Joyland

No i mamy pierwsze rozczarowanie tego roku. Przeczytałam ponad 20 książek Kinga do tej pory i „Joyland” może się poszczycić mianem tej najsłabszej. Chciałabym powiedzieć, że to zmarnowany potencjał, ale tu chyba nie było nawet potencjału – historia w „Joylandzie” jest zupełnie bez pomysłu i bez polotu. Groza dzieje się na kilku stronach, ale w ogóle nie wzbudza dreszczyku emocji i jest wręcz tylko zasygnalizowana, a książka w ostatnich 50-60 stronach zmienia się w pozbawiony emocji thriller. Główny bohater to altruista z przypadku, który ratuje życie małej dziewczynce (wykonując chwyt Heimlicha, zanim wymyślono chwyt Heimlicha, co jest dokładnie podkreślone – pomyślcie, jaka ta książka musiała być nudna, skoro zapamiętałam taką pierdołę) i spełnia dobry uczynek, zapewniając rozrywkę chłopcu z dystrofią mięśniową. Poza tym nie ma żadnej cechy. Większość tej książki to nieistotne szczegóły z jego życia (np. wątek z jego pierwszą dziewczyną, który może i w jakiś sposób buduje postać, ale dla fabuły nie ma znaczenia, a przewija się od początku do końca), łażenie po Joylandzie (czyli parku rozrywki/wesołym miasteczku, w którym bohater pracuje) i próba wmówienia czytelnikowi, że w Joylandzie straszy, bo kiedyś zamordowano tam jakąś dziewczynę. Wow. Zero napięcia, przegadanie, postacie z papieru, historia nudna jak flaki z olejem, nijakość. „Joyland” jest jak debiut, a nie książka starego wyjadacza, jakim jest Stephen King. Dobrze chociaż, że ma nieco ponad 300 stron (i wielkie pismo), a nie trzy razy więcej, więc czytało się szybko, no i gawędziarki styl Kinga też swoje robi – nawet jeśli Stefan zanudza czytelnika nieistotnymi wątkami, to jakoś się przez to płynie bez większych przeszkód, na poziomie językowym przynajmniej.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

No i mamy pierwsze rozczarowanie tego roku. Przeczytałam ponad 20 książek Kinga do tej pory i „Joyland” może się poszczycić mianem tej najsłabszej. Chciałabym powiedzieć, że to zmarnowany potencjał, ale tu chyba nie było nawet potencjału – historia w „Joylandzie” jest zupełnie bez pomysłu i bez polotu. Groza dzieje się na kilku stronach, ale w ogóle nie wzbudza dreszczyku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tytułowy Joyland to nazwa krainy zabawy i radości, czyli lunaparku.
Diabelski młyn, filiżankowe karuzele, gabinet luster i… DOM STRACHU. Wszystko przedstawia się pięknie i wspaniale, dlatego student Devin Jones postanawia latem się w nim zatrudnić. Czy w takim przyjemnym miejscu coś może pójść nie tak? W sumie tak…

Dev zatrudnia się w Joylandzie, aby zarobić na kolejny rok studiów, a także spróbować zapomnieć o swojej ukochanej dziewczynie, która tak się złożyło, że właśnie ulokowała swoje uczucia w innym mężczyźnie. W wesołym miasteczku zaprzyjaźnia się z Tomem i Erin. Wkrótce Devin dowiaduje się, że w lunaparku została zamordowana dziewczyna, a sprawca do tej pory nie został złapany. Co ciekawe, krążą plotki, że jej duch czasem pojawia się w pobliżu DOMU STRACHU. Chłopak jest bardzo zaintrygowany tą zagadką i postanawia ją rozwiązać. W międzyczasie Dev poznaje też śmiertelnie chorego chłopca Mike’a i jego matkę Annie. Ich wspólna relacja przeradza się w coś niezwykłego i bardzo ważnego dla każdej ze stron. Jak się wkrótce okazuje, mającego wpływ na dalsze losy ich wszystkich.

Ciekawą stroną powieści jest to, że King skupił się w niej na pokazaniu codziennego życia pracowników lunaparku. Mamy okazję zobaczyć ich pracę od środka, czym się zajmują w sezonie, czym poza sezonem, możemy poznać ich styl wypowiadania się, specyficzny język. Przyznam szczerze, że bardzo mi się to podoba, bo zawsze ciekawiły mnie takie zaplecza, kulisy, niecodziennych miejsc. W sumie mogłam trochę poczuć się, jakbym sama tam pracowała ;)

Narratorem powieści jest sam Devin. Gdy opowiada swoją historię, ma już ponad sześćdziesiąt lat, ale mimo to wciąż wraca pamięcią do swojej nieszczęśliwej miłości i “dręczy” się tym, że nigdy nie rozpoznał prawdziwych intencji swojej ówczesnej dziewczyny. Myślę, że można uznać, że ukazuje nam to, że człowiek często skupia się na sprawach dawnych, lecz nie do końca wyjaśnionych. Zastanawiamy się nad rzeczami, które mogły nas kiedyś spotkać, dotknąć, zaboleć, a niestety nigdy nie dowiedzieliśmy się, jaka mogła być ich przyczyna, bądź jaka była prawda. Nie dowiedzieliśmy się i już nigdy nie dowiemy, choć bardzo byśmy chcieli.

Powieść naszpikowana jest całą masą emocji i uczuć. Devina poznajemy jako zakochanego młodzieńca, który za chwilę jest już młodzieńcem o złamanym sercu. Jesteśmy świadkami rodzącej się przyjaźni między nim, a jego współpracownikami, kibicujemy jego relacji z Anne, współczujemy Mike’owi, a następnie przeżywamy razem z nim jego szczęśliwe, jak i smutne chwile. Mamy tutaj przedstawionych kilku bohaterów, wśród których każdy z nich mierzy się ze swoimi ważnymi, często innymi, ale jednak zawsze związanymi z miłością problemami. Jest złamane serce, umierające serce, nieżyjące serce…

Joyland jest powieścią obyczajową, ale mamy w niej wyraźny kryminalny wątek. Czytając ją, trochę ma się wrażenie, że niby nic wielkiego się w nie niej dzieje, ale jednak całość okraszona jest pewną tajemniczą aurą, Cały czas mamy przeczucie, że coś się wydarzy, ale dokładnie nie wiemy co. Czy będziemy świadkami ujrzenia ducha? Czy pojawią się kolejne morderstwa? Książka napisana jest w bardzo lekkim stylu, ale jednak dozowanie informacji jest w niej tak idealnie wymierzone, że cały czas czułam się bardzo podekscytowana i jednocześnie ciekawa jak to wszystko się skończy i jaki ma ze sobą związek. Nie rozczarowałam się, finał książki był dla mnie zaskakujący. Domyślałam się, co w trawie piszczy, ale do samego końca nie wiedziałam, czy mam rację.

Całą powieść mogę określić mianem słodko-gorzkiej. Mamy tu przedstawione bardzo miłe chwile, przyjemne, szczęśliwe, pokazujące jak ważne w życiu są małe gesty, drobne słowa, pomoc niesiona innym, zrozumienie. Z drugiej jednak strony jest w tej książce też dużo smutku, głębokiego psychicznego cierpienia, a także rozczarowania i poczucia samotności.

Podobnie jak w Później, Joyland po raz kolejny pokazał mi, jak ulotne może być życie, jak bardzo możemy pomylić się, oceniając innych, zanim ich poznamy, a także jak bardzo możemy zdziwić się, gdy osoby, które znamy, okazują się kompletnie kimś innym. Książka przypomina o tym, że w życiu naprawdę ważne są drobne, ale dobre gesty, pomoc niesiona innym, wsparcie. Z pozoru nic nieznaczące rzeczy i sytuacje, mogą okazać się naprawdę istotne i w przyszłości mieć dla nas ogromną wagę. Kłamstwo, oszustwo, zbrodnia, prędzej czy później zawsze wyjdą na jaw, a wyzwolenie się ze szponów bólu, cierpienia, a nawet strachu z czasem przyniosą ukojenie.

Czy poleciłabym tę powieść innym? Zdecydowanie TAK. Czytanie jej było naprawdę bardzo przyjemnym i wartościowym doznaniem i myślę, że kiedyś jeszcze do niej powrócę.

Tytułowy Joyland to nazwa krainy zabawy i radości, czyli lunaparku.
Diabelski młyn, filiżankowe karuzele, gabinet luster i… DOM STRACHU. Wszystko przedstawia się pięknie i wspaniale, dlatego student Devin Jones postanawia latem się w nim zatrudnić. Czy w takim przyjemnym miejscu coś może pójść nie tak? W sumie tak…

Dev zatrudnia się w Joylandzie, aby zarobić na kolejny rok...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy sięgam po Kinga, nastawiam się na pełne grozy opisy, nadzwyczajne, nietypowe wydarzenia, obroty akcji podnoszące poziom adrenaliny. W takim stanie przystąpiłam do niniejszego tytułu.
"Joyland", niestety, zamroził mnie w trybie oczekiwania na zawiłą tajemnicę i burzliwą sprawę kryminalną. Kryminał, thriller, horror? Żadna z tych kategorii nie da się z nim powiązać. Była to powieść obyczajowa, której największy atut stanowił język całkiem przyjemny w odbiorze. Fabuła mnie dość wynudziła, musiałam od czasu do czasu sprawdzić, czy na okładce widniał King, czy może Jodi Picoult. A szkoda, gdyż park rozrywki to świetne pole do wymyślania mrocznych scen.
O książce "Joyland" można pomyśleć jak o pracy zaliczeniowej Stephena na studiach, gdy jego umysł był u początku wymyślania fikcyjnych historii. Uznać też można, iż dedykowana jest czytelnikom nastoletnim, gdyż dorosłym, którzy zetknęli się z wieloma powieściami wywołującymi lawinę emocji, pozostawia spory niedosyt.

Kiedy sięgam po Kinga, nastawiam się na pełne grozy opisy, nadzwyczajne, nietypowe wydarzenia, obroty akcji podnoszące poziom adrenaliny. W takim stanie przystąpiłam do niniejszego tytułu.
"Joyland", niestety, zamroził mnie w trybie oczekiwania na zawiłą tajemnicę i burzliwą sprawę kryminalną. Kryminał, thriller, horror? Żadna z tych kategorii nie da się z nim powiązać....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Srogi zawód. Nie jest to ani horror, ani thriller, ani kryminał. To pełne nostalgii wspomnienia z młodości, z czasów, gdy bohater dorabiał w czasie wakacji w parku rozrywki, po którym krążyły jakieś niejasne plotki o duchu dziewczyny. Problemem tej książki jest to, że jest zbyt dobroduszna. Grozy w tym nie ma za grosz.

Srogi zawód. Nie jest to ani horror, ani thriller, ani kryminał. To pełne nostalgii wspomnienia z młodości, z czasów, gdy bohater dorabiał w czasie wakacji w parku rozrywki, po którym krążyły jakieś niejasne plotki o duchu dziewczyny. Problemem tej książki jest to, że jest zbyt dobroduszna. Grozy w tym nie ma za grosz.

Pokaż mimo to

Fajna powieść, chociaż bardziej to thriller niż horror. Czyta się lekko, można się polubić z głównym bohaterem.

Fajna powieść, chociaż bardziej to thriller niż horror. Czyta się lekko, można się polubić z głównym bohaterem.

Pokaż mimo to

Jak szaleć, to szaleć. Wpadłem w Kingowy ciąg. Były długie lata posuchy, a potem Dallas, mercedes, a teraz “Joyland” w krótkich odstępach czasu.

Po dysonansie wywołanym “Panem Mercedesem” powróciłem do spokoju ducha, jaki potrafi zapewnić tylko mistrz grozy. Lato, plaża, złamane serce, lunapark, lata siedemdziesiąte w Stanach Zjednoczonych. Wątek nadprzyrodzony? Jakiś jest, ale bynajmniej nie dominuje fabuły. Tak po prawdzie lepsza z tego powieść detektywistyczna i kryminał niż z “Pana Mercedesa”.

Na koniec być może uwaga trywialna, ale dla mnie znacząca. To nie kolejne opasłe tomisko, jakiego można by się spodziewać po Stephenie Kingu. Powieść jest zwarta i nadaje się w sam raz na kilka ciepłych popołudni, których zacznie niedługo przybywać w zawrotnym tempie.

Jak szaleć, to szaleć. Wpadłem w Kingowy ciąg. Były długie lata posuchy, a potem Dallas, mercedes, a teraz “Joyland” w krótkich odstępach czasu.

Po dysonansie wywołanym “Panem Mercedesem” powróciłem do spokoju ducha, jaki potrafi zapewnić tylko mistrz grozy. Lato, plaża, złamane serce, lunapark, lata siedemdziesiąte w Stanach Zjednoczonych. Wątek nadprzyrodzony? Jakiś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zachwycona powieściami takimi jak “Zielona mila” czy “Dallas ’63“ spodziewałam się petardy a dostałam kapiszon. Nie chodzi mi o to, że książka "Joyland" jest zła, czyta się ją dobrze i szybko, ale nie wciągnęła mnie jakoś tak specjalnie ani nie utkwiła w mojej pamięci na dłużej. Nawet nie zauważyłam, że to horror. Ogólnie uważam, że to takie przeciętne czytadło.

Zachwycona powieściami takimi jak “Zielona mila” czy “Dallas ’63“ spodziewałam się petardy a dostałam kapiszon. Nie chodzi mi o to, że książka "Joyland" jest zła, czyta się ją dobrze i szybko, ale nie wciągnęła mnie jakoś tak specjalnie ani nie utkwiła w mojej pamięci na dłużej. Nawet nie zauważyłam, że to horror. Ogólnie uważam, że to takie przeciętne czytadło.

Pokaż mimo to

Książka raczej dla nastoletniego czytelnika. Bez smaku jak szpitalne jedzenie.

Książka raczej dla nastoletniego czytelnika. Bez smaku jak szpitalne jedzenie.

Pokaż mimo to

Latem, 1973 roku, student Devin Jones, chcąc zarobić sobie na studia, podejmuje pracę w parku rozrywki Joyland, znajdującym się w stanie Karolina Północna. Dziewczyna, z którą Devin aktualnie był w związku, postanawia z nim zerwać, a jego przyjazd do pracy jest dobrym pretekstem do tego. Młodzieńcze serce Devina zostaje złamane, ale praca okazuje się być dobrą odskocznią. Próbując zapomnieć o dziewczynie, przedłuża swój pobyt w Joyland i zagłębia się w nierozwiązane morderstwo, które popełniono tu kilka lat temu. Na swojej drodze spotyka też młodą kobietę i jej umierające dziecko…Nic nie dzieję się tutaj bez powodu. Ta książka wciągnęła mnie niesamowicie już od pierwszej strony. Przeczytałam ją dosłownie za jednym posiedzeniem. Utraty pierwszej miłości jest tu przytłaczająca, a siły nadprzyrodzone dodawały niesamowitego i niepowtarzalnego klimatu. Choć sama fabuła była czasem trochę przewidywalna, to nie sprawiało, że czytało się ją gorzej. Świetne połączenie kryminału, elementów nadprzyrodzonych i odrobiny romansu.

Latem, 1973 roku, student Devin Jones, chcąc zarobić sobie na studia, podejmuje pracę w parku rozrywki Joyland, znajdującym się w stanie Karolina Północna. Dziewczyna, z którą Devin aktualnie był w związku, postanawia z nim zerwać, a jego przyjazd do pracy jest dobrym pretekstem do tego. Młodzieńcze serce Devina zostaje złamane, ale praca okazuje się być dobrą odskocznią....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kompletnie nie rozumiem dlaczego ta powieść zaliczana jest do gatunku horroru, ale kryminałem również nie do końca jest. Historia faceta, który przeżył kilka miesięcy pracując jako pomocnik w parku rozrywki z morderczą tajemnicą w tle. Czyta się ją bardzo szybko. To moja pierwsza książka Kinga, ale jakoś mnie nie zachwyciła. Słyszałem wiele dobrych opinii na temat autora, ale powieść Joyland wygląda na napisaną "na odwal się" książkę. Prosta historia, niewielu bohaterów, niewiele wątków przez co uważam tą pozycję bardziej za opowiadanie niż powieść. Mało rozbudowana fabuła kręcąca się praktycznie tylko w parku rozrywki i w najbliższych jego okolicach. Ktoś kto oczekuje horroru pełną gębą na pewno się zawiedzie. Zagadka kryminalna też nie jest jakoś szczególnie trudna. Podsumowując dobra książka na weekend na kocyku w ogrodzie, ale niestety nic a nic więcej. Pozycja "odhaczona" i tyle.

Kompletnie nie rozumiem dlaczego ta powieść zaliczana jest do gatunku horroru, ale kryminałem również nie do końca jest. Historia faceta, który przeżył kilka miesięcy pracując jako pomocnik w parku rozrywki z morderczą tajemnicą w tle. Czyta się ją bardzo szybko. To moja pierwsza książka Kinga, ale jakoś mnie nie zachwyciła. Słyszałem wiele dobrych opinii na temat autora,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to