W tej książce spróbuję na przykładzie wierszy wybranych poetów opowiedzieć, na ile to możliwe, o wywodzącym się z lat 90. liryczno-narracyjnym projekcie o tym, jakie efekty przynosi jego realizacja na trzech, najważniejszych dla liryki płaszczyznach budowania metaforycznych znaczeń: języka, podmiotu i świata przedstawionego. Sądzę, że narracyjna liryka pozostaje główną formą ekspresji nietypowej - awangardy lat 90. - od Świetlickiego do Podsiadły, przez Wiedemanna i Foksa, po Sosnowskiego i Piórę. Nie chodzi tu oczywiście o kompletne ujęcie wszystkich języków poezji lat 90. Pragnę po prostu zaprezentować własny wybór poetyckich propozycji, które, według mnie, rzeczywiście przyczyniły się jakoś do poszerzenia zasobu narzędzi ekspresji polskiej nowoczesnej poezji, kładąc przy okazji nacisk na specyficzny dla niektórych twórców debiutujących w ostatniej dekadzie XX wieku literacki światopogląd czy, lepiej byłoby powiedzieć: tekstową filozofię.