Dyptyk książkowy Cenzura w sztuce polskiej po 1989 roku to pierwsze opracowanie, w którym w sposób kompleksowy poddano analizie problematykę ograniczania wolności ekspresji artystycznej w III RP.

Publikacja obejmuje dwa uzupełniające się ujęcia – prawne oraz historyczne (z uwzględnieniem politycznych i społecznych aspektów zjawiska).

W tomie drugim autor poddaje krytyce problematykę immunitetu artystów i sztuki, a następnie podejmuje próbę narratywizacji dziejów cenzury w sztuce polskiej w latach 1989–2010. Na podstawie zgromadzonego materiału faktograficznego wychwytuje charakterystyczne jakościowe i ilościowe aspekty badanego zjawiska. W opisy cenzorskich przypadków wplata analizy porównawcze, wskazuje precedensy, symboliczne przełomy, ciągi lub korelacje wydarzeń, podkreśla także ich implikacje prawne (uwzględniając ustalenia z tomu pierwszego). W szczegółowy sposób omówiona została sprawa Doroty Nieznalskiej. Narracji historycznej towarzyszy, oparta głównie na prasie codziennej, refleksja nad polskim dyskursem medialnym o sztuce współczesnej. Książkę zamyka spis wypadków cenzorskich.

Spis treści
I. Immunitet artysty i sztuki – analiza krytyczna
1.1. Źródła i rozwój problemu
1.2. Typy obrony
1.3. Między autonomią a społecznym zaangażowaniem
1.4. Podsumowanie
1.5. „Manifest” Żmijewskiego

II Z dziejów cenzury w sztuce polskiej po 1989 roku
2.1. Wprowadzenie
2.2. Okres przejściowy (1989 – 1992)
2.3. Okres formowania (1993 – 1998)
2.4. Okres eskalacji jakościowej – heroiczny (1999 – 2002)
2.5. Okres eskalacji ilościowej (2003 – 2007)
2.6. Okres stabilizacji (2007-2010)

III Sprawa Nieznalskiej
3.1. Od medialnego skandalu do procesu
3.2. Media o procesie
3.3. Debata publiczna po wyroku skazującym
3.4. Interpretacje „Pasji”
3.5. Typy obrony w debacie medialnej
3.6. Wokół procesu
3.7. Na sali rozpraw
3.8 Podsumowanie

Zakończenie