Dzieci między drugim a siódmym rokiem życia wierzą, że przedmioty nieożywione są zdolne do myślenia i działania. Podobnie postrzegają zwierzęta – nadając im cechy ludzkie, zwłaszcza przypisując im różne uczucia. Wierszyki o mrówkach, siwej ćmie, hipopotamie zakochanym w muszce, pluszowych liskach, ptaszkach z mądrymi minami i najcichszych śpiewakach świata – rybkach, są więc idealną dla nich lekturą.

Anna Świrszczyńska (1909-1984),znana głównie jako ekscentryczna poetka, której życie i twórczość naznaczyła wojna i której utwory z czasem stały się zbuntowanym głosem kobiet ciemiężonych i uprzedmiotawianych, miała także inne oblicze. W swoich utworach skierowanych do dzieci, malowała słowem zupełnie inne światy. Wykazała się ogromnym wyczuciem i wrażliwością na sposób postrzegania rzeczywistości przez najmłodszych. Wykorzystując swoje trafne obserwacje wykreowała światy w których rządzą pozytywne uczucia, życzliwość, troska – dzięki którym czytelnicy uczą się empatii.

Dzieci dzięki podobnym lekturom, uwrażliwiają się na los najsłabszych – bo nawet maleńkie istnienia są taką samą częścią świata jak one. Targają nimi takie same obawy i potrzebują także takich samych uczuć: miłości, wsparcia i poczucia bezpieczeństwa. Dlatego dziewczynka nie skrzywdzi ćmy, bo wie, że to zmusiłoby jej dzieci, a Maciek nie rozdepta przestraszonej, maleńkiej mrówki, tylko dlatego, że jest od niej większy. Małgosia za to, pragnie zaprzyjaźnić się z porzuconą, potrzebującą miłości suczką i pociesza krowę o pięknych, smutnych oczach – której odebrano cielątko. Bohaterowie jej wierszyków wiedzą, że niezależnie od nas, pojawiają się w życiu sytuacje, które powodują, że czujemy się źle – i wiadomo, nie jest to wcale przyjemne. Wiedzą też, że tylko czyjaś obecność może takie sytuacje załagodzić. Dlatego ważne jest by być dla innych dobrym i reagować, gdy komuś jest smutno.

Świrszczyńska w swoich utworach pokazuje także piękno jakie tkwi w różnorodności, którą trzeba szanować. Dlatego hipopotam może być szczęśliwie zakochany w muszce, a pan dudek może mieć świetne relacje z panem rakiem – w których charakter lepiej nie będę wnikać, bo się jeszcze czegoś doszukam. Poetka podkreśla także, że świat jest również niekończącą się zagadką. To, że nie słyszymy jak śpiewają ryby, nie oznacza, że tego nie robią.

Wspaniałe ilustracje Marcin Piwowarskiego mogą być potraktowane jako dopełnienie tekstu, lub opowiadać zupełnie inne historie niż wiersze. Zależy to tylko i wyłącznie od wyobraźni czytających. "W kanarkowym kraju i inne wiersze", to miła dla oka i ucha lektura. Rytmiczne wiersze autorki są ponadczasowe, nadają się do czytania przed snem. Mogą stanowić także punkt wyjścia do rozmyślań nad tym, jak rozwijać w sobie ciekawość świata i jak traktować innych.

Tekst: http://alicyawkrainieslow2.blogspot.com/2015/05/ponadczasowe-wiersze-dla-dzieci-w.html

Dzieci między drugim a siódmym rokiem życia wierzą, że przedmioty nieożywione są zdolne do myślenia i działania. Podobnie postrzegają zwierzęta – nadając im cechy ludzkie, zwłaszcza przypisując im różne uczucia. Wierszyki o mrówkach, siwej ćmie, hipopotamie zakochanym w muszce, pluszowych liskach, ptaszkach z mądrymi minami i najcichszych śpiewakach świata – rybkach, są...