Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Można by pisać długo o wszystkim. Mnie u Herty Muller najbardziej porusza sposób przeżywania bliskości.

Można by pisać długo o wszystkim. Mnie u Herty Muller najbardziej porusza sposób przeżywania bliskości.

O nieumiejętności kochania. O cierpieniu, które przynosi jakąś perwersyjną radość. Jeśli o poświęceniu, to toksycznym. O skazie, jaką przekazują sobie niekochane, niedocenione kobiety. Są tam słowa, jakich żadna młoda kobieta nie chciałaby od własnej matki usłyszeć, a kiedy je usłyszy to historia zaczyna zataczać kolejny krąg.

O nieumiejętności kochania. O cierpieniu, które przynosi jakąś perwersyjną radość. Jeśli o poświęceniu, to toksycznym. O skazie, jaką przekazują sobie niekochane, niedocenione kobiety. Są tam słowa, jakich żadna młoda kobieta nie chciałaby od własnej matki usłyszeć, a kiedy je usłyszy to historia zaczyna zataczać kolejny krąg.

Paradoksalnie czytanie tej fatalnej książki ma całkiem pozytywne skutki - wszystkie własne żale znikają rozpędzone lękiem, że będzie się choć trochę podobnym do autorki tego werterystycznego dziennika.

Dobre wydawnictwo i ładna okładka zwiodły mnie niestety na pokuszenie.

Paradoksalnie czytanie tej fatalnej książki ma całkiem pozytywne skutki - wszystkie własne żale znikają rozpędzone lękiem, że będzie się choć trochę podobnym do autorki tego werterystycznego dziennika.

Dobre wydawnictwo i ładna okładka zwiodły mnie niestety na pokuszenie.