Nostalgia... Jeden z ostatnich numerów wydanych przez TM-Semic. Okładka pamiętam, że zrobiła na mnie wielkie wrażenie. Teraz tymi numerami zachwyca się mąż i nie może pojąć jak to jest, że takie to fajne a on nawet nie miał pojęcia o tych komiksach hahahah. Dobrze, że Egmont wydaje sporo X-Menów, bo to najlepsza seria Marvela!

Nostalgia... Jeden z ostatnich numerów wydanych przez TM-Semic. Okładka pamiętam, że zrobiła na mnie wielkie wrażenie. Teraz tymi numerami zachwyca się mąż i nie może pojąć jak to jest, że takie to fajne a on nawet nie miał pojęcia o tych komiksach hahahah. Dobrze, że Egmont wydaje sporo X-Menów, bo to najlepsza seria Marvela!

Gdy 25 lat temu zaczynałem swoją przygodę z X-men, najbardziej przypadły mi do gustu historie narysowane przez kultowego już dzisiaj Jima Lee, gdyż to rysunek przyciągał mnie do tej formy sztuki najbardziej. Komiks wyróżniać się powinien dla mnie rysunkiem. A gdy w parze z rysunkiem mamy ciekawą i dobrze opowiedzianą historię, to wtedy komiks jest kompletny. W wydawanych w Polsce komiksach Jima Lee z rysunkiem zawsze było pięknie. Z fabułą natomiast i realizmem bywało różnie, choć zawsze seria trzymała pewien poziom.
X-men 3/97 wyróżnia się nieco z całej reszty komiksów o X-men.
Po pierwsze, sposobem prezentacji gdyż rysunki potrafią wyjść tutaj z oklepanych wcześniej ramek i marginesów i zapełnić niemal całą stronę.
Po drugie, świetnymi i przejrzystymi rysunkami Adama Kuberta, który nie ustępuje niczym Jimowi Lee. Baa, jego rysynki mogą wydawać się nawet dojrzalsze i bardziej wyraźne. Dotyczy to głównie twarzy bohaterów, które u Jima potrafią być czasem niemal identyczne i trudne do odróżnienia.
Po trzecie w końcu samą opowieścią, w której X-men wydają się być najbardziej ludzcy ze wszystkich dotychczas wydanych historii.
Ich powrót na Ziemię Blackbirdem przypomina powrot z przestrzeni kosmicznej zwykłych ludzi, ktorzy lada moment mogą zginąć. Jean Grey zachowuje się jakby miała zginąć wypadając z samolotu, mimo iż posiada zdolność latania, a w opowieści o Mrocznej Phoenix potrafiła latać nawet między galaktykami i niszczyć światy. Wszyscy mutanci są tutaj bardzo ludzcy i gdyby nie telekineza Jean i profesora X, oraz zdolności samouzdrawiania Wolverine'a, moglibyśmy zapomnieć że czytamy historię o mutantach. Do tego dochodzi jeszcze pięknie ukazana podróż do sennych koszmarów Logana, czego symbolem jest ukazany na jednej ze stron roztapiajacy się na krawędzi zegar, jakby wycięty żywcem wprost z obrazu Salvadora Daliego.
I mimo że nie jest to typowy X-men, bo pochodzi z oryginalnej serii "Wolverine #75", jest on zdecydowanie jednym z najciekawszych z całej TM-Semicowej serii.
I na pewno ważnym w dalszej historii Wolverina.

Gdy 25 lat temu zaczynałem swoją przygodę z X-men, najbardziej przypadły mi do gustu historie narysowane przez kultowego już dzisiaj Jima Lee, gdyż to rysunek przyciągał mnie do tej formy sztuki najbardziej. Komiks wyróżniać się powinien dla mnie rysunkiem. A gdy w parze z rysunkiem mamy ciekawą i dobrze opowiedzianą historię, to wtedy komiks jest kompletny. W wydawanych w...