forum Ekranizacje i adaptacje Najpierw książka, później film

Kiedy znam książkę lubię obejrzeć ekranizację, żeby przekonać sie jak ta książka zainspirowała twórców filmu. 

Kiedy znam książkę lubię obejrzeć ekranizację, żeby przekonać sie jak ta książka zainspirowała twórców filmu. 

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ja wychodzę z założenia, że książka jest zazwyczaj lepsza natomiast ekranizację oczywiście zawsze warto sobie obejrzeć. Z drugiej strony jak się zrobi na odwrót- najpierw film potem czytanie to w głowie wytwarza się wzór danej postaci przez pryzmat aktora który zagrał. Wiele książek mi się przez to źle czytało bo zamiast własnego wyobrażenia miałem w głowie Harrisona Forda, Jacka Nicholsona czy innego. Bezpieczniej jest więc najpierw przeczytać książkę a potem oglądnąć sobie co też udało się stworzyć Netflixowi czy też innym tytanom ekranizacji. Tak z ostatniego czasu: Wiedźmin - zawiodłem się srodze. Totalny brak słowiańskiego klimatu, beznadziejny dobór większości aktorów. Diuna - bardzo fajna ekranizacja oglądało mi się wybornie. Bardziej ogólna perspektywa :Obcy 1,2,3 - wyborne dzieła kinematografii tudzież takie same w moim odczuciu książeczki chociaż oparte na scenariuszu. Legendy typu Ojciec Chrzestny, Łowca Androidów czy Władca Pierścieni oczywiście obowiązkowe w obu wersjach. Są też i gnioty jak stara Diuna ze Stingiem, Hobbit czy według niektórych nasza wersja Wiedźmina. Pozostaje jeszcze oczywiście jedna kwestia a mianowicie na co mamy w danej chwili ochotę-odprężyć się przy filmie czy zmobilizować nasz umysł przy dobrej literaturze. Osobiście częściej wybieram to drugie.  😀       

Ja wychodzę z założenia, że książka jest zazwyczaj lepsza natomiast ekranizację oczywiście zawsze warto sobie obejrzeć. Z drugiej strony jak się zrobi na odwrót- najpierw film potem czytanie to w głowie wytwarza się wzór danej postaci przez pryzmat aktora który zagrał. Wiele książek mi się przez to źle czytało bo zamiast własnego wyobrażenia miałem w głowie Harrisona Forda,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zależy od ekranizacji. Z filmami postępuję tak samo jak z książkami - najpierw sprawdzam oceny i recenzje. Jeżeli są pozytywne, zabieram się za oglądanie/czytanie. Jeżeli ekranizacja ma słabe oceny, to nie zawracam sobie nią głowy, ale jeżeli ma dobre - daję jej szansę.

Zależy od ekranizacji. Z filmami postępuję tak samo jak z książkami - najpierw sprawdzam oceny i recenzje. Jeżeli są pozytywne, zabieram się za oglądanie/czytanie. Jeżeli ekranizacja ma słabe oceny, to nie zawracam sobie nią głowy, ale jeżeli ma dobre - daję jej szansę.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Warto, pamiętając o różnicach w przekazie. I nie narzekając, ze w filmie "czegoś tam nie było". Staram się oceniać ekranizację jako dzieło samodzielne i sprawdzać, czy się broni jako takie. Przykład: "Imię róży". Film zawiera tylko niektóre wątki, a przecież cieszy oko i umysł.

Warto, pamiętając o różnicach w przekazie. I nie narzekając, ze w filmie "czegoś tam nie było". Staram się oceniać ekranizację jako dzieło samodzielne i sprawdzać, czy się broni jako takie. Przykład: "Imię róży". Film zawiera tylko niektóre wątki, a przecież cieszy oko i umysł.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Uważam, iż jak najbardziej warto oglądać ekranizacje i to pomimo tego, że przeważnie są one gorsze od książkowego pierwowzoru, choć czasem zdarzają się wyjątki. A dlaczego tak uważam? Otóż dlatego, że można porównać swoją własną wizję z tą od twórców filmu oraz zawsze fajnie wrócić do ciekawej historii w nieco innym wydaniu. Po za tym lubię oglądać filmy ;)

Uważam, iż jak najbardziej warto oglądać ekranizacje i to pomimo tego, że przeważnie są one gorsze od książkowego pierwowzoru, choć czasem zdarzają się wyjątki. A dlaczego tak uważam? Otóż dlatego, że można porównać swoją własną wizję z tą od twórców filmu oraz zawsze fajnie wrócić do ciekawej historii w nieco innym wydaniu. Po za tym lubię oglądać filmy ;)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Na dobry początek dwie moim zdaniem niezwykłe adaptacje filmowe, które dzieli ponad pół wieku, nic ich nie łączy, a jednak obie na zawsze odcisnęło głębokie piętno w mojej duszy.

Jeśli ktoś powyżej pisze w ten sposób: Przeniesienie książki na ekran w formie 1:1 jest niemożliwe, oczywiście. Niekiedy zostaje to zrobione niewłaściwie, a czasami właściwiej! Moim przykładem jest "Pachnidło". Film średnio mi się podobał, więc stwierdziłam, że sięgnę po książkę. Okazało się, że jest tragicznie nudna i beznadziejnie zdziadziała. Wówczas film nagle odratował w moich oczach "imię marki" (chociaż dalej mi się nie podoba to jednak w rankingu wyprzeda książkę). to chyba nie dojrzał, a może nie dojrzała do intensywnej głębi, w jaką zapadamy się odkrywając Pachnidło. Historia pewnego mordercy[bookLink]25976|Pachnidło. Historia pewnego mordercy[/bookLink]. O nim właśnie swego czasu pisałem w ten sposób:

(...) Scena, w której przychodzi na świat. Zakrwawione, brudne, z szybko odciętą pępowiną niemowlę leżące w odpadkach rybnych. Walczy o życie. Słychać coraz szybsze bicie serca i widać coś jeszcze. Swoim małym noskiem zaczyna zbierać wszystkie zapachy z całego placu. Widać jak drży z podniecenia, wciąż łaknąc więcej i więcej. Serce przyśpiesza. Już wie, że nie umrze. I nagle pierwszy krzyk radości. Krzyk życia.
Taki jest ten film. W każdej scenie doskonały, zaskakujący, z pełnym wyrachowaniem kroczący krok za krokiem za każdym z napotkanych zapachów. Tak, warto wcześniej poznać książkę, o czym pisałem, powyżej, aby później cieszyć oczy tą wyrazistością obrazu w niesamowitym przekazie poznawania i odkrywania. Tego wszystkiego, co może nam zaoferować zmysł powonienia, najbardziej ulotny i nienamacalny.
Mistrzostwo, jakie pokazał Ben Whishaw, zawdzięczać może zapewne również, obok talentu, wskazówkom i radom Dustina Hoffmana. To on, jak nikt inny, pokazał, kim tak naprawdę jest mistrz Baldini. Gra, która nie pozostawia cienia wątpliwości, że jest to aktor wybitny i doskonały. Duet, Whishaw – Hoffman, lepszej kompozycji nie można chyba sobie wymarzyć. Nie bez znaczenia jest fakt, że to właśnie terminowanie u mistrza Baldiniego miało niebagatelny wpływ na dalsze, nad wyraz przebiegłe poczynania Grenouille’a.

I jeszcze rok 1965. Rok mojej ulubionej adaptacji, rok, który przynosi film odkrywany po raz kolejny tak naprawdę nigdy się nie nudzi. Jednym słowem, jednym się nie da, bo są to dwa słowa Doktor Żywago[bookLink]50501|Doktor Żywago[/bookLink]:

Nie pamiętam, co było pierwsze – film, czy książka, pamiętam jednak, że od najmłodszych lat byłem pod wielkim urokiem Lary i miłości Żywago do niej. To młodzieńcze zapatrzenie miało znacznie większy efekt, niż fascynacja Lamią z pewnej polskiej, przewrotnej komedii.
Książka, którą napisał Borys Pasternak nie ma sobie równych, historia, którą przekazał poruszyła swego czasu niebo i ziemię i choć po drodze pojawiły się inne, równie pasjonujące historie, to jednak chorobliwe, choć wielkie serce Żywago, jego talent, jego wrażliwość, jego Lara, choć przecież była Tonia – miłość, której nie przemogły wielka wojna i rewolucja. A jednak Lara i jej oczy nie miały sobie równych. Julie Christie i Omar Sharif stworzyli niezapomniany duet w tym filmie, kolejne adaptacje nigdy już nie były tak wyjątkowe i inspirujące.
W trakcie dwóch lat pobytu w Stanach Żywago to był mój pseudonim, moja ksywka, tak mnie nazywali koledzy, z którymi pracowałem w uroczym zakątku Idaho. Ale to opowieść na inny czas, inną porę, inną okazję. W przyszłym roku, 22 grudnia minie pół wieku od premiery tego filmu.

NATT bez urazy, polecam raz jeszcze sięgnąć po Pachnidło ;)

Na dobry początek dwie moim zdaniem niezwykłe adaptacje filmowe, które dzieli ponad pół wieku, nic ich nie łączy, a jednak obie na zawsze odcisnęło głębokie piętno w mojej duszy.

Jeśli ktoś powyżej pisze w ten sposób: Przeniesienie książki na ekran w formie 1:1 jest niemożliwe, oczywiście. Niekiedy zostaje to zrobione niewłaściwie, a czasami właściwiej! Moim przykładem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Oczywiście, że warto! Zacznijmy od tego jakie są fakty - więcej osób ogląda filmy niż czyta książki. Co jest więc najlepszym sposobem na promocję książki? Tak, film! Odnieśmy się chociażby do świata komiksów, którzy przeżywa obecnie swoje drugie życie, dzięki temu, że superbohaterowie zostali przeniesieni do kina.

Przeniesienie książki na ekran w formie 1:1 jest niemożliwe, oczywiście. Niekiedy zostaje to zrobione niewłaściwie, a czasami właściwiej! Moim przykładem jest "Pachnidło". Film średnio mi się podobał, więc stwierdziłam, że sięgnę po książkę. Okazało się, że jest tragicznie nudna i beznadziejnie zdziadziała. Wówczas film nagle odratował w moich oczach "imię marki" (chociaż dalej mi się nie podoba to jednak w rankingu wyprzeda książkę).

Co do wyobrażania sobie bohaterów, o którym pisała dziewczyna wyżej to pamiętajmy, że jest ono bardzo indywidualne. My czytając przypisujemy jakieś cechy postaci, które w przypadku innego czytelnika będą odmienne. A taki scenarzysta, reżyser jest takim właśnie "innym czytelnikiem". Nie można myśleć wąskotorowo, że daną postać można widzieć tylko na jeden sposób.

Oczywiście, że warto! Zacznijmy od tego jakie są fakty - więcej osób ogląda filmy niż czyta książki. Co jest więc najlepszym sposobem na promocję książki? Tak, film! Odnieśmy się chociażby do świata komiksów, którzy przeżywa obecnie swoje drugie życie, dzięki temu, że superbohaterowie zostali przeniesieni do kina.

Przeniesienie książki na ekran w formie 1:1 jest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uważam, że najpierw powinniśmy czytać książki niż oglądać filmy. Gdy obejrzę jakiś film, a później przeczytam książkę, ciężko jest mi wyobrazić bohaterów na swój własny sposób, gdyż ciągle w głowie mam wizję postaci z filmu. Często rozczarowuję się po obejrzeniu filmu, który został stworzony na podstawie książki, czytanej już przeze mnie. Idealnym przykładem takiego filmu jest "Ostatnia piosenka". Czytają książkę Nicholasa Sparksa nawet się wzruszyłam, a po obejrzeniu filmu odczuwałam wielki niedosyt, gdyż zabrakło mi m.in. niektórych bohaterów, np. pastora, który moim zdaniem z książce odegrał ważną rolę. Są również takie filmy, które dużo bardziej podobały mi się niż książka. Takim przykładem jest "Hobbit". Lektura w ogóle mi się nie spodobała, lecz przyczyną może być też gatunek - fantasy, za którym nie przepadam.

Uważam, że najpierw powinniśmy czytać książki niż oglądać filmy. Gdy obejrzę jakiś film, a później przeczytam książkę, ciężko jest mi wyobrazić bohaterów na swój własny sposób, gdyż ciągle w głowie mam wizję postaci z filmu. Często rozczarowuję się po obejrzeniu filmu, który został stworzony na podstawie książki, czytanej już przeze mnie. Idealnym przykładem takiego filmu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moim zdanie by w pełni być zadowolonym z ekranizacji trzeba przeczytać książkę. Na ogół film wypada gorzej od powieści ale trudno wymagać od reżysera by stworzył dokładną kopie ekranizowanego dzieła.Lecz uważam , że jednak warto je oglądać, gdyż zdarzają się filmy wierne książce takie jak Harry Potter czy Zostań, jeśli kochasz.

Moim zdanie by w pełni być zadowolonym z ekranizacji trzeba przeczytać książkę. Na ogół film wypada gorzej od powieści ale trudno wymagać od reżysera by stworzył dokładną kopie ekranizowanego dzieła.Lecz uważam , że jednak warto je oglądać, gdyż zdarzają się filmy wierne książce takie jak Harry Potter czy Zostań, jeśli kochasz.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ekranizacje - czy warto je oglądać?
Jasne, że warto.
Choćby po to, aby porównać swoją wizję, wyobrażenie z wizją scenarzysty i reżysera.
Ostatnio zwiodłam się jednak na ekranizacji "Stulatka, który wyskoczył przez okno i zniknął". Książkę przeczytałam, doskonała, ubawiłam się nieźle. Czekałam z niecierpliwością na ekranizację...
I co? Film marniutki. Wielki zawód. Gdybym nie czytała książki, wyszłabym z sali kinowej jak parę innych osób.
Książka zawsze będzie dla mnie pierwsza.

Ekranizacje - czy warto je oglądać?
Jasne, że warto.
Choćby po to, aby porównać swoją wizję, wyobrażenie z wizją scenarzysty i reżysera.
Ostatnio zwiodłam się jednak na ekranizacji "Stulatka, który wyskoczył przez okno i zniknął". Książkę przeczytałam, doskonała, ubawiłam się nieźle. Czekałam z niecierpliwością na ekranizację...
I co? Film marniutki. Wielki zawód. Gdybym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej