (jedno miasto),wszystko zaś dzieje się tej samej nocy.

Po lekturze odczuwam niedosyt, którego dłuższe opowiadania Murakamiego nie zaspokajają.

Krótkie opowiadanie osadzone pewnej nocy w Tokio początków XXI wieku. Zagubieni bohaterowie. Surrealistyczne obrazy jak w kinie Lyncha czy w filmie „Old Boy”. Romantyczne uniesienia jak w filmach Wong-Kar Wai’a. Lektura "Po zmierzchu" przynosiła wiele różnych skojarzeń.

Narracja jest bardzo obrazowa, a emocje bohaterów uchwycone, mimo że wydają się dość ulotne.

Spodobał...

Ciekawa narracja

Ciekawa narracja

Nic nie poradzę, uwielbiam klimat i bohaterów u Murakamiego, książka może być o czymkolwiek. Ta jest dziwna, co akurat nie jest dziwne u tego Autora ;) Jeśli miałabym się pokusić o interpretację: to opowieść o tym, że siły ciemności (jako metafora różnych ciężkich, przygnębiających życiowych sytuacji) dopadną każdego, ale można stawiać im czoła dzięki wspomnieniom, które są najcenniejszym, co mamy.

Książka napisana jest trochę inaczej niż reszta powieści Murakamiego, bardziej w stronę scenariusza filmu. Naprawdę człowiek czuje się jakby oglądał film.
Można zrobić taki podział: sceny-rozdziały dynamiczne (Mari, grająca w restauracjach muzyka) przeplatają się ze statycznymi (Eri, cisza). Bardzo wyczuwalna jest ta zmiana dynamiki. Szczególnie, jak słucha się w tle wszystkich utworów, których słuchają bohaterowie. I ciszy, kiedy niczego nie słuchają.
Potem dochodzi jeszcze trzeci wątek (Shirakawa).
Przypomina mi to ,,Upadek sombrera" Brautigana (a czytałam, że Murakami uwielbia tego pisarza, więc ciekawe, czy się tą książką inspirował),gdzie szybko tocząca się akcja jest przerywana opisami snu Yukiko.

Poza tym - jest jak u Murakamiego: trochę smutno, trochę zabawnie, trochę kotów, dość szczegółowo, jazz, muzyka poważna, samotność, realizm magiczny... Największą zaletą tej książki jest ATMOSFERA. Miasto nocą, czas do wytracenia, rozmowy z przypadkowymi ludźmi. Jeśli lubicie takie klimaty, to polecam :)

Nic nie poradzę, uwielbiam klimat i bohaterów u Murakamiego, książka może być o czymkolwiek. Ta jest dziwna, co akurat nie jest dziwne u tego Autora ;) Jeśli miałabym się pokusić o interpretację: to opowieść o tym, że siły ciemności (jako metafora różnych ciężkich, przygnębiających życiowych sytuacji) dopadną każdego, ale można stawiać im czoła dzięki wspomnieniom, które są...

Hipnotyzująca, bardzo klimatyczna, wszystko co lubię w Murakamim tutaj jest.

Hipnotyzująca, bardzo klimatyczna, wszystko co lubię w Murakamim tutaj jest.

Nudna książka, o niczym, opis na 2 strony jakieś osoby, która nie ma kompletnie znaczenia w fabule, męczyłam do połowy, potem powiedzialam dość.

Nudna książka, o niczym, opis na 2 strony jakieś osoby, która nie ma kompletnie znaczenia w fabule, męczyłam do połowy, potem powiedzialam dość.

Wielkie rozczarowanie Murakami'm. Nie spodziewałam się, że Po zmierzchu to będzie, aż tak zła książka. Jest na pewno trudna i wszystko w niej wydaje się być jakąś metaforą życia doczesnego, ale jednocześnie absolutnie każdy wątek jest tak chaotyczny, że nie można tego zebrać w jedną całość. Jakby się tak zastanowić nad fabułą, to nie mam pojęcia, o czym jest ta książka, bo wydaje mi się, że o niczym. Jest straszliwie nudna i skłaniająca czytelniku do zamknięcia oczu. Na razie jedyna książka tego autora, której nie polecam.

Wielkie rozczarowanie Murakami'm. Nie spodziewałam się, że Po zmierzchu to będzie, aż tak zła książka. Jest na pewno trudna i wszystko w niej wydaje się być jakąś metaforą życia doczesnego, ale jednocześnie absolutnie każdy wątek jest tak chaotyczny, że nie można tego zebrać w jedną całość. Jakby się tak zastanowić nad fabułą, to nie mam pojęcia, o czym jest ta książka, bo...

Akcja książki rozgrywa się w ciągu jednej nocy i to jest jej ogromna zaleta. Autor w ciekawy sposób prowadzi nas przez tę noc - od intensywnych godzin późnowieczornych, przez niepokojące godziny późniejsze, aż po smętny czas wczesnego poranka. Pomysłowa konstrukcja, interesujący bohaterowie. Mi się podobało.

Akcja książki rozgrywa się w ciągu jednej nocy i to jest jej ogromna zaleta. Autor w ciekawy sposób prowadzi nas przez tę noc - od intensywnych godzin późnowieczornych, przez niepokojące godziny późniejsze, aż po smętny czas wczesnego poranka. Pomysłowa konstrukcja, interesujący bohaterowie. Mi się podobało.

Czas upływa, a my patrzymy na tarczę zegara znamionującą każdy kolejny rozdział. Wskazówka przesuwa się nieubłagalnie, bo nic nie stoi w miejscu. Im dłużej czytamy, tym bardziej zagłębiamy się w tokijską noc, zmierzch, północ i zbliżający się świt…
Zaczyna się z pozoru niewinnie – samotnia dziewczyna w kawiarni, samotnie stojąca przed nią kawa i książka w dłoni. Przysiada się do niej nieznajomy student prawa, muzyk, będący w biegu na próbę swojego zespołu. Prowadzą ze sobą rozmowę, która pokieruje dziewczynę w nieznane rejony śpiącego miasta, do dzielnic, gdzie gwarne, nieznane jej życie ciągle się toczy.
Spokojna nostalgiczna książka Murakamiego, w której dzieje się dużo i jednocześnie niewiele: dziewczyna, chłopak, wysłany po mleko do sklepu spracowany urzędnik, love-hotel, sympatyczna zapaśniczka i przedstawiciel mafii na motorze. Usypiająca (ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu) wyprawa w neonowo-oniryczne śnienie. Tu nie trzeba drżeć ze strachu o losy bohaterów, nie ma tu wybuchowej akcji i porywających wydarzeń. Przecież gdzieś w pokoju śpi Eri, a migoczące światło z ekranu telewizora pada na jej spokojną twarz. Oświetla nas błękitnym światłem, ożywia senne cienie w pokoju, zabiera nas w jedyną tego rodzaju miejsko-niemiejską ciszę.
Proste, niespieszne i niebanalne. Inne - japońskie. Kończy się tak samo nagle, jak się zaczyna. Nie ma puenty, nie ma rozwiązania, bo nie ma zagadki i nie ma historii o. Bo ta historia trwa wiecznie, zamknięta w pętli czasu i tarczy zegara na białych kartach książki.
Moje pierwsze spotkanie z Murakamim. Uznaje je za bardzo udane.

Czas upływa, a my patrzymy na tarczę zegara znamionującą każdy kolejny rozdział. Wskazówka przesuwa się nieubłagalnie, bo nic nie stoi w miejscu. Im dłużej czytamy, tym bardziej zagłębiamy się w tokijską noc, zmierzch, północ i zbliżający się świt…
Zaczyna się z pozoru niewinnie – samotnia dziewczyna w kawiarni, samotnie stojąca przed nią kawa i książka w dłoni. Przysiada...

Książka na bezsenną noc. Ileż to razy próbujemy nocami rozwiązać jakiś problem i nie dochodzimy do żadnej sensownej myśli?

Książka na bezsenną noc. Ileż to razy próbujemy nocami rozwiązać jakiś problem i nie dochodzimy do żadnej sensownej myśli?

To właśnie taka książka na jedną noc/ dzień. W jedną noc może zdarzyć się tak wiele. W książce jesteśmy obserwatorami Tokio z różnych miejsc, śledzimy losy bohaterów, którzy wikłają nas w swoje historie. Polecam dla tych co nie mogą spać.

To właśnie taka książka na jedną noc/ dzień. W jedną noc może zdarzyć się tak wiele. W książce jesteśmy obserwatorami Tokio z różnych miejsc, śledzimy losy bohaterów, którzy wikłają nas w swoje historie. Polecam dla tych co nie mogą spać.