Niepoetyczność tej poezji, zmienny stosunek do języka, tradycji poetyckiej, którą często ośmiesza i neguje, niejednoznaczna wymowa oraz pozorna konkluzywność sprawiała i nadal sprawia, że jest to twórczość kłopotliwa dla speców od analizowania i komentowania poezji.
Ale to ich problem .... .

Dla mnie Andrzej Bursa to człowiek niepokorny, złapany w pajęczynę czasów, w których przyszło mu żyć krótkim, dwudziestopięcioletnim życiem (umiera nagle, powodem jest wrodzona wada serca).
W jego wierszach widoczna jest szamotanina, bunt, kontestacja, złość, szyderstwo, bezradna ironia uciekająca w groteskę, cynizm, brutalność i wulgaryzmy. Dla mnie to reakcja poety na otaczającą go rzeczywistość.
Bursa rozczarowany światopoglądem rodziców: konserwatyzmem i religijnością matki oraz "romansem" ojca z komunistami. Zrozpaczony i rozdarty w związku z rozwodem rodziców kontestuje - zgłasza swoją apostazję. Bursa wściekły na komunistyczne podarunki (np. dodatkowe punkty dla spolegliwych studentów zapisujących się tylko po to do ZMP),oddaje legitymację ZMP. Zniesmaczony szarą, brudną i biedną codziennością PRL-u, opisuje bezlitośnie jej brzydotę.
Potencjał intelektualny Bursy był zbyt duży, aby mógł on przeoczyć obłudę, hipokryzję oraz nędzę socrealizmu, fasady na roześmianych twarzach ideowców, którym w głowach tylko karierowiczostwo, fuchy, wpływy, lewuchy. Nie mógł nie dostrzec ingerencji cenzury i czujnych oczu UB.
Sam zresztą, jako dziennikarz, miał okazję zderzyć się z naciskami redaktorów naczelnych posłusznych poleceniom BigCenzora i jego Mocodawców. Oto komentarz poety znajdujący się w jednym z wierszy:

"Mój szef miał oczy kota
Kiciuś mruczek idiota"

Trzy ostatnie rzeczowniki nie są tylko obelgami, charakteryzują postawę szefa wobec przełożonych i współpracowników.
Charakterystyka i ocena to iście miażdżąca. Szkoda, że przy okazji, paskudnie oberwało się kotom, które osobiście darzę sympatią, no chyba, że zabijają ptaki lub inne małe pożyteczne stworzenia.

Szczególnie interesujący jest, również wiersz pt. "Zażalenie" adresowany, przez Bursę do ówczesnego min. sprawiedliwości. Paradoksalnie jest on nadal aktualny i mógłby zostać przypisany obecnemu szefowi partii antykredkowej, której to członkowie, gdy patrzą na zwykłe kredki w klasycznej wersji kolorystycznej, doznają szoku, ponieważ jawi im się niepokojąca wizja tęczy.
Cytat z tego wiersza powinien zawisnąć na drzwiach gabinetu wspomnianego osobnika:

"Jest pan jedną gorzką pigułką wrzuconą mi ukradkiem (wasze dowcipy) do porannej kawy.
Strawię i pana.
Ale prawo, co prawo na to?"

Kiedy czytałam różne komentarze do twórczości Bursy, znalazłam wyjątkowo trafną ocenię skutków działania totalitaryzmu, za którą dziękuję anonimowemu autorowi.
Oto treść tej opinii:
"Totalitaryzm prowadzi do osaczenia poprzez biurokrację, za którą ukrywają się tajne mechanizmy - "preludia przemocy" - takie jak: cenzura i działania operacyjne służb. Wiedzie do zagubienia się w "piekle codzienności". Człowiek - ofiara obojętnieje, adaptuje się, zaczyna odgrywać rolę kata."

Jeden z najbardziej przejmujących wierszy Andrzeja Bursy zaśpiewała Elżbieta Wojnowska. Piosenka znalazła się na płycie "Kraina Łagodności. Czterolistna" pod tytułem "Życie moje". Kiedy usłyszałam to wykonanie pierwszy raz, było dla mnie jak cios w brzuch, zgrzyt piasku między zębami. I wciąż tak działa.

Poezja Bursy ma też drugie, spokojne i pogodne oblicze, gdy artysta pisze o wyprawach za miasto, spacerach z psem, zabawach z synkiem.
Szkoda, że nie miał okazji rozwijać swojego talentu, wszak jego poemat "Luiza" porównywany jest do "Kwiatów zła" Charles'a Baudelaire'a.

Niepoetyczność tej poezji, zmienny stosunek do języka, tradycji poetyckiej, którą często ośmiesza i neguje, niejednoznaczna wymowa oraz pozorna konkluzywność sprawiała i nadal sprawia, że jest to twórczość kłopotliwa dla speców od analizowania i komentowania poezji.
Ale to ich problem .... .

Dla mnie Andrzej Bursa to człowiek niepokorny, złapany w pajęczynę czasów, w...