Braidotti ma irytujący zwyczaj powtarzania kluczowych fraz milion razy, książka mogłaby być zdecydowanie bardziej zwięzła, ale mimo wszystko warto spróbować wyłuskać te ziarna posthumanistycznego kondensatu. Bardzo porządkuje cele i metody nurtu oraz daje ogląd specyficznego podejścia etycznego.

W moim przypadku było warto, żeby przemyśleć ograniczenia afirmacyjnej strategii. Im dłużej poznaję koncepcję Braidotti, tym mocniej przekonuję się raczej do posthumanizmu bliższego Deleuze'owi i Guattariemu, których materializm jest bardziej krytyczny wobec mechanizmów ekonomicznych i klasowych. W przypadku naszej „lokalności” takie podejście jest kluczowe, a Braidotti w swojej kosmopolitycznej perspektywie je zaniedbuje. Widać to na przykład w opisie wątków feministycznych, które są uporczywie opisywane w „tranwersalnych relacjach” ze wszystkimi perspektywami oprócz ekonomicznej i społecznej

Braidotti ma irytujący zwyczaj powtarzania kluczowych fraz milion razy, książka mogłaby być zdecydowanie bardziej zwięzła, ale mimo wszystko warto spróbować wyłuskać te ziarna posthumanistycznego kondensatu. Bardzo porządkuje cele i metody nurtu oraz daje ogląd specyficznego podejścia etycznego.

W moim przypadku było warto, żeby przemyśleć ograniczenia afirmacyjnej...

Jak to jest, że niby książka jest napisana klarownym językiem, posiada dobrze rozłożone rozdziały i podrozdziały, a i tak obietnica podręcznikowego wprowadzenia do posthumanizmu sczezła na niczym? (Należy jednak przyznać, że momentami publikacja ta jest fascynująca)

Jak to jest, że niby książka jest napisana klarownym językiem, posiada dobrze rozłożone rozdziały i podrozdziały, a i tak obietnica podręcznikowego wprowadzenia do posthumanizmu sczezła na niczym? (Należy jednak przyznać, że momentami publikacja ta jest fascynująca)

Przeczytałam to, żeby pisać lepsze fanfiction do X-men :)

A tak poważnie, Braidotti, jak zawsze, oferuje klarowne, wyczerpujące i wciągające kompendium myśli posthumanistycznej, rozumianej jako okres koniecznej i możliwej reformacji sposobów konstruowania i rozumienia podmiotowości. "Po człowieku" to przegląd możliwości i zagrożeń nowoczesnego myślenia, nie tylko tych związanych z bigoteryjnym konserwatyzmem, ale też tkwiących w sercu (post)humanizmu, jak androcentryczne nawyki myślowej i kierowanie się kapitalistyczną logiką. Wyjątkowo interesująca interpretacja Spinozy. W sumie to dobry punkt wyjścia przed sięgnięciem po najnowszą książkę Haraway.

Przeczytałam to, żeby pisać lepsze fanfiction do X-men :)

A tak poważnie, Braidotti, jak zawsze, oferuje klarowne, wyczerpujące i wciągające kompendium myśli posthumanistycznej, rozumianej jako okres koniecznej i możliwej reformacji sposobów konstruowania i rozumienia podmiotowości. "Po człowieku" to przegląd możliwości i zagrożeń nowoczesnego myślenia, nie tylko tych...

Bełkot i nowomowa. meta- post- -blabla modernistyczny.

Bełkot i nowomowa. meta- post- -blabla modernistyczny.

Przez lata uczono nas w szkołach, że humanizm był wielkim osiągnięciem. Odejście od nieuchwytnego Boga do realnego człowieka witruwiańskiego z pięknymi proporcjami. Wydawałoby się, że nie ma wspanialszego obiektu skupienia uwagi. Hasła „Nic, co ludzkie nie jest mi obce” Terencjusza „Człowiek miarą wszystkich rzeczy” Protagorasa stały się bliskie twórcom nowego ładu i spojrzenia na świat. Błąd tej perspektywy polegał na konkretnym ideale: białym, zdrowym mężczyźnie, przez co pozostali w imię humanizmu zostawali wykluczeni: od kobiet po kolorowych.
Totalitaryzmy były kolejną odsłoną tego ludzkiego kierunku. Po nich nastąpił kryzys posthumanistyczny. Rosi Braidotti w „Po człowieku” analizuje miejsce obu kierunków oraz próbuje określić dążenia ludzi w czasach śmierci ideału człowieka, jako miary. Skupianie uwagi na naturze sprawia, że w dyskursie społecznym mogą brać udział również wcześniej wykluczani. Feministyczna filozofka analizuje wpływ przemian technicznych na nasze spojrzenie na innych ludzi, zwierzęta oraz maszyny, ponieważ wszystko to jest składnikiem naszego świata, więc w dyskusji nad człowiekiem i jego miejscu w poshumanistycznym świecie nie może być pominięte.
W książce Braidotti nie zabraknie odwołań i polemiki ze znanymi nam myślicielami, dla których człowiek był punktem odniesienia. Nie zabraknie w niej rozmyślań umieraniem, wykorzystywaniem uczuć w polityce, nad miejscem nauki w globalnym świecie oraz powstawania nowych pól do dyskusji etycznych.
Książka Rosi Braidotti „Po człowieku” jest skierowana do osób, które interesują się naszym światem, zmianami zachodzącymi w społeczeństwie i szukają możliwości stawiania nowych pytań, które pozwolą znaleźć nowe odpowiedzi. Na pewno jest to lektura obowiązkowa dla wszystkich absolwentów kierunków humanistycznych, ale powinna ona też trafić w ręce „ścisłowców”. Liczne odwołania do współczesnych „klasyków” sprawią, że czytelnik będzie mógł samodzielnie odkrywać nowe zagadnienia do przemyślenia. Przemyślenia Braidotti są napisane bardzo przystępnie i przez poruszanie tematów nam znanych z codziennego politycznego dyskursu staje się ona ciekawa.

Przez lata uczono nas w szkołach, że humanizm był wielkim osiągnięciem. Odejście od nieuchwytnego Boga do realnego człowieka witruwiańskiego z pięknymi proporcjami. Wydawałoby się, że nie ma wspanialszego obiektu skupienia uwagi. Hasła „Nic, co ludzkie nie jest mi obce” Terencjusza „Człowiek miarą wszystkich rzeczy” Protagorasa stały się bliskie twórcom nowego ładu i...