Miasto niepokoju

Dennis Lehane znany mi jest z takich świetnych tytułów jak "Wyspa tajemnic" i "Rzeka tajemnic", więc sięgając po jego powieść miałem spore oczekiwania. Akcja rozgrywa się w Bostonie w 1918 roku. Głównym bohaterem jest policjant Danny, który pochodzi z wpływowej rodziny, ale ma charakter buntownika. Wraz z innymi policjantami chcą walczyć o swoje prawa i domagają się godziwszych warunków. W życiu głównego bohatera wiele się działo i te losy były ciekawie opisane. Są też wątki poboczne jak czarnoskóry Luther, który musiał uciec do Bostonu i się ukrywać, zły policjant McKenna, który nienawidzi czarnoskórych, wątki terrorystyczne, strajk i gigantyczne rozróby w mieście. Ciekawe było dookoptowanie do fabuły legendarnego baseballisty Babe Ruth`a. Pisarz ma świetne i lekkie pióro, nie gubił się w wielowątkowej historii, mimo długości czytało się szybko i sprawnie. Nie była to książka wybitna, ale stała na wysokim poziomie i ani trochę się nie nudziłem. Polecane miłośnikom amerykańskiej literatury.

Dennis Lehane znany mi jest z takich świetnych tytułów jak "Wyspa tajemnic" i "Rzeka tajemnic", więc sięgając po jego powieść miałem spore oczekiwania. Akcja rozgrywa się w Bostonie w 1918 roku. Głównym bohaterem jest policjant Danny, który pochodzi z wpływowej rodziny, ale ma charakter buntownika. Wraz z innymi policjantami chcą walczyć o swoje prawa i domagają się...

Jedna z najlepszych książek, jakie w życiu przeczytałam. Mimo, że temat nie mój, Boston nie mój, intrygi nie moje - a może nie "mimo, że", a "właśnie dlatego"? Nie mam pojęcia. Ta książka jest doskonała.

Jedna z najlepszych książek, jakie w życiu przeczytałam. Mimo, że temat nie mój, Boston nie mój, intrygi nie moje - a może nie "mimo, że", a "właśnie dlatego"? Nie mam pojęcia. Ta książka jest doskonała.

Bardzo dobra powieść. Ciekawa narracja aczkolwiek mimo wszystko kilka wątków mnie nie zainteresowało. Szczególnie wątek Babe Rutha.
Polecam czytelnikom, którzy lubią beletrystykę połączona z wydarzeniami historycznymi.

Bardzo dobra powieść. Ciekawa narracja aczkolwiek mimo wszystko kilka wątków mnie nie zainteresowało. Szczególnie wątek Babe Rutha.
Polecam czytelnikom, którzy lubią beletrystykę połączona z wydarzeniami historycznymi.

Niemal równo sześć lat temu po raz pierwszy zetknąłem się z twórczością Denisa Lehanea. Książką, którą wówczas przeczytałem, była "Wyspa tajemnic". Choć minęło tyle lat i wiele, bardzo wiele książek w tym czasie przeczytałem, do dzisiaj pamiętam styl, który mnie urzekł. Miałem nadzieję, że podobną magię poczuję czytając "Miasto niepokoju".

Niestety, pod tym względem trochę się zawiodłem. Nie jest to książka zła. Z pewnością jest to kawał dobrej opowieści... no ale właśnie niewiele pozatym. Są momenty zaskakujące, ale przeplatają się z takim literackim standardem.

Jest sporo smaczków. Opis ówczesnego amerykańskiego społeczeństwa i jego licznych problemów. Wcale nie zawsze był to "land of dreams", a w historii tego skrawka ziemi jest też sporo wstydliwych momentów.

No i najważniejsze na koniec. To wręcz zabawne, jak bardzo aktualna ta książka jest dzisiaj, skoro na tapecie mamy zamieszki na ulicach, niepokoje społeczne, strajki i epidemię w tle...

Niemal równo sześć lat temu po raz pierwszy zetknąłem się z twórczością Denisa Lehanea. Książką, którą wówczas przeczytałem, była "Wyspa tajemnic". Choć minęło tyle lat i wiele, bardzo wiele książek w tym czasie przeczytałem, do dzisiaj pamiętam styl, który mnie urzekł. Miałem nadzieję, że podobną magię poczuję czytając "Miasto niepokoju".

Niestety, pod tym względem trochę...

Dennis Lehane jest jednym z moich ulubionych pisarzy, jego książki mają niepowtarzalny klimat i "to coś", co sprawia, że czytanie to prawdziwa przyjemność i człowiek zatraca się w jego opowieściach. "Miasto niepokoju" rozpoczyna cykl Joe Coughlin o irlandzkiej rodzinie w Bostonie na początku XX wieku. Akcja powieści rozpoczyna się pod koniec pierwszej wojny światowej i kończy tuż po strajku policji w Bostonie w 1919 r. oraz wprowadzeniu prohibicji w styczniu 1920 roku w Stanach Zjednoczonych. Okres w historii Stanów bardzo burzliwy - echa rewolucji październikowej w Rosji rozlewają się po całym świecie i docierają do Ameryki. Walka o prawa pracownicze, konflikty rasowe, społeczne, próba utrzymania starego porządku a to wszystko w tyglu narodowości mieszkańców Bostonu: Irlandczyków, Włochów, Żydów, mieszkańców Europy wschodniej szukających w Bostonie ziemi obiecanej. W powieści pojawiają się autentyczne postacie z tamtego okresu: Babe Ruth - basebolista uznany na najlepszego gracza w historii tej dyscypliny, Louis Fraina - współzałożyciel Amerykańskiej Partii Komunistycznej, oraz wówczas młody prawnik z Departamentu Sprawiedliwości John Hoover, późniejszy szef FBI.
Jak w takich czasach odnaleźć własną tożsamość, po której opowiedzieć się stronie, czy wybór będzie właściwy i jakie będą tego konsekwencje? Gorąco polecam.

Dennis Lehane jest jednym z moich ulubionych pisarzy, jego książki mają niepowtarzalny klimat i "to coś", co sprawia, że czytanie to prawdziwa przyjemność i człowiek zatraca się w jego opowieściach. "Miasto niepokoju" rozpoczyna cykl Joe Coughlin o irlandzkiej rodzinie w Bostonie na początku XX wieku. Akcja powieści rozpoczyna się pod koniec pierwszej wojny światowej i...

Na czas kwarantanny jak znalazł.

Na czas kwarantanny jak znalazł.

Ameryka początek dwudziestego wieku... E tam, do bani z takim początkiem recenzji. Nic, kompletnie nic nie wniósłby do opinii o książce Dennisa Lehana.
A więc inaczej: Polska, koniec drugiej dekady dwudziestego pierwszego wieku. Literatura gatunkowa obumiera, nieliczne ciekawe dzieła przysypane zostały masową konfekcją, pisaną przez słabo płatnych wyrobników na żołdzie wydawnictw, albo warsztaty chałupnicze firmowane twarzą, ładniuśko wypadającą w mediach. Z wielce artystycznymi okładkami montowanymi w Photoshopie ze stockowych zdjęć a 5$ sztuka. Stosy makulatury z infantylną zawartością. A człek nie może żyć tylko literaturą wysoką, bez płodozmianu uświerknie łamiąc sobie głowę rozkminą ontologiczną. Szczęściem jest paru pisarzy płci obojga, którzy potrafią łączyć wysokie jakościowe C z formą przystępną, skrojoną pod gust zwykłego śmiertelnika. No a wśród nich jeden facio, coraz mocniej przekonujący do zarezerwowania mu miejsca w czołówce twórców bezwarunkowo dobrych.
„Miasto niepokoju” to epopeja o mozaikowym charakterze, splatająca umiejętnie wątki dwóch biografii i historii miasta, a po trosze historii kraju. Jest wszystko, co trzeba, a nawet więcej: konflikt rasowy, narodowy i społeczny, irlandzka policja, włoska dzielnica, ucieranie kotła imigranckiego w swoisty (amerykański) naród, industrialna machina i związkowe pierwociny. No i w rolach mniej czy bardziej epizodycznych autentyczne postacie, znane z podręczników historii.
Niesłychanie ciekawy jest czas, w jakim osadził Lehane swoją epicką opowieść. Między Wojną Secesyjną a prohibicją w powszechnej znajomości amerykańskiej historii zieje mniej lub bardziej czarna dziura. Prawdopodobnie z uwagi na łatwą malowniczość jednego i drugiego wydarzenia. Tymczasem dla tworzenia się pragmatyki zasad, jakie skłonni jesteśmy przypisywać społeczeństwu pod flagą w pasy i gwiazdy, początek ubiegłego wieku miał znaczenie fundamentalne. Jednak z europejskiego podwórka mało kto dostrzega burzliwość tego wycinka dziejów USA. Wtedy oczywisty ogień niezadowolenia mas pracujących z nędzy swojego położenia, dla wpływu na demokratyczne instytucje, usiłowali zagospodarować chałupniczy rewolucjoniści o anarchistycznych poglądach i środkach działania. Już kilka lat później miejsce niewprawnych entuzjastów zajęły organa bolszewickiego raju, eksport rewolucji wpisując w priorytety działania odpowiednich urzędów. Niezwykle interesujące jest (zwycięskie) zderzenie wartości „tradycyjnego stylu życia” płynących z kultu pracy i kanonicznej religii, z apostolstwem czerwonych idei.
Odbija się też w „Mieście niepokoju” paradygmat „Chaty wuja Toma”. Autor dość ostro manifestuje swoją niezgodę na traktowanie czarnych jak podludzi, ale też zdecydowanie opowiada się po stronie mechanizmów integrujących na bazie kanonu skreślonego przez Ojców Założycieli.

Lehane pisze szeroko, ogromnie przystępnie, chociaż nie rezygnuje ze środków i stylu właściwych literaturze z ambicjami. Przez długie, złożone zdania, od których nie ucieka, płynie się bez większego wysiłku. Na uwagę zasługuje złożona konstrukcja powieści, dopiero po jakimś czasie zazębiająca osobne epizody w intrygę, która zdecydowanie wciąga. Czytać. Polecam. To książka o czymś.

Ameryka początek dwudziestego wieku... E tam, do bani z takim początkiem recenzji. Nic, kompletnie nic nie wniósłby do opinii o książce Dennisa Lehana.
A więc inaczej: Polska, koniec drugiej dekady dwudziestego pierwszego wieku. Literatura gatunkowa obumiera, nieliczne ciekawe dzieła przysypane zostały masową konfekcją, pisaną przez słabo płatnych wyrobników na żołdzie...

Epicka histori

Epicka histori

Potężna skarbnica wiedzy Bostońskich wydarzeń , w szczególności polecam wszystkim którzy szukają książki związanej z historią Ameryki.

Potężna skarbnica wiedzy Bostońskich wydarzeń , w szczególności polecam wszystkim którzy szukają książki związanej z historią Ameryki.

Lehane mnie nie zawodzi, Błyskotliwy język, wartka akcja, element zaskoczenia. Uwielbiam. Zaczynam kolejny tom :)

Lehane mnie nie zawodzi, Błyskotliwy język, wartka akcja, element zaskoczenia. Uwielbiam. Zaczynam kolejny tom :)