Osobom, które ukończyły studia psychologiczne nazwisko autora, jak mniemam (choć w ponowoczesnej epoce studiowania niemal wszystko jest możliwe, w sensie negatywnym),jest doskonale znane – chociażby z racji tego, że przedmiot „Psychologia społeczna” wszedł do tzw. trzonu. Po wtóre – Wojciszke jest autorem jedynego polskojęzycznego podręcznika do tegoż przedmiotu (mającego swoje kolejne wersje i wydania).
Nie jest to książka popularnonaukowa. Z racji tego – nie jest przeznaczona dla czytelnika nieposiadającego wiedzy specjalistycznej (bo najzwyczajniej nie zrozumie tego, co przeczyta). Jako monografia stricte naukowa może zainteresować niektórych (z pesymistycznym, acz mającym realne uzasadnienie, mocnym, koniunkcyjnym, naciskiem na „może” i „niektórych”) studentów psychologii, socjologii, doktorantów ww. kierunków, dyplomowanych psychologów. Monografia owa traktuje o dwuwymiarowej, podstawowej dla przestrzeni spostrzegania społecznego, wycinkowej płaszczyźnie psychologii społecznej: takiej dziwacznej paranauki na pograniczu psychologii i socjologii (dlaczego „dziwacznej” i „paranauki” – vide dalej; jest to moja osobista, ugruntowana opinia na bazie racjonalnych przesłanek i mam do niej pełne prawo 😤 😷).
Zacznę nietypowo (jak na mnie),bo od pochwał. Monografia Wojciszkego ma niewątpliwie ponadprzeciętną moc heurystyczną, czyli: zawiera obfite treści z zakresu analizy odnośnej literatury przedmiotu (w artykułach, pracach naukowych określa się to mianem „wstępu teoretycznego”). Czyta się to nieźle – zresztą jak większość prac owego autora: płynnie, z zainteresowaniem, aczkolwiek nierównomiernie rozłożonym. U mnie jest ono (zainteresowanie owo 😊),co pragnę podkreślić, silnie fluktuujące: wprost proporcjonalne do nieepatowania wywodami nad bzdurnymi wynikami bzdurnych analiz statystycznych, ergo: rośnie i utrzymuje się na wysokim poziomie plateau w częściach będących interpretacjami analiz i syntez teoretycznych oraz odwrotnie proporcjonalne do ilości analiz „wyników badań”: jeśli jest ich multum – chęć zapoznawania się z nimi przeze mnie maleje drastycznie, z uwagi na ich bzdurność właśnie, totalny brak racjonalnych podstaw epistemologiczno-metodologiczno-empirycznych oraz poziom etyczny owych naukowców (traktowanych, rzecz jasna, en masse). Wyniki „badań” z zakresu psychologii społecznej potrafią zaskakiwać – bardzo często są sprzeczne, niespójne, charakteryzują się ogromną wrażliwością nie tylko na rozmaite niuanse sytuacyjne (np. osobę eksperymentatora, warunki, w których się owo „badanie” odbywa, nastawienie osób badanych, itd., itp.),ale w równie wielkim (o ile nie większym) stopniu zależą od postawy etycznej autora badań. Wszystko to powoduje u mnie awersję do marnowania bezcennego czasu na czytanie prac autorów zbytnio zagłębiających się w nudne dywagacje, nic niewnoszące, niepogłębiające mojej wiedzy oraz natychmiast uruchamia motywację do porzucenia owych książek mądrych inaczej tak szybko, jak to możliwe.


(...)

Ciąg dalszy na moim blogu:


https://librariummeum.blogspot.com/2019/07/sprawczosc-i-wspolnotowosc-podstawowe.html

Osobom, które ukończyły studia psychologiczne nazwisko autora, jak mniemam (choć w ponowoczesnej epoce studiowania niemal wszystko jest możliwe, w sensie negatywnym),jest doskonale znane – chociażby z racji tego, że przedmiot „Psychologia społeczna” wszedł do tzw. trzonu. Po wtóre – Wojciszke jest autorem jedynego polskojęzycznego podręcznika do tegoż przedmiotu (mającego...