"Życie po ocaleniu" to świetny tytuł na tę opowieść. Bo jak żyć po tym jak przez kilka lat było się więzionym w obozie koncentracyjnym Auschwitz? Jak wygląda życie człowieka, który codziennie walczył o życie i codziennie obserwował koniec życia innych? Jak po tym wszystkim patrzeć na świat i innych ludzi? Czy w ogóle da się jeszcze wierzyć w ten świat i i tych ludzi?
Na to bardzo trudne pytanie stara się odpowiedzieć główny bohater książki Katariny Bader - Jerzy Hronowski. Odpowiedzi na te i inne pytania nie przychodzą mu jednak łatwo. A mimo to Jerzy Hronowski przez całe swoje "życie po ocaleniu" działał na rzecz pojednania polsko-niemieckiego. Za tę działalność, po tak traumatycznych przeżyciach, należą mu się najwyższe słowa uznania. Podobnie jak słowa uznania należą się autorce książki, która podjęła się trudnego zadania zebrania w jedną całość wszystkich rozmów z naszym bohaterem oraz opowieści o nim innych ludzi mających z nim styczność. Książka poruszająca, z pewnością zasługuje na umieszczenie jej w domowej bibliotece.

"Życie po ocaleniu" to świetny tytuł na tę opowieść. Bo jak żyć po tym jak przez kilka lat było się więzionym w obozie koncentracyjnym Auschwitz? Jak wygląda życie człowieka, który codziennie walczył o życie i codziennie obserwował koniec życia innych? Jak po tym wszystkim patrzeć na świat i innych ludzi? Czy w ogóle da się jeszcze wierzyć w ten świat i i tych ludzi?
Na to...

Spodziewałam się kolejnej biografii byłego więźnia Auschwitz, tymczasem dostała mi się książka wielowątkowa, złożona, pogłębiona psychologicznie i perfekcyjnie skonstruowana. Żeby zrozumieć postępowanie bohaterów, trzeba przeczytać wszystkie, trzymające w napięciu do ostatniej strony, rozdziały. Choć tak naprawdę to zrozumieć wszystkiego tu w żaden sposób nie można. A chodzi o podstawowe, egzystencjonalne pytania. Czy można bezkarnie krzywdzić innych tylko dlatego, że nas skrzywdzono? I gdzie jest granica tolerancji i usprawiedliwiania podłości człowieka z powodu jego traum z przeszłości? Czy Jerzy Hronowski vel Jerzy Baran byłby taki sam, gdyby nie przeszedł przez piekło obozu?
Autorka, Niemka Katarina Bader, pomimo bliskiej, kilkuletniej znajomości z bohaterem książki, pomimo zrozumienia jego obozowej traumy oraz wyraźnej sympatii dla niego nie próbuje stawiać mu pomnika. Nie dyskredytuje też, kiedy dowiaduje się z akt IPN, że Hronowski przez wiele lat był współpracownikiem bezpieki. Próbuje zrozumieć. Najtrudniej jej chyba jednak zrozumieć jego relacje z najbliższymi. Czy to skutek pokiereszowania duszy, czy obraz psychopaty? Naprawdę, długo jeszcze warto by o tej ksiązce pisać, jednak najkrócej: gorąco polecam!

Spodziewałam się kolejnej biografii byłego więźnia Auschwitz, tymczasem dostała mi się książka wielowątkowa, złożona, pogłębiona psychologicznie i perfekcyjnie skonstruowana. Żeby zrozumieć postępowanie bohaterów, trzeba przeczytać wszystkie, trzymające w napięciu do ostatniej strony, rozdziały. Choć tak naprawdę to zrozumieć wszystkiego tu w żaden sposób nie można. A...

Powiem krótko- jest to moja ulubiona książka o tematyce Auschwitz, a wszystkie historie Jurka poruszyły mnie dogłębnie.

Powiem krótko- jest to moja ulubiona książka o tematyce Auschwitz, a wszystkie historie Jurka poruszyły mnie dogłębnie.

Ta książka wzbudziła we mnie wiele skrajnych emocji. Jeżeli wezmę pod uwagę autentyczność informacji w niej przekazanych (nie sprawdzałam ich z faktami, dokumentami o J.H.)to uważam, że autorka była nie do końca fair w stosunku do swojego zmarłego przyjaciela. Napisała książkę nie taką, którą on chciał wydać o swoim życiu, a chyba powinna to uszanować. Wykorzystała zebrane o nim informacje i wywiady z nim przeprowadzone do napisania własnej książki. Być może jej życie nie było aż tak "ciekawe" jak jego. Czytając relacji o ich znajomości, miałam wrażenie, że autorka męczyła się towarzystwem swojego przyjaciela, ale dzielnie je znosiła. Podobne odczucia mieli też inni jego znajomi (według relacji autorki). Miało to chyba świadczyć o tym, że jej odczucia nie były odosobnione. Trudno się bronić będąc martwym! "Jurek zapragnął nagle znaleźć się na okładce całkiem sam. Ze swoim zdjęciem w dużym formacie. Zdjęciem nie obozowym, tylko pokazującym go jako przystojnego młodego człowieka kilka lat po uwolnieniu. Nazwisko Jurka miało się znaleźć na okładce w dwojakiej postaci. W miejscu, gdzie zwykle umieszcza się tytuł, miało być napisane Jerzy Baran - pierwotne nazwisko Jurka, które nosił w obozie. Tam zaś, gdzie normalnie wymieniony jest autor, miał widnieć Jurek Hronowski - a więc połączenie nazwiska, które Jurek przybrał na początku lat pięćdziesiątych, oraz zdrobniałego imienia, którym przedstawiał się niemieckim grupom wycieczkowy..."

Ta książka wzbudziła we mnie wiele skrajnych emocji. Jeżeli wezmę pod uwagę autentyczność informacji w niej przekazanych (nie sprawdzałam ich z faktami, dokumentami o J.H.)to uważam, że autorka była nie do końca fair w stosunku do swojego zmarłego przyjaciela. Napisała książkę nie taką, którą on chciał wydać o swoim życiu, a chyba powinna to uszanować. Wykorzystała zebrane...

"Życie po ocaleniu. Testament Jurka" to książka o Jurku Hronowskim, byłym więźniu Auschwitz, którego ostatnim pragnieniem było opublikowanie historii dotychczas przekazywanych przez Niego ustnie. Katrinie Bader, przyjaciółce Jurka udało się, to czego wielu próbowało dokonać. Spełniła marzenie Jurka. Wydała książkę, w której opowiada o życiu Jerzego Hronowskiego po uwolnieniu, wplatając co jakiś czas opowieści Jurka o obozie koncentracyjnym.

Autorka książki pokazuje różne "oblicza" Jurka zachowane we wspomnieniach Jego syna Tomka, znajomych i jej własnych. Na podstawie zebranych opowiadań stara się przedstawić w miarę spójną i prawdziwą historię. Opisuje relacje Jurka i jego rodziny, pracę pilota wycieczek, współpracę z grupami z Akcji Znaków Pokuty, współpracę ze Służbami Bezpieczeństwa, Jego ostatnie lata życia.

Historie z obozu koncentracyjnego poznajemy z przytoczonych opowieści samego Jurka, wcześniej nagranych i spisanych przez Jego znajomych, którzy podjęli bezskuteczną próbę opisania Jego życia. Katarina Bader przedstawia różne ich wersje, z różnych okresów życia i pokazuje jak Jurek dążył do stworzenia opowieści prawdziwych, ale możliwych do zniesienia dla młodych słuchaczy. Ostateczne wersje opowiadań są o przetrwaniu i o koleżeństwie, a nie o umieraniu i samotności. Jurek starał się opowiadać tak, żeby słuchacze nie stracili wiary w ludzi.

Katarina Bader sama dołączyła do grona bohaterów. Opowiedziała czytelnikom o swoim życiu, którego jednym z etapów była znajomość z Jurkiem oraz pisanie książki o Nim. Opowiedziała o trudnościach jakie ją spotkały podczas tworzenia, o swoich odczuciach, przemyśleniach i wnioskach jakie wyciągnęła.

"Życie po ocaleniu. Testament Jurka" polecam tym, którzy nie szukają literatury łatwej, przy której nie trzeba się skupić, można się zrelaksować. Jest to książka dla ludzi, którzy szukają czegoś więcej i lubią tematykę wojny i obozów koncentracyjnych. Książka Katariny Bader wyróżnia się spośród wielu pozycji poświęconych tej tematyce sposobem przedstawienia faktów i ogólną formą. Stanowi to jej dodatkowy atut.

"Życie po ocaleniu. Testament Jurka" to książka o Jurku Hronowskim, byłym więźniu Auschwitz, którego ostatnim pragnieniem było opublikowanie historii dotychczas przekazywanych przez Niego ustnie. Katrinie Bader, przyjaciółce Jurka udało się, to czego wielu próbowało dokonać. Spełniła marzenie Jurka. Wydała książkę, w której opowiada o życiu Jerzego Hronowskiego po...

piekna ksiazka...

piekna ksiazka...

Jaki wpływ na nasze życie mogą mieć traumatyczne przeżycia? Nie poświęcałam temu zagadnieniu zbyt wiele uwagi, do momentu przeczytania tej książki. Zapewne, dlatego, że sama (na szczęście) nie doświadczyłam takich zdarzeń i zapewne z tego samego powodu pełne wczucie się w doznania człowieka, który przeżył koszmar kacetu nie będzie mi dane. Niemniej śledząc wspomnienia Katariny Bader o Jerzym Hronowskim, byłym więźniu obozu Auschwitz, podjęłam próbę uświadomienia sobie czegoś na kształt odpowiedzi na zadane powyżej pytanie.

Z początku sądziłam, że będzie to bezpośrednia relacja więźnia obozu koncentracyjnego. Nie jest to dalekie od prawdy, bowiem wspomnienia Jurka (tego zwrotu używa autorka) stanowią obszerną część książki, nie opowiada on nam jednak bezpośrednio o tym sam. Jego opowieści wplatane są przez autorkę w całość lektury, będącą wspomnieniem o nim samym. Katarina Bader i Jerzy Hronowski poznali się w oświęcimskim Domu Spotkań. Ona miała wówczas osiemnaście lat, on prawie osiemdziesiąt. Mimo jakby się mogło wydawać kontrowersyjnej rozbieżności, tj. ona Niemka, on Polak, do tego ogromna różnica wieku, nawiązuje się miedzy nimi swoistego rodzaju przyjaźń. Można rzec, że Katarina staje się mu bliższą osobą, niż jego syn. Jurek nie stroni też od ludzi narodowości niemieckiej, przeciwnie po wojnie oprowadza grupy z Niemiec po miejscu, którego był więźniem.

Katarinę interesują nie tylko drogi pamięci oświęcimiaka, ale także powód jego wielkiego osamotnienia, mimo niezliczonej ilości przyjaciół. W jego ostatniej drodze uczestniczy jedynie garstka ludzi. Podczas tej „wędrówki po jego życiu” odkrywa jak na przestrzeni wielu lat, jego opowieści o przeżyciach w obozie ulegały modyfikacji. Okazuje się, że ich pierwotna forma (w relacjach tuż po wojnie) była zbyt wstrząsająca dla słuchaczy. Sama Katarina poznaje historie już w ostatecznym kształcie, tzn. te, które dobrze się kończą. Jurek przytacza dwa powody, dla których to robi:
„Po pierwsze: gdyby nie skończyły się dobrze, to nie mógłbym ich teraz opowiadać. Po drugie: jesteście młodzi i nie chcę wam odbierać wiary”.
Nie chce tym samym skazywać swoich słuchaczy na coś, co stało się jego udziałem, jemu odebrano wiarę w wieku zaledwie 17 tu lat.
Niestety w czterech ścianach własnego domu Jurek nie radzi sobie już tak dobrze z koszmarnymi wspomnieniami. Konsekwencje traumatycznych przeżyć najdotkliwiej odczuwają jego najbliżsi. Widać jego bezradność wobec własnej rodziny, a nawet brutalność. Karał – jak sam mówi – nie tyłek, lecz serce syna, bijąc matkę za jego przewiny. Trudno oprzeć się wrażeniu, iż sposób zbliżony do metod stosowanych przez SS.
Dzięki wręcz detektywistycznemu zapałowi autorki mamy też możliwość poznać Jurka w jeszcze innej odsłonie. Z ostatnich lat jego życia wyłania się obraz człowieka kłótliwego i podejrzliwego wobec Niemców, którzy poświęcali mu swój czas, próbując zredagować jego wspomnienia. Za każdym razem, kiedy zbliżał się moment finalizacji zadania oskarżał ich, że chcą zawładnąć jego historią.

„Życie po ocaleniu. Testament Jurka” to nie tylko wspomnienia, książka jest doskonałą literaturą faktu, reportażem i studium kilkupokoleniowej traumy oświęcimskiej. Polecam każdemu, kto interesuje się tą tematyką, nie tylko z uwagi na treść, ale i formę, która różni się od polskich tomów poświęconych wspomnieniom z czasów wojny.

Jaki wpływ na nasze życie mogą mieć traumatyczne przeżycia? Nie poświęcałam temu zagadnieniu zbyt wiele uwagi, do momentu przeczytania tej książki. Zapewne, dlatego, że sama (na szczęście) nie doświadczyłam takich zdarzeń i zapewne z tego samego powodu pełne wczucie się w doznania człowieka, który przeżył koszmar kacetu nie będzie mi dane. Niemniej śledząc wspomnienia...