Manga, mimo że wspólnym mianownikiem dla niej jest omawianie losów klanu Poe, składa się z kilku osobnych historii:

"Dziewczę o błyszczących srebrem włosach" - ckliwa i stereotypowa historia o pierwszej miłości. Temat nie jest zbyt ambitny, ale nie czyta się jej jakoś strasznie nudno. Całość bardziej przypomina wiersz niż mangę z fabułą, wszystko sprawia wrażenie swoistej delikatności.

"Wioska Poe" - opowieść o tym, jak szlachcic trafił przez przypadek do wioski... "wampanelli". Trochę jak sen, trochę jak bajka czytana dzieciom, posiada swoisty urok. Jedyne co drażni to brak użycia powszechnie przyjętego słowa "wampir" i zastąpienie go innym. Młody chłopaczek jest dość irytujący i wyniosły, ale ujdzie.

"Pamiętnik Glena Smitha" - z tytułowym pamiętnikiem niewiele ma wspólnego, opowiada głównie losy dzieci i wnuków Glena. Trochę to jak powieść obyczajowa z dwiema wojnami światowymi w tle. W większości dość smutna opowieść.

"Klan Poe" - swoisty trening "jak zachowywać się jak żywy człowiek" podobał mi się chyba najbardziej, a "odbicie w lustrze siłą woli" wymiata :D (przez przypadek scena ta wygląda bardziej jak parodia wszystkich horrorów niż jak całkowicie poważna :P). Mimo wszystko jest to chyba najdojrzalsza opowieść w tym tomie - porusza tematy takie, jak samotność nieśmiertelnego, samotność i fałszywe przyjaźnie dziedzica fortuny, cel w życiu lub jego brak, wydarzenia które prowadzą nieubłaganie do drugich, ludzie którzy próbują wywrzeć na nas presję... Ciekawe choć smutne zakończenie i cała historia bardzo mi się podobały. Interesujące jest również obserwowanie, jak stopniowo zmienia się relacja między Edgarem a Allanem.

"Marybell i srebrna róża" - pierwsza część historii opowiadająca o "babci" Hannie i dzieciństwie rodzeństwa bardzo mi się podobała. Druga, która ukazuje tak różnych braci i zawirowania rodzinne ich rodu jest co prawda ciekawa, lecz przeraźliwie smutna. Generalnie opowieść sama przed siebie byłaby naprawdę nieźle stworzona gdyby nie to, że fakty w niej ukazane kłócą się z tym, co wiemy z wcześniejszych rozdziałów :/ Niesamowicie zmarnowany potencjał... Swoją drogą, jeden z chłopaków ma prawie zawsze oczy narysowane tak, jakby były zamknięte... czyżby to taki Brock z Pokemonów w wersji shoujo? :P Trochę irytujące. Ja rozumiem, że ma wyglądać jak "książę", ale trochę logiki też by się przydało...

"Gniazdo małych ptaków" - hmm, kolejna historia ze szkołą w tle. Ciekawy jest wątek zegarka i śmierci Robina, natomiast wszystko inne... tak jakby rozpływa się w morzu braku faktów... Po kiego dwoje wampirów podróżowało przez pół Europy tak naprawdę nie zostało wytłumaczone (obsesja czy zwykły upór?). Niby część wątków łączy się z wcześniejszymi opowiadaniami, z drugiej jednak strony Allan jest tu predstawiony jak jakaś ciamajda życiowa, co - biorąc pod uwagę jego długie życie - nie wróży mu najlepiej. Wydaje mi się, że pojawiają się tu leciutkie wątki shounen - ai, są one jednak na tyle łagodnie przedstawione że mogą umknąć i w zasadzie nie mają większego znaczenia dla fabuły. Cóż, z drugiej strony ukazanie przygotowań do święta w całkowicie męskiej szkole jest na plus.

Na pewno sięgnę po część drugą, chociażby po to żeby wyjaśniło się dlaczego fakty się ze sobą nie zgadzają, jdnak w ogólnym odczuciu ciężko jest tak naprawdę powiedzieć, o czym dokładnie jest ta manga. Określiłabym ją jako "dramat o wampirach" - często poruszany jest problem sensu życia, samotności i opuszczenia przez bliskich, stąd też ten "dramat". Nie wiem jednak czy komukolwiek poleciłabym tą pozycję, zła natomiast nie jest.

Manga, mimo że wspólnym mianownikiem dla niej jest omawianie losów klanu Poe, składa się z kilku osobnych historii:

"Dziewczę o błyszczących srebrem włosach" - ckliwa i stereotypowa historia o pierwszej miłości. Temat nie jest zbyt ambitny, ale nie czyta się jej jakoś strasznie nudno. Całość bardziej przypomina wiersz niż mangę z fabułą, wszystko sprawia wrażenie swoistej...

Plusy - ładna historia, taka...romantyczna. Ładna kreska aczkolwiek staroświecka, co w tym przypadku jakoś tak pasuje do całości.
Ulotne, zwiewne postaci, bardzo szczupłe, kobiety mają piękne sukienki, wszędzie pełno kwiatów - dynamiczne i bardzo przyjemne dla oka rysunki.
Kadry nie zawsze mają ramki, rysunki "wylewają" się z kadrów, dużo grafik na całą stronę, kilka stron w środku jest w kolorze - są przepiękne.
Kiedy to oglądałam miałam skojarzenia ze starszą twórczością CLAMPa, podobny "bałagan" na stronach, który zresztą uwielbiam, równie dużo kwiatów, piórek, płatków itp, postaci też jakieś takie...szczuplutkie i piękne :)
Manga jest bardzo duża, dostarcza lektury na wiele godzin.
Manga ma jeszcze jeden plus - papier jest na tyle miękki,że po rozłożeniu można obejrzeć rysunki aż do samego klejenia, a mimo to klej się nie rozłamuje. Papier bieluteńki a jakość druku rewelacyjna - czerń aż błyszczy :)

Minusy - manga jest tak ciężka, że czyta się łagodnie mówiąc niewygodnie. Jeśli nie czyta się jej rozłożonej na płasko to wypada z obwoluty pod własnym ciężarem. I bolą nadgarstki! To zdecydowanie nie jest lektura do łóżka :)

Dla kogo - myślę, że dawka słodyczy, miłości, wzajemnego afektu i dramy może nie być dla każdego strawna. Z drugiej strony to naprawdę pięknie narysowana historia, i jeśli nawet okaże się niestrawna, to można usiąść i z zachwytem obejrzeć wspaniałe rysunki.
Nie żałuję że kupiłam, chętnie sięgnę po 2-gi tom.

Plusy - ładna historia, taka...romantyczna. Ładna kreska aczkolwiek staroświecka, co w tym przypadku jakoś tak pasuje do całości.
Ulotne, zwiewne postaci, bardzo szczupłe, kobiety mają piękne sukienki, wszędzie pełno kwiatów - dynamiczne i bardzo przyjemne dla oka rysunki.
Kadry nie zawsze mają ramki, rysunki "wylewają" się z kadrów, dużo grafik na całą stronę, kilka...

Po dobrych recenzjach umieszczonych na różnych blogach o tej mandze, postanowiłam ją kupić i się przekonać czy jest tak naprawdę dobra.
Na początku trochę odpychała kreska, jak wydawnictwo pokazywało przykładowe str., jednak podczas czytania spodobała mi się i widać,że autorka staranie ją narysowała oraz kreska pasuje do klimatu mangi.
Fabuła skupia się na losach głównych bohaterów,którzy są wampanellami. W mandze rozdziały są niechronologiczne,ale w ogóle to nie przeszkadza, a wręcz nadaję to pewien klimat w mandze oraz pokazuje, że autorka dobrze przemyślała fabułę, która jest spójna. A także pokazuje,że dla wampanelli czas nie odgrywa żadnej roli.
W końcu są nieśmiertelnymi istotami, które same nie wiedzą skąd się wzięły na tej ziemi i czy ich egzystencja na tej ziemi ma jakikolwiek sens.
Gdy JPF ogłosiło wydanie Klanu Poe ludzie mówili, że jest to shonen­‑ai,co jest kłamstwem . To, że głównymi bohaterami są chłopcy (na początku jest to o rodzeństwie Edgara i jego młodszej siostry Marybell) nie znaczy od razu, że jest historia o homo.
Co do wydania polskiego wydania nie podoba mi się zbiorcze wydanie. Upchali 5 tomów w 2.Jest to strasznie niewygodnie trzymanie takiej cegły podczas czytania. Na plus jest duży format oraz solidne jej wydanie, które nam się nie rozpadnie podczas czytania. Na początku i pod koniec tomu są kolorowe str.(zwłaszcza te miasto pomalowane na czerwono przypadło mi do gustu:). O mało nie zapomniałam napisać o czcionce, którą wybrało JPF. Dużo osób narzekało,że jest nieczytelna. Tutaj się zgodzie, ale nie sprawiała mi problemów oraz pasuje do mangi. JPF specjalnie wybrało ozdobną czcionkę, ale mogli się bardziej postarać i poszukać ozdobnych oraz bardziej czytelnych czcionek.
Polecam dla osób, które są miłośniczkami mang shojo, jest to nawet dla nich pozycja obowiązkowa, ponieważ na twórczości tej autorki opierają się mangi z tego gatunku.

Po dobrych recenzjach umieszczonych na różnych blogach o tej mandze, postanowiłam ją kupić i się przekonać czy jest tak naprawdę dobra.
Na początku trochę odpychała kreska, jak wydawnictwo pokazywało przykładowe str., jednak podczas czytania spodobała mi się i widać,że autorka staranie ją narysowała oraz kreska pasuje do klimatu mangi.
Fabuła skupia się na losach głównych...