Męcząca książka. Za dużo polityki, za dużo osobistych przekonań autorki, nachalnie wprowadzanych w każdą z rozmów. Za mało zwykłej, prawdziwej konwersacji, historii ludzi. Bardzo nie podoba mi się takie ciągnięcie za język, odczułam że niektórzy z rozmówców nie czuli się swobodnie podczas udzielania wywiadu. I może przełożyło się to na efekt końcowy, część rozmów kończyłam czytać czując rozczarowanie.

Męcząca książka. Za dużo polityki, za dużo osobistych przekonań autorki, nachalnie wprowadzanych w każdą z rozmów. Za mało zwykłej, prawdziwej konwersacji, historii ludzi. Bardzo nie podoba mi się takie ciągnięcie za język, odczułam że niektórzy z rozmówców nie czuli się swobodnie podczas udzielania wywiadu. I może przełożyło się to na efekt końcowy, część rozmów kończyłam...

Kiedys takie wywiady podobaly mi sie bardzo. Dzisiaj znani i podziwiani wypowiadajacy sady o Polsce, opowaidajacy zlota mlodosc i wyglaszajacy maksymy juz mnie mniej bawia. Z przyczyn nieodgadnionych , kiedy czytalam w domu to mnie nudzilo, a kiedy w autobusie, to bardzo mi sie podobalo... lektura do transportu publicznego.

Koniec koncow, kilka lat temu nie zwrocilabym na to uwagi, dzisiaj juz tak: jedyna kobieta majaca glos w tej ksiazce to Donata Subbotko, przeprowadzajaca wywiady.

Kiedys takie wywiady podobaly mi sie bardzo. Dzisiaj znani i podziwiani wypowiadajacy sady o Polsce, opowaidajacy zlota mlodosc i wyglaszajacy maksymy juz mnie mniej bawia. Z przyczyn nieodgadnionych , kiedy czytalam w domu to mnie nudzilo, a kiedy w autobusie, to bardzo mi sie podobalo... lektura do transportu publicznego.

Koniec koncow, kilka lat temu nie zwrocilabym na...

Już niebawem, nakładem Wydawnictwa Agora SA, ukaże się książka, autorstwa dziennikarki Gazety Wyborczej – Donaty Subbotko – „W rozmowie”. Rzadko się zdarza, aby na łamach jednej książki znalazł się zapis rozmów z tyloma wybitnymi przedstawicielami męskiej części naszej polskiej populacji. Wszyscy (poza jednym rodzynkiem, wielkim mistrzem sportów motorowodnych – Waldemarem Marszałkiem) należą do szeroko pojętego kręgu kultury; są to artyści przez duże „A”.

Autorce udało się w tym dziele stworzyć fajny klimat. Tytuł idealnie pasuje do treści książki. Pomimo, że formalnie ma ona kształt wywiadu (pytanie – odpowiedź),w rzeczywistości jest to szczera, niewymuszona rozmowa, w której dominuje otwartość. Bohaterowie poszczególnych rozdziałów zdradzają nam sekrety swego życia, a co najważniejsze dzielą się swoimi spostrzeżeniami i refleksjami na te ważne i mniej ważne tematy.

A o czym właściwie panowie rozmawiali z Donatą Subbotko? Ano o wielu sprawach. Przede wszystkim wracali do przeszłości. Opowiadali m.in. o swej młodości, rodzinie, kobietach i jednocześnie czynili refleksje na temat starości. Przywoływali z pamięci nie tylko momenty sukcesu, chwały, ale również wskazywali na te chwile w życiu, kiedy nie było tak wesoło. Życie bowiem nie jest usłane różami. Często trzeba brnąć pod prąd, iść pod górę, aby później móc delektować się smakiem spełnienia.

Praktycznie każdy z bohaterów tej książki poruszał temat patriotyzmu oraz honoru w polskim wydaniu. Padło wiele przykrych, ale jakże prawdziwych zdań o naszej polskiej naturze. Wiele sensu widzę w słowach Wojciecha Marczewskiego (słynnego reżysera i scenarzysty) o tym, że nadal cechuje nas „kartoflaność”, czyli niechęć do zmiany. Według niego:
„Zawsze na kartoflu staliśmy i nie było źle. Dziadek tak robił, to i ja będę, po co zmieniać. Mamy swoją historię i jesteśmy z niej dumni, (…). Żyjemy w poczuciu, że jesteśmy otwartym narodem, (…). Natomiast nie chcemy się rozliczyć z naszych historycznych błędów, (…).” [s. 183].
Równie mocne słowa o nas Polakach padły z ust Zbigniewa Wodeckiego:
„Ten nasz heroizm, pseudobohaterstwo, dmuchanie balonu – zawsze musimy być najbardziej cierpiącym narodem, najbardziej walecznym, a tymczasem jesteśmy byle jacy. I te wszystkie pomniki – może trzeba by je w końcu zburzyć, myśleć o tym, co teraz, a nie, co kiedyś?” [s. 192].

W podobnym tonie wypowiadają się pozostali panowie. Irytują ich absurdy i groteskowość naszej obecnej rzeczywistości. Są rozczarowani tym, jak funkcjonuje polska demokracja. Andrzej Mleczko jest zniechęcony demokracją samą w sobie, która według niego okazała się niewypałem. Jak sam wspomina swoją rozmowę z kolegą z Niemiec, w latach 70.:
„Marzyło mi się, żeby komunizm padł, żeby wreszcie w Polsce była demokracja, a on do mnie, że to beznadziejny system. Oburzałem się: jak możesz tak mówić? A on: przecież demokracja to są rządy populistycznej hołoty. (…) Tak zaciekle broniłem tej demokracji, a teraz się okazuje, że to on miał rację.” [s. 162].

Reasumując - książkę czyta się jednym tchem. Płynie z niej mądrość, jest świetnie napisana, stylistycznie bez zarzutu. Nie brak w niej poczucia humoru. I to jest istotą tego dzieła, że pomimo poruszania ważnych tematów, nie znajdziemy tutaj górnolotnych słów i szumnego patosu. Wszystko jest zrównoważone. Nie zapomniano o niezwykle cennej „zasadzie złotego środka”. Dominuje tutaj umiar, przez co lektura jest przyjemna.

Każdy, kto po nią sięgnie, na pewno nie będzie rozczarowany…

Już niebawem, nakładem Wydawnictwa Agora SA, ukaże się książka, autorstwa dziennikarki Gazety Wyborczej – Donaty Subbotko – „W rozmowie”. Rzadko się zdarza, aby na łamach jednej książki znalazł się zapis rozmów z tyloma wybitnymi przedstawicielami męskiej części naszej polskiej populacji. Wszyscy (poza jednym rodzynkiem, wielkim mistrzem sportów motorowodnych – Waldemarem...

Bardzo dobre te rozmowy tylko krótkie

Bardzo dobre te rozmowy tylko krótkie