W tą stronę powinno iść chrześcijaństwo

W tą stronę powinno iść chrześcijaństwo

Przeczytałem tę książkę na początku 2006 roku i wówczas napisałem o niej tak:
Mam kłopot z tą książką. Z jednej bowiem strony sprawia mi ona wiele radości - nieczęsto widzimy rzeczy tak oryginalne i poniekąd odkrywcze, wychodzące spod pióra polskiego autora. Książka ta w wielu fragmentach inspiruje, porywa, a nawet zachwyca swoim profetycznym rozmachem. Ale niestety - tylko we fragmentach. Z drugiej bowiem strony jest to książka bardzo nierówna i niejednorodna. Tak naprawdę nie wiadomo, dla kogo jest przeznaczona. Dwie pierwsze części - traktujące o posłuszeństwie i ubóstwie - zdają się być skierowane głównie do zakonników. Część ostatnia, o czystości (o wiele bardziej obszerna niż poprzednie - co ma jednak swoje uzasadnienie w zamyśle autora) wydaje się skierowana bardziej do małżonków - pomimo tego, że odwołuje się mocno do doświadczeń dwóch zakonników: Tomasza Mertona i Teilharda de Chardin. Ponadto są w tej książce obszerne fragmenty zdecydowanie nużące i nie do końca zrozumiałe (przynajmniej dla mnie). Pomimo tego jest to pozycja naprawdę godna uwagi. I rzeczywiście godna gorącej dyskusji [która zresztą się nie odbyła - dopisek z 2012 r.].
PS. Książka jest naprawdę bardzo ładnie i ciekawie wydana, co tylko zachęca do lektury i czyni ją przyjemniejszą.

Przeczytałem tę książkę na początku 2006 roku i wówczas napisałem o niej tak:

Mam kłopot z tą książką. Z jednej bowiem strony sprawia mi ona wiele radości - nieczęsto widzimy rzeczy tak oryginalne i poniekąd odkrywcze, wychodzące spod pióra polskiego autora. Książka ta w wielu fragmentach inspiruje, porywa, a nawet zachwyca swoim profetycznym rozmachem. Ale niestety - tylko...