Właściwie książka stara się odpowiedzieć na pytanie: czy można pogodzić bycie filozofem z byciem chrześcijaninem? Cóż, „problem” związany jest tylko i wyłącznie ze współczesnymi czasami postmodernizmu, scjentyzmu, pozytywizmu, naturalizmu, nihilizmu, materializmu i naiwnego realizmu. Właściwe pytanie, które należałoby zadawać, to „Czy można być filozofem będąc ateistą?”, wszak filozof, to w cząstkowej definicji człowiek kochający mądrość, ale w pełnej – człowiek kochający Mądrość Boga (Solon, Sokrates, Platon).

„Dikajarchos nie uważał, że pochodzą one [sentencje delfickie] od mędrców; bo przecież starożytni nie uprawiali filozofii za pomocą słowa, ale dawna mądrość była troską o dobre czyny; dopiero z czasem stała się sztuką wyrażoną w słowach pospolitych; a dzisiaj ten, kto przemawia w sposób przekonujący, wydaje się wielkim filozofem; w dawnych czasach natomiast tylko dobry człowiek był filozofem, choćby nawet nie posługiwał się wspaniałymi i zrozumiałymi dla wszystkich słowami”. Krzysztof Bielawski

Gdyby jeszcze to było jakieś uporządkowane studium, książka miałaby szansę być ogromnie ciekawą i pomocną, niestety, to tylko przeredagowany tekst z kilku wykładów.

-----------------------------

„McInerny zdaje sobie jednak sprawę z tego, że dzisiaj największą przeszkodą w powrocie do moralności prawa naturalnego jest obawa przed popadnięciem w błąd naturalistyczny. Moralność ta sugeruje bowiem, że standardów do działań moralnych dostarcza natura, a od czasów Hume’a pamiętać musimy o zakazie wyprowadzania sądów moralnych z twierdzeń o faktach. McInerny twierdzi, że w oparciu o teksty św Tomasza można z łatwością pokazać, że klasyczna koncepcja moralności prawa naturalnego jest niepodatna na zarzut błędu naturalistycznego, w wersji, o jakiej mówił Hume. Istnieje jednak subtelniejsza wersja tego zarzutu, sprowadzająca się do wskazywania na autonomię porządku praktycznego wobec porządku teoretycznego. Skoro akty moralne człowieka to dobrowolne działania skierowania na cel, to uzasadnione wydaje się twierdzenie o autonomii etyki wobec porządku naturalnego. W końcu sam Tomasz twierdzi, że aby wiedzieć jak należy postępować, nie musimy być dobrymi metafizykami”. Ryszard Mordarski

„Wyrażenie „Wieki Ciemne” i „Wieki Średnie” może wskazywać na potoczną nieadekwatność wyrażania się oraz brak wyrafinowania i rzetelnej wiedzy; lecz intelektualiści rozumieją te wyrażenia w odniesieniu do czasów, kiedy światło rozumu całkowicie wygasło. Są to wieki wiary, autorytetu i przesądów, które w tym okresie panowały. Światłem na końcu tego, pogrążonego w mrokach barbarzyństwa tunelu było właśnie oświecenie, l’age de lumieres, czas illuministi. Nowożytna filozofia postrzega siebie nie jako kontynuację, lecz jako początek, który jest stopniowo przenoszony dalej. Niegdyś twierdzono, że wszystko zaczyna się od Kartezjusza. Kiedy kończyłem studia czytaliśmy książki, takie jak Hansa Reichenbacha – Powstanie filozofii naukowej, w której filozofia rozpoczyna się od Kanta. Jednak w czarująco napuszonej niewielkiej książeczce A.J. Ayera – Language, Truth, and Logic (1935) jest sugestia, że wszystko rozpoczęło się wtedy, kiedy dwudziestopięcioletni autor był studentem. Antologia Feigla i Sellarsa rozpowszechniła z cichym triumfalizmem to przeświadczenie, że rozpocząć można dopiero teraz. The Linguistic Turn – Rorty’ego była pozycją spóźnioną, ale pieśń była już znajoma”. Ralph McInerny

„Najkrótsza droga prowadząca do ukazania problemu relacji wiary do rozumu, jaką prezentuje Plantinga, polega po prostu na rozróżnieniu pomiędzy wiarą a wiedzą, i pokazaniu, że wiara jest rodzajem wiedzy”. Ralph McInerny

Właściwie książka stara się odpowiedzieć na pytanie: czy można pogodzić bycie filozofem z byciem chrześcijaninem? Cóż, „problem” związany jest tylko i wyłącznie ze współczesnymi czasami postmodernizmu, scjentyzmu, pozytywizmu, naturalizmu, nihilizmu, materializmu i naiwnego realizmu. Właściwe pytanie, które należałoby zadawać, to „Czy można być filozofem będąc ateistą?”,...