Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

FioletowaRóża
Gońka
mmizi
ANN49
Pola
Angela21 Hołowacz
Rafał Brzask
ogarbejbe
Aleksandra
MD14

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

FioletowaRóża
Gońka
mmizi
ANN49
Pola
Angela21 Hołowacz
Rafał Brzask
ogarbejbe
Aleksandra
MD14
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Moje najgorsze wakacje życiu zaczynają się jutro i do tego nie wiem jakim cudem sama do tego doprowadziłam.  Zaczęło się dość niewinnie jakiś miesiąc temu kiedy mój mąż od niechcenia zaproponował swojej siostrze, że wpadniemy do niej jak będzie na wczasach w Łebie. Była to propozycja żartobliwa, gdyż jako rodzice dwójki dzieci staramy się na siłę nie uszczęśliwiać wszystkich wokół naszymi nader głośnymi bąbelkami. Później w wyniku jakiegoś miłosnego uniesienia powiedziałam małżonkowi, że w czasie naszego urlopu z dziećmi kiedy placówki są zamknięte może wyskoczyć sobie na jeden dzień nad morze bo ja do piachu przyzwyczajać się nie zamierzam. A dziś dzwoni szwagierka, że ma dla nas pokój na trzy dni w swoim ośrodku wczasowym i możemy przyjechać do niej całą czwórką. Mąż patrzy na mnie, ja na niego. W ciągu 30 sekund zdałam sobie sprawę jak bardzo nie chcę być nad polskim morzem z dwójką małych dzieci i od razu odpowiedziałam, że ja się nie piszę. Dziękuję bardzo w basenie w ogródku woda cieplejsza, taniej i dzieci łatwiej upilnować. I przysięgam nie wiem jakim cudem mąż zrobił mnie tak, że on jedzie sam a ja zostaje z dwójką dzieci w tym wyżej wspomnianym ogródku. Czy jestem zła? Tak, ale na siebie bo zlitowałam się nad moim mężem. Wcale mu nie zazdroszczę, że jedzie sam na urlop, ale zwyczajnie będę za nim tęsknić.

Moje najgorsze wakacje życiu zaczynają się jutro i do tego nie wiem jakim cudem sama do tego doprowadziłam.  Zaczęło się dość niewinnie jakiś miesiąc temu kiedy mój mąż od niechcenia zaproponował swojej siostrze, że wpadniemy do niej jak będzie na wczasach w Łebie. Była to propozycja żartobliwa, gdyż jako rodzice dwójki dzieci staramy się na siłę nie uszczęśliwiać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wakacje kojarzą się z wolnością, beztroską i dobrą zabawą, dlatego moje najgorsze wakacje to były te pierwsze po stracie taty. Mój tata zginął w wypadku w kwietniu, dlatego wakacyjne miesiące były przepełnione bólem, łzami i pracą. Nie dość, że nie mogłam pogodzić się z jego odejściem to rodzice prowadzili gospodarstwo rolne. Po jego śmierci wszystkie obowiązki spadły na mamę, mnie i brata. 
Teraz jestem w trakcie kolejnych najgorszych wakacji. Niedawno zmarła moja teściowa (mieszkam w rodzinnym domu męża) i wszystkie obowiązki, którymi do tej pory się dzieliłyśmy spadły na mnie. Gotowanie, sprzątanie, pranie i opieka nad dziećmi i powrót do pracy sprawiły, że ze zmęczenia czasem nie wiem jak się nazywam
Oby kolejny wakacje były lepsze.  

Wakacje kojarzą się z wolnością, beztroską i dobrą zabawą, dlatego moje najgorsze wakacje to były te pierwsze po stracie taty. Mój tata zginął w wypadku w kwietniu, dlatego wakacyjne miesiące były przepełnione bólem, łzami i pracą. Nie dość, że nie mogłam pogodzić się z jego odejściem to rodzice prowadzili gospodarstwo rolne. Po jego śmierci wszystkie obowiązki spadły na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 Moje najgorsze wakacje w życiu to te tuż po maturach. Miałam
 ambitny plan, aby zatrudnić się do pracy przy rejsach wycieczkowych i odłożyć
trochę pieniędzy, które chciałam przeznaczyć na wymarzoną podroż do Tajlandii z
grupą znajomych. Niestety los miał inny pomysł. Mój pies poważnie zachorował,
wymagał ciągłej opieki i kosztownej operacji. Zaczęłam pracować dorywczo w
pobliskim sklepie, a kiedy nie pracowałam, siedziałam w domu i zajmowałam się Dolarem.
Cały czas towarzyszył mi strach, że będą to ostatnie wakacje spędzone z psem, z
którym się wychowałam. Dodatkowo obwiniałam się, że ta choroba to moja wina, że
może powinnam była coś robić inaczej. Ostatecznie zarobione pieniądze
przeznaczyłam na rachunki od weterynarza, ale nie żałuję ani grosza, bo kiedy
to pisze, Dolar spokojnie śpi koło mnie na łóżku. A Tajlandia nigdzie mi nie
ucieknie.   

 Moje najgorsze wakacje w życiu to te tuż po maturach. Miałam
 ambitny plan, aby zatrudnić się do pracy przy rejsach wycieczkowych i odłożyć
trochę pieniędzy, które chciałam przeznaczyć na wymarzoną podroż do Tajlandii z
grupą znajomych. Niestety los miał inny pomysł. Mój pies poważnie zachorował,
wymagał ciągłej opieki i kosztownej operacji. Zaczęłam pracować dorywczo w
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dawno temu miałam najgorsze wakacje. Dawne dzieje… lata dzieciństwa. Płynęliśmy Krutynią – Ja i moi rodzice, ciocia, wujek, brat, kuzyn w kapokach braliśmy za dobrą monetę nasz wyjazd. Ja jako dobrze wychowane dziecko, brałam przykład z mojego kuzyna. Śmigał i wiosłował jak zawodowiec, którym był od swoich młodszych lat. Lecz ja nim nie byłam.
– O mały włos – krzyknęłam z radością, o mały włos nie wpadając w rozbudzoną życiem rzekę.
Ojciec spojrzał na mnie rozbawiony. Mama przerażona. Oboje nie chcieli płynąć, ale namówili ich moje wujostwo. Czułam to pod skórą. Słońce prażyło, gorzej niż na pustyni. Przynajmniej moja rodzinka miała takie złudzenia. Ja nie miałam. Ale ona miała!
– Ile jeszcze? – pytał się ciągle mój brat.
– Jak długo jeszcze? – moja mama wtórowała mu.
Ja i mój ociec oglądaliśmy natomiast fantastyczne widoki szlaku kajakowego. Ta cisza wokoło, te nagłe pluski i szum wody w tle, brzęczenie owadów, gładka tafla jeziora, cień liściastych drzew. To wszystko było nasze!
Jednak…
– Daleko jeszcze? – pytali się chórem brat i mama.
Ojciec pierwszy podniósł głos. Ja następna. Kłótnia nad wodą zaczęła się szybciej, niż w rzeczywistości poruszaliśmy naszymi kanu do przodu. Cisza została zakłócona.
– Dosyć tego. Postój i powrót – zawyrokował mój Ojciec.
Płakałam, krzyczałam w duszy, gdy reszta ze zmarszczonymi brwiami kiwała głowami.
Tak więc wróciliśmy do domu, skłóceni na dobre. Według mnie najgorsze wakacje są wtedy, gdy brak porozumienia w rodzinie. 

Dawno temu miałam najgorsze wakacje. Dawne dzieje… lata dzieciństwa. Płynęliśmy Krutynią – Ja i moi rodzice, ciocia, wujek, brat, kuzyn w kapokach braliśmy za dobrą monetę nasz wyjazd. Ja jako dobrze wychowane dziecko, brałam przykład z mojego kuzyna. Śmigał i wiosłował jak zawodowiec, którym był od swoich młodszych lat. Lecz ja nim nie byłam.
– O mały włos – krzyknęłam z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tajlandia. Wydawać by się mogło - wymarzona podróż, na którą długo odkładałam. Piękny barwny kraj. Co może pójść nie tak?  Pojechałam z kilkoma osobami z pracy, zakładając, że na pewno się dogadamy, ale chyba jednak zbyt krótko się znaliśmy. Jeszcze w Polsce wszyscy zgodnie twierdzili, że będziemy dużo zwiedzać i mieliśmy rozpiskę najciekawszych miejsc wartych zwiedzenia, na miejscu okazało się jednak, że zwiedzać to oni chcą, ale wyłącznie kilka ulic w pobliżu hotelu i to najchętniej lokale, w których podają alkohol. ;) Nawet na plażę było za daleko, skoro jest hotelowy basen i serwowane na miejscu drinki.

No dobra, było też zwiedzanie - wycieczka 15-minutowa do takiego straganiku, gdzie serwowano nietypowe specjały. Tam chętnie robili sobie zdjęcia, jak wcinają prażone koniki polne, larwy, szarańcze, malutkie żaby i skorpiony. ;) Chyba tylko po to, żeby potem chwalić się, jak fajnie było. ;) 

Dobrze, że spakowałam w podróż książkę, uratowała moje wieczory przynajmniej.
Jednej rzeczy się nauczyłam - najważniejsi są ludzie, z którymi planujemy podróż, nawet nie samo miejsce. Trzeba się naprawdę dobrze z kimś dogadywać, żeby podróż nie okazała się fiaskiem. 

Tajlandia. Wydawać by się mogło - wymarzona podróż, na którą długo odkładałam. Piękny barwny kraj. Co może pójść nie tak?  Pojechałam z kilkoma osobami z pracy, zakładając, że na pewno się dogadamy, ale chyba jednak zbyt krótko się znaliśmy. Jeszcze w Polsce wszyscy zgodnie twierdzili, że będziemy dużo zwiedzać i mieliśmy rozpiskę najciekawszych miejsc wartych zwiedzenia,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dni się skracają a ja czuję, że wraz z końcem dnia mija mi kolejny spędzony w pracy bezczynnie czas. Cóż, wakacje są dla dzieci – dorośli mają urlop. Podczas gdy ktoś inny, dajmy na to gosposia domowa, może spędzać czas nad rzeką, bo jej mąż wrócił z pracy i maja taką sposobność, to mi pozostaje marnować go w pociągu. W naturze nic nie ginie, dlatego by odpoczywał ktoś kto inny pracować musi. Tak sobie to tłumaczę.

Nie mam samochodu, chyba tak jak większość osób które są w moim wieku. Chyba, bo większość moich znajomych jest finansowana przez rodziców. Cóż, ja finansuję siebie sama i mogę tylko marzyć o ich Instagramach podróżach.

Tak. Spędzam wakacje innym życiem. Tym wirtualnym. I wracam do garów, sprzątania, prania, prasowania, pracy, snu nieznośnego i pracy. Praca się gdzieś powtarza – tak jak przewija się ciągle przez te wakacje.

Do cholery! Ja też mam małe przyjemności. Jeśli brać bełta kloszarda za fontannę tym sposobem karaluchy wychodzące przez okna zaniedbanego mieszkania balkon obok brać mogę za egzotyczne zwierzęta, to i to palące słońce niepozwalające mi egzystować można porównać do egipskich upałów… No i matka jeszcze zaciągnęła się do sekty, więc poszukiwanie jakiegokolwiek po niej śladu można porównać do przygody jak z filmu. Jednej, wielkiej przygody której końca nie mogę się już doczekać.

Byleby przetrwać do kolejnych wakacji. Może za rok gdzieś pojadę, w te miejsca które widzę na zdjęciach i będę mogła mieć lepsze noce, kiedy każdy moment byłby mój.

Dni się skracają a ja czuję, że wraz z końcem dnia mija mi kolejny spędzony w pracy bezczynnie czas. Cóż, wakacje są dla dzieci – dorośli mają urlop. Podczas gdy ktoś inny, dajmy na to gosposia domowa, może spędzać czas nad rzeką, bo jej mąż wrócił z pracy i maja taką sposobność, to mi pozostaje marnować go w pociągu. W naturze nic nie ginie, dlatego by odpoczywał ktoś kto...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wakacje 2017 były przeze mnie najbardziej wyczekiwane - kończyłam pierwszy rok studiów i już wcześniej planowaliśmy ze znajomymi z roku, że wyskoczymy na kilka dni nad morze. Niestety sesja pokrzyżowała nam wszystkim plany - 3 lipca niecierpliwie czekaliśmy na wyniki egzaminu z anatomii i... okazało się, że 70% osób nie zdało. W tym ja i moi znajomi. I w ten sposób zaplanowany na początek września wyjazd legł w gruzach, bo właśnie na ten czas przypadała sesja poprawkowa. Wyjazdu ze względu na konieczność rezerwacji nie udało się przełożyć, straciliśmy też część zaliczki - a wiadomo, studenci liczą każdy grosz. Wakacje upłynęły mi wtedy pod znakiem nauki do egzaminu poprawkowego, codziennymi praktykami w szpitalu pod okiem naprawdę marudnej kierowniczki, której przeszkadzało praktycznie wszystko oraz pracą w weekendy w fast foodzie. W ten sposób najbardziej upragnione lato zamieniło się mały koszmarek i chętniej odliczałam dni do rozpoczęcia roku akademickiego, niż cieszyłam się wakacjami.

PS. W weekend przed egzaminem skusiłam się na spontaniczny wyjazd nad jezioro z przyjaciółmi z liceum i choć przez większość czasu powtarzałam materiał zamiast się bawić, to udało się odnowić kontakt z kolegą, który teraz już prawie 2 lata jest moim mężem. Egzamin zdałam, a na wakacje ze znajomymi ze studiów wyjechaliśmy rok później :)

Wakacje 2017 były przeze mnie najbardziej wyczekiwane - kończyłam pierwszy rok studiów i już wcześniej planowaliśmy ze znajomymi z roku, że wyskoczymy na kilka dni nad morze. Niestety sesja pokrzyżowała nam wszystkim plany - 3 lipca niecierpliwie czekaliśmy na wyniki egzaminu z anatomii i... okazało się, że 70% osób nie zdało. W tym ja i moi znajomi. I w ten sposób...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

  Jednego roku w wakacje, gdy liczyłam sobie jakieś dziesięć lat, zostałam wysłana na super kolonie nad morze. Dwa tygodnie pływania, opalania się i oczywiście masa innych
 zaplanowanych przez opiekunów atrakcji - tak przynajmniej mówiła reklama. Faktem jest, że opalona byłam, nie zaprzeczę, ale morze jedynie oglądałam i to z bezpiecznej odległości. Ktoś mądry zorganizował wyjazd zapominając o zatrudnieniu ratownika. Na terenie ośrodka był basen, a właściwie brodzik, który dla mojej grupy stanowił jedynie
dekorację wakacyjnego otoczenia. Przez te dwa tygodnie jedyną wodą poza tą w
trakcie kąpieli, jaką uświadczyłam był deszcz. Zajęcia, w których musiałam brać
udział też nie były zbyt ciekawe. Jakby tego wszystkiego było mało to rarytasem
kolonii miała być wycieczka do pasieki, żeby zobaczyć szklany ul który uwaga –
był w planowanym remoncie. Z nudów daliśmy popalić opiekunom, za co sowicie
zemścili się podczas otrzęsin, których chyba nigdy nie zapomnę. Chwała panią kucharkom, bo jedzenie to był jedyny sens życia na tych koloniach.  

  Jednego roku w wakacje, gdy liczyłam sobie jakieś dziesięć lat, zostałam wysłana na super kolonie nad morze. Dwa tygodnie pływania, opalania się i oczywiście masa innych
 zaplanowanych przez opiekunów atrakcji - tak przynajmniej mówiła reklama. Faktem jest, że opalona byłam, nie zaprzeczę, ale morze jedynie oglądałam i to z bezpiecznej odległości. Ktoś mądry zorganizował...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej