To pierwsza książka hagiograficzna, jaką udało mi się przeczytać.

Hagiografia. Na początek mała uwaga: uwielbiam Napoleona. Jestem bonapartystą od czasów, gdy po raz pierwszy zacząłem czytać „Empirowy pasjans” Łysiaka, jestem jednym z tych, których mózg jest słabo uodporniony na jego białą legendę. Tym niemniej...

...tym niemniej tutaj Vincent Cronin udowodnił mi, że ja o bonapartyzmie nie wiem nic. Ta biografia wypełniona jest stwierdzeniami udowadniającymi napoleońską świętość. Kochający syn, kochający mąż (również wtedy, gdy zdradza albo się rozwodzi),genialny administrator, niezrównany wódz (choć paradoksalnie akurat na tym najmniej kontrowersyjnym polu Cronin ma do Napoleona kilka zastrzeżeń),szczery demokrata i republikanin (NAWET JAKO CESARZ; autor przedstawia karkołomną tezę, że nawet cesarska Francja była tworem na wskroś demokratycznym i republikańskim),bezinteresowny idealista (w książce wielokrotnie znajdziemy fragmenty o tym, że Napoleon nie dbał o siebie tylko o Francję i honor). I jestem pewien, że o wielu jego przymiotach bijących z co drugiej kartki książki nasze oczy zapomniałem.

Ta książka powinna mieć spiżową, nie papierową okładkę.

Napoleon opierał się przed przyjęciem cesarskiego tronu. Napoleon NAKŁONIŁ Austrię do pokoju w Luneville (ani słowa o kampanii zakończonej pod Marengo; co zaskakujące, samo Marengo chyba dwukrotnie pojawia się później na kartach książki). Napoleon został właściwie ZMUSZONY do przeprowadzenia zamachu 18 brumaire’a. To taki drobny wybór.

A podczas swojej pierwszej kampanii włoskiej Napoleon walczył z armią austro-węgierską. A Paryż nie chciał walczyć za Napoleona, bo był „zniewieściały”.

Ma ta książka kilka walorów. Autor prezentuje nam wiele ciekawostek z życia cesarza, choć akurat to, jakiej wielkości był jego penis i jądra średnio pasuje do poważnej biografii. Ciekawe są dwa ostatnie rozdziały, poświęcone pobytowi na Świętej Helenie: tutaj Cronin wychodzi trochę ze swych hagiograficznych ram. Tym niemniej: czytajcie tę książkę tylko w ostateczności. Chyba, że cesarza kochacie jeszcze mocniej, niż ja.

To pierwsza książka hagiograficzna, jaką udało mi się przeczytać.

Hagiografia. Na początek mała uwaga: uwielbiam Napoleona. Jestem bonapartystą od czasów, gdy po raz pierwszy zacząłem czytać „Empirowy pasjans” Łysiaka, jestem jednym z tych, których mózg jest słabo uodporniony na jego białą legendę. Tym niemniej...

...tym niemniej tutaj Vincent Cronin udowodnił mi, że ja...

Namiary na tę pozycję otrzymałem od mojego wykładowcy na liście zalecanych lektur do przeczytania na zaliczenie semestru. Na tej podstawie podszedłem do niej z pewnymi oczekiwaniami, których niestety nie potrafiła ona zaspokoić. Oczekiwałem solidnego opracowania historycznego, do którego będę mógł się odwoływać przy zaliczaniu egzaminu i niestety w tej materii było średnio. "Napoleon" V. Cronina nie jest opracowaniem historycznym, do jakiego przywykłem i, co więcej, nawet do bycia nim nie aspiruje. Książka ta jest biografią, której autor postawił sobie za cel raczej przedstawienie Pierwszego Konsula, a potem Cesarza Francuzów, jako człowieka z krwi i kości. Stąd raczy nas ogromną ilością szczegółów z życia codziennego, najpierw rodziców Napoleona, a potem jego samego. Kampanie i kariera polityczna pozostają gdzieś na uboczu, a w centralnym punkcie stawiane są takie zagadnienia jak relacje Bonapartego z najbliższymi, jego romanse, zwyczaje, ulubione lektury, sposób spędzania dnia, osobiste poglądy i reakcje na historyczne wydarzenia. Z tego postawionego sobie celu Cronin wywiązuje się wcale dobrze. Każdy z nas ma gdzieś w głębi siebie zacięcie do "podglądactwa" i ta książka pozwala się w tej materii spełnić. Takie podejście do spisania dziejów Napoleona sprawia, że książkę czyta się lekko i z przyjemnością.

Namiary na tę pozycję otrzymałem od mojego wykładowcy na liście zalecanych lektur do przeczytania na zaliczenie semestru. Na tej podstawie podszedłem do niej z pewnymi oczekiwaniami, których niestety nie potrafiła ona zaspokoić. Oczekiwałem solidnego opracowania historycznego, do którego będę mógł się odwoływać przy zaliczaniu egzaminu i niestety w tej materii było średnio....