XIV Dalajlama – Tenzin Gjaco – przywódca polityczny i duchowy narodu tybetańskiego, laureat Pokojowej Nagrody Nobla, jeden z nielicznych globalnych autorytetów moralnych – człowiek, który cieszy się szacunkiem wszystkich – buddystów, ludzi innych wyzwań, ludzi bez konkretnego wyznania, ludzi niewierzących. Ten pochodzący z niewielkiej wioski mnich w karmazynowych szatach od kilkudziesięciu lat przemierza świat, spotykając się z przywódcami innych krajów, naukowcami, filozofami i tłumami zwykłych ludzi. Bierze udział w setkach programów telewizyjnych i radiowych, udziela tysięcy wywiadów – działa na rzecz swojego okupowanego kraju – Tybetu, wypowiada się na wiele innych tematów, aktualnych i ponadczasowych, komentuje wydarzenia, odpowiada na pytania, ale też wnikliwie i z zainteresowaniem słucha opinii innych ludzi. Z biegiem lat stał się jedną z najlepiej rozpoznawalnych osób na świecie, dołączając do takich ikon kultury masowej tak, jak Che Guevara, James Dean czy Jan Paweł II.

Jaki naprawdę jest XIV Dalajlama? Na czym polega jego niezwykła charyzma? Jakie wyznaje poglądy? Jakie jest jego przesłanie? Dlaczego wywiera tak duży i trwały wpływ na innych?

Na te, między innymi, pytania próbuje w tej książce odpowiedzieć światowej sławy dziennikarz i kultowy dla podróżników pisarz, Pico Iyer, który od ponad 30 lat przy różnych okazjach i w różnych miejscach na świecie spotyka się z Dalajlamą – przyjacielem jego ojca. W kolejnych, bardzo osobistych i świetnie napisanych esejach, opisuje i próbuje tłumaczyć trudne do pogodzenia sprzeczności, jakie dostrzega w XIV Dalajlamie i w jego dwuznacznej pozycji duchownego, filozofa i polityka. W „Otwartej drodze” przenikliwie ujawnia te paradoksy: choć to dzięki temu dalajlamie świat poznał sytuację Tybetu, jego kraj nadal pozostaje częścią Chin i niewiele świadczy o tym, żeby cokolwiek miało ulec zmianie; choć pochodzi on z najbardziej odizolowanego i zacofanego miejsca na Ziemi, stał się orędownikiem globalizmu i nowoczesnych technologii; choć jest przywódcą duchowym, który cztery godziny dziennie odbywa praktyki medytacyjne, ostrzega przed zbytnim zaangażowaniem w religię; choć stoi na czele Tybetańczyków, twierdzi, że wygnanie z Tybetu może być korzystne; i wreszcie, choć uważany jest za inkarnację bodhisattwy współczucia, codziennie podkreśla i udowadnia swoje człowieczeństwo, krocząc otwartą drogą, bez uprzedzeń, z góry przyjętych założeń, z umysłem otwartym na świat i ludzi, przyjazny, z poczuciem humoru i przepełniony współczuciem.