Może nie jestem zapaloną fanką mechów, Transformersów i Gundamów, tak ku zgrozie rodziców, to oczka bardziej świeciły mi się na widok zabawkowych robotów niż na Barbie. Do tego można wiele powiedzieć o filmach del Toro, jednak najprawdopodobniej nie będzie to to, że są brzydkie albo że nie potrafią przedstawić fantastycznych światów.
Dodając jedno do drugiego - nie było szans, aby Pacific Rim nie trafił na listę moich ulubionych filmów! Bardzo żałuję, że w Polsce nie wyszło tłumaczenie nowelizacji, ale zaopatrzyłam się w oryginał. Czy spełnił moje oczekiwania?

Trzeba zacząć od samych tych oczekiwań - które w sumie wygórowane nie były. Na pewno nie po przeczytaniu nowelizacji choćby takiego Obcego. Jeśli dostałabym solidne ,,to samo” co w filmie już byłabym usatysfakcjonowana. I zostałam pozytywnie zaskoczona! Bo dostam nie tylko ,,to samo”, ale również to, na co w filmie nie było miejsca, a czego trochę mi brakowało w trakcie oglądania.
Czy jest to pogłębienie charakterów i rozwinięcie fabuły? No… niezupełnie. Świata już trochę tak, jednak sama w sobie to nie jest najlepsza powieść, jaką możecie przeczytać.
Lecz film ma ograniczony czas. Książka - w teorii - nie. Dlatego to, co w filmie zostało tylko nakreślone, pan Irvine rozwija. Przykład może stanowić to, jak Raleigh radził sobie (albo raczej nie radził) ze śmiercią brata. W filmie jego podejście było zrozumiałe, ale w książce jest tego więcej. Podobnie sprawa ma się z podejściem pilotów do samych Jaegerów oraz Dryfu. Nadal to mogą być tylko ,,pierdoły” w postaci przekazywanych pomiędzy sobą historyjek i odczuć, ale to właśnie tworzy żywszy obraz tej, bądź co bądź, zamkniętej, ,,elitarnej” społeczności. Last but not least - pozostali bohaterowie też dostają trochę więcej czasu. Szczególnie cieszy mnie kilka fragmentów z perspektywy Herca. Jeśli ktoś beczał przy scenie pożegnania z synem, tak prawdopodobnie będzie tu beczał jeszcze mocniej.

Na osobny plus na pewno dodatki stylizowane na dokumenty lub wycinki prasowe. Poszerzają obraz świata, ale i historię co niektórych postaci. Jedyne, na co można by narzekać to to, że combo Newt-Gottlieb prawie nie istnieje w takiej formie, jaką pamiętam z filmu.

Może nie jestem zapaloną fanką mechów, Transformersów i Gundamów, tak ku zgrozie rodziców, to oczka bardziej świeciły mi się na widok zabawkowych robotów niż na Barbie. Do tego można wiele powiedzieć o filmach del Toro, jednak najprawdopodobniej nie będzie to to, że są brzydkie albo że nie potrafią przedstawić fantastycznych światów.
Dodając jedno do drugiego - nie było...