Po prostu perełka! Jak ją znalazłem pośród oceanów książek? Hmmmm…. już nie pomnę. Zadziwiające, że taki piękny zbiór może być tak niedostrzegany przez polskich czytelników. Tu nie trzeba przedzierać się przez strony, aby wydobyć treść – tu każda strona jest treścią. Podobnie czułem się czytając opowiadania Lucii Berlin. Każde opowiadanie to chwila z czyjegoś życia, w którą zostajemy wrzuceni nieprzygotowani i bez powodu i te parę stron każdego opowiadania otwiera nam księgę historii. Szkoda, że w polskim przekładzie można przeczytać tylko ten zbiór. Z drugiej strony, to trochę jak smakowanie potrawy, niedosyt czyni to doznanie bardziej wykwintnym. Grace Paley serwuje małe porcje, które oferują bogactwo doznań.

Cytaty:

„Zaraz jak mnie zobaczył, powiedział:
- Rosie Lieber, nie można powiedzieć, żeby Ci brakowało ciała!
- Świat składa się z różnych ludzi, panie Krimberg.
- Nie zrozum nie źle, dziecinko – on na to. – Bardzo ładnie, bardzo ładnie. U młodej panny, której brak tego i owego z przodu i z tyłu, krew jest tak zajęta rozgrzewaniem palców u nóg i rąk, że nie ma czasu krążyć tam, gdzie najbardziej potrzeba.
Wszyscy lubią, kiedy im się prawi uprzejmości.
– Niech pan tylko sobie za dużo nie pozwala, panie Krimberg – powiedziałam – a zrobimy dobry interes.”


„No cóż, wiesz już chyba sama, moje złotko, że czegokolwiek byś nie robiła, życie się nie zatrzymuje. Przysiada tylko na chwilę i śni jakiś sen.”

No Lillie, nie dziw się. Takie jest życie. Dusza aktora musi być jak brylant. Im więcej ma twarzy, tym bardziej błyszczy jego nazwisko.”

„Zauważyłam je wpierw na twarzy mojej matki, to wstrętne pismo czasu, nabazgrane na policzkach, na całym czole – dziecko by mogło przeczytać – starość, starość, starość.”

„Powiedz jej, że mimo wszystko będę miała męża, bo jak powszechnie wiadomo, każda kobieta powinna mieć chociaż jednego, zanim jej życie dobiegnie końca.”

„Trzeba być stukniętym, aby kochać i ślepym, aby wyglądać przez okno na własną, zimną jak lód, ulicę.”

„Lekarz powiedział: „Nie może pani wiecznie krwawić. Albo zabraknie pani krwi, albo krwawienie ustanie. Nikt nie krwawi wiecznie.”

„Oparty o poręcz starał się zatrzymać jej spojrzenie. Ale było to trudne, bowiem oczy to urodzeni spryciarze i potrafią się wykręcać na wiele sposobów.”

„Za pomocą kilku zdyszanych, przyjaznych słów i jakiejś nowej sztuczki miała nadzieję tchnąć wieczność w tę śmiertelną sprawę, jaką jest miłość.”

„- To bez wątpienia dziwne imię, proszę pani, w połączeniu z nazwiskiem, Charles C. Charley. Jak doszło do nadania go w ten sposób?
- A pan jak się nazywa? – zapytała grzecznie matka.
Z chłopięcym uśmiechem odparł:
- Edward Johnson, proszę pani.
- Ha! Ha! Ha! – zaśmiała się moja matka.”

„Każdy z nas, prawdziwy czy wymyślony, zasługuje w życiu na przeznaczenie.”

„- Na miłość boską, czy nikt w twoich opowiadaniach nie bierze ślubu? Czy nikt nie ma czasu pobiec do urzędu stanu cywilnego, zanim wskoczy do łóżka?
- Nie – odparłam. – W prawdziwym życiu tak. Ale w moich opowiadaniach nie.”

„Ależ nie ma się czego obawiać, moja kochana – powiedział jej ojciec. – Kiedy tam dotrzesz, nie będziesz chciał już żyć zbyt długo. Zupełnie nie ma się czego obawiać. Będziesz zużyta. Jesteś jak węgiel, palisz się, tlisz. Potem nic już nie zostaje do spalenia. Skończone.”

Po prostu perełka! Jak ją znalazłem pośród oceanów książek? Hmmmm…. już nie pomnę. Zadziwiające, że taki piękny zbiór może być tak niedostrzegany przez polskich czytelników. Tu nie trzeba przedzierać się przez strony, aby wydobyć treść – tu każda strona jest treścią. Podobnie czułem się czytając opowiadania Lucii Berlin. Każde opowiadanie to chwila z czyjegoś życia, w którą...