Przypadek albo wypadek nazwijcie to jak chcecie. W czerwcu 2020r.zerwałam się z łóżka, zadzwonił budzik. Runęłam jak długa na podłogę. Stopa boli ją diabli no nic myślę przejdzie. Puchnie no to ja łykami tabletki, smaruje stopę żelami. A
żeby było śmiesznie to w czerwcu byłam zapisana na zawody Nordic Walking
gdzie w ciągu 3 dni trzeba było pokonać 46km i oprócz tego jeszcze
jedne zawody 5km. W tym czasie były to zawody wirtualne wiadomo
pandemia.No więc ja kuśtykałam,stopa spuchnięta w żadne obuwie się nie
mieściła ale Asia z kijami po lesie śmigała.A co ja nie dam rady? Przez
miesiąc tak chodziłam zawody, spacery, jagody a stopa bez zmian.Poszłam do
lekarza ,rentgen i diagnoza złamana 4 kość śródstopia😮A ja głupia się
przyznałam lekarzowi, że miesiąc tak chodziłam i jeszcze sport. Lekarz w
szoku. GIPS. Przez miesiąc gips i rehabilitacja prądy.Po miesiącu but
ortopedyczny na 2 tygodnie. Przez te 6 tygodni czytałam książki jak
szalona i leżałam. Połowa wakacji minęła, a ja była unieruchomiona. Wakacje marzeń to to nie były. Nikomu nie polecam. W głowę zachodziłam jak ja wrócę do formy. Jak tylko zdjęłam but ortopedyczny to wsiadłam na rower i dało się jechać😁. Po 3 miesiącach wróciłam do uprawiania Nordic Walking. Wtedy nie było mi do
śmiechu. A dziś mam ubaw no jak to można z łóżka spaść i się połamać?
Nikt nie chciał wierzyć. Człowiek to jednak silna i uparta istota.

Przypadek albo wypadek nazwijcie to jak chcecie. W czerwcu 2020r.zerwałam się z łóżka, zadzwonił budzik. Runęłam jak długa na podłogę. Stopa boli ją diabli no nic myślę przejdzie. Puchnie no to ja łykami tabletki, smaruje stopę żelami. A
żeby było śmiesznie to w czerwcu byłam zapisana na zawody Nordic Walking
gdzie w ciągu 3 dni trzeba było pokonać 46km i oprócz tego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Myślę, myślę i nic. Z perspektywy czasu wszystkie wakacje, które będąc dzieckiem i nastolatką uważam za koszmarne (rodzice wywozili nas na działkę, a koleżanki zostawały w mieście lub razem jeździły na kolonie czy wyjazdy) nie wyglądają tak źle - wiem teraz, że rodzice robili co mogli, żeby tanim kosztem zapewnić nam chociaż trochę oddechu od małego mieszkania. A że mogli niewiele, bo się nie przelewało, to jestem wdzięczna, że chociaż ta działka była :). Z trochę bliższych czasów były jedna wakacje, gdzie z ówczesnym chłopakiem kupiliśmy bilety do Miasta X, żeby spędzić tam mój urlop (on nie pracował, praktykował "zawód-syn" :D) i na może 2 tygodnie przed wylotem usłyszałam, że w sumie to nie pojedziemy, bo on nie ma na to kasy. A biletów nie oddamy, bo tanie linie. Teraz bym pewnie poleciała sama, ale wtedy, młodą i zakochaną będąc, stwierdziłam, że PRZECIEŻ NIC SIĘ NIE STAŁO KOCHANIE, BYWA I TAK, PRZECIEŻ NIE MOGŁEŚ ZORGANIZOWAĆ SOBIE PRACY PRZEZ TE WSZYSTKIE MIESIĄCE, NO STRACĘ KASĘ, NA KTÓRA PRACOWAŁAM, ALE SPOKO. I spędziłam urlop w domu.  😖

Myślę, myślę i nic. Z perspektywy czasu wszystkie wakacje, które będąc dzieckiem i nastolatką uważam za koszmarne (rodzice wywozili nas na działkę, a koleżanki zostawały w mieście lub razem jeździły na kolonie czy wyjazdy) nie wyglądają tak źle - wiem teraz, że rodzice robili co mogli, żeby tanim kosztem zapewnić nam chociaż trochę oddechu od małego mieszkania. A że mogli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Może nie były to najgorsze wakacje, ale z początku tak właśnie się wydawało - musieliśmy na pewno nieco zmienić nasze plany.

Użądliła mnie bowiem pszczoła.

Stało się to dokładnie w dniu wylotu do Norwegii, w dodatku owad dziabnął mnie w czoło, ponieważ zaplątał mi się we włosy i w panice zaatakował. Z początku wcale się tym nie przejęłam, w końcu nie pierwszy raz zostałam użądlona - nigdy jednak w twarz. Już w samolocie zaczęłam niespodziewanie puchnąć, a do wieczora prawie nic już nie widziałam. Następnego dnia już całkiem oślepłam, bo powieki tak mi spuchły, że podnoszenie ich wymagało bardzo dużo wysiłku. 

Mieliśmy zwiedzać Oslo, rowery wypożyczone, a ja nic nie widzę i nawet nie wiem, jak długo się ten stan utrzyma. Delikatnie rzecz ujmując, nie byłam zbyt zadowolona.

Na szczęście ostatecznie pod koniec dnia opuchlizna zaczęła spadać, wakacje uratowane, choć niemal do końca wyjazdu miałam dziwnie podpuchniętą twarz. Na zdjęciach wyglądam jednocześnie zabawnie i niedorzecznie, na pewno jednak mam śmieszną historię do opowiadania znajomym ;)

Może nie były to najgorsze wakacje, ale z początku tak właśnie się wydawało - musieliśmy na pewno nieco zmienić nasze plany.

Użądliła mnie bowiem pszczoła.

Stało się to dokładnie w dniu wylotu do Norwegii, w dodatku owad dziabnął mnie w czoło, ponieważ zaplątał mi się we włosy i w panice zaatakował. Z początku wcale się tym nie przejęłam, w końcu nie pierwszy raz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najgorsze wakacje mojego życia miały miejsce w 2003 roku, roku moich 10 urodzin, roku w którym uważałem że już gorzej być nie może. 
Z moim najlepszym kolegą wpadliśmy na wspaniały plan zarobienia pieniędzy, jako że galerie handlowe dopiero raczkowały większość ludzi ubierało się na różnych bazarkach czy lumpeksach. My młodzi przedsiębiorcy pokroju Billa Gatesa czy Elona Muska zaczęliśmy chodzić po domach naszych rodzin, znajomych i zbierać od nich niepotrzebne im ciuchy, zabawki czy inne bibeloty. Rozłożyliśmy to wszystko na kocu pod jednym z bazarków i sprzedawaliśmy wszystko po 1zł. Słabo szło dopóki nie wpadliśmy na genialnie szatański pomysł żeby dopisać historyjkę dlaczego te ciuchy sprzedajemy. Oczywiście padło na zbiórkę pieniędzy na chorą matkę kumpla (która oczywiście była okazem zdrowia). Szło świetnie, zarobiliśmy już małą fortunę ale fakt ten nie uszedł uwadze mojej mamy a potem jak po sznurku informacja trafiła do rodziców kolegi. Dostaliśmy za to wszystko tęgie lanie (oczywiście niepoprawne teraz to politycznie ale fakty są jakie są), musieliśmy oddać całą zarobioną fortunę (dokładnie 23 złote na lokalne schronisko).
Uważałem wtedy że świat jest niesprawiedliwy, że mimo świetnego pomysłu zostaliśmy pozbawieni takich pieniędzy, zmysł przedsiębiorcy cwaniaka został wówczas we mnie zabity.

Najgorsze wakacje mojego życia miały miejsce w 2003 roku, roku moich 10 urodzin, roku w którym uważałem że już gorzej być nie może. 
Z moim najlepszym kolegą wpadliśmy na wspaniały plan zarobienia pieniędzy, jako że galerie handlowe dopiero raczkowały większość ludzi ubierało się na różnych bazarkach czy lumpeksach. My młodzi przedsiębiorcy pokroju Billa Gatesa czy Elona...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

  Miałam trudny rok. Wymyśliłam sobie, że wynajmę domek na Mazurach, zaproszę znajomych i pojedziemy na jagody, ryby czy inne grzyby. Odpoczniemy sobie. Zabierzemy książki, gry planszowe i pobyczymy się razem. Poopalamy. Pospacerujemy. Będzie super. Nie było. Przez całe dwa tygodnie padał deszcz. Słabiej. Mocniej. Czasami tylko mżyło i ten stan uznawaliśmy za dobrą pogodę. Ostatecznie nie padało tylko mżyło właśnie. Powoli, przy kanaście i innych grach karcianych obrastaliśmy pleśnią. Taką ładną, zieloną. Wszystko było mokre albo tylko wilgotne. Zaczęłam obserwować czy pomiędzy palcami nie wyrasta mi błona jak u kaczki. Każdego dnia odgrażaliśmy się, że wyjeżdżamy, ale obietnica zmiany pogody trzymała nas na miejscu do końca. Pogoda zmieniła się. Jak wróciliśmy do Gdańska. Nigdy więcej nie powtórzyliśmy tego mazurskiego eksperymentu, ale wspominamy go do dziś.   

  Miałam trudny rok. Wymyśliłam sobie, że wynajmę domek na Mazurach, zaproszę znajomych i pojedziemy na jagody, ryby czy inne grzyby. Odpoczniemy sobie. Zabierzemy książki, gry planszowe i pobyczymy się razem. Poopalamy. Pospacerujemy. Będzie super. Nie było. Przez całe dwa tygodnie padał deszcz. Słabiej. Mocniej. Czasami tylko mżyło i ten stan uznawaliśmy za dobrą pogodę....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najgorsze wakacje to dla mnie te niezaplanowane. Gdy mamy urlop a brak pomysłu na jego spędzęnie. Brak podróży, atrakcji. Jestem osobą, która lubi mieć coś zaplanowane. Więc jak wakacje to już z jakimś celem. 

Najgorsze wakacje to dla mnie te niezaplanowane. Gdy mamy urlop a brak pomysłu na jego spędzęnie. Brak podróży, atrakcji. Jestem osobą, która lubi mieć coś zaplanowane. Więc jak wakacje to już z jakimś celem. 

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Całe wakacje mogę streścić pytaniem:
– Gdzie jest Sławek?
Miałem osiem lat, gdy na początku wakacji zaginął mój starszy brat, Sławek. Z każdym kolejnym dniem oczekiwania, atmosfera w domu robiła coraz bardziej nerwowa. Pamiętam to jak przez mgłę. Nie bardzo wiedziałem co się stało, rodzice nie chcieli lub nie byli w stanie powiedzieć mi prawdy, więc za każdym razem na postawione wyżej pytanie, odpowiadali:
– Poszedł do kolegi, wróci.
Czekałem, ale nigdy nie wracał. Wiedziałem, że dzieje się coś bardzo, bardzo złego, ale nie potrafiłem tego nazwać. Zapamiętałem powietrze przesiąknięte dymem papierosowym, nieprzerwane wybuchy płaczu mamy, ciągłą nerwówkę, ludzi przetaczających się przez mieszkanie, mnóstwo nieznanych mi cioć i wujków. Najgorsze było to coś, co oblepiało przestrzeń, a czego nie umiałem określić. Wszyscy ciągle się kłócili, płakali, przytulali się. Mówili, że będzie dobrze – co absolutnie nic nie znaczyło.
Dwa tygodnie przed końcem wakacji był pogrzeb Sławka, na którym mnie nie było, bo zostałem oddelegowany do jednej z tych cioć, którą pierwszy raz na oczy widziałem. To była zrozumiała decyzja. Sam zrobiłbym to samo, gdybym to ja był rodzicem. Zresztą, nie wiem czy zdołałbym unieść taki ciężar. To był fatalny, traumatyczny czas już z perspektywy dziecka, a co dopiero musi przeżywać rodzic? Koszmar, istny koszmar. Jestem dumny z moich rodziców, że zdołali to przeżyć, przetrawić i jakoś wrócić do niekompletnej rzeczywistości.

Całe wakacje mogę streścić pytaniem:
– Gdzie jest Sławek?
Miałem osiem lat, gdy na początku wakacji zaginął mój starszy brat, Sławek. Z każdym kolejnym dniem oczekiwania, atmosfera w domu robiła coraz bardziej nerwowa. Pamiętam to jak przez mgłę. Nie bardzo wiedziałem co się stało, rodzice nie chcieli lub nie byli w stanie powiedzieć mi prawdy, więc za każdym razem na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miałam może z 8-9 lat, gdy rodzice wysłali mnie na calutkie wakacje do babci na wieś. Brzmi fajnie? Wizja żniw, odwiedzin u krów i koni, biegania z gromadką dzieciaków po lesie i polach? Otóż było tak: dzieci w okolicy zero, kuzynostwu do babci nie po drodze, zwierząt gospodarczych brak, domowych również. Właściwie jedyne żywe stworzenia poza babcia, jej siostrą (bardzo zrzędliwą) i córką z mężem to żmija w ogrodzie i niezliczona ilość much. Dni upływały mi na oglądaniu telewizji (tylko 3 kanały dostępne), czytaniu starych rozpadających się książek z których niewiele rozumiałam (Prus, Sienkiewicz etc) albo przesiadywaniu z babcią w kuchni i pomaganiu przy gotowaniu posiłków. Z niecierpliwością wyczekiwałam okazji by zabrać się z chrzestną choć na zwykłe zakupy spożywcze do miasteczka – zmienić otoczenie. Snułam się po domu, przeglądałam stare zdjęcia, śpiewałam piosenki na karaoke, grałam w zacinające się Mario i jeździłam na rowerze w kółko po tej samej drodze, bo dalej nie było mi wolno. Wtedy – najnudniejsze, najgorsze wakacje w życiu!
Jednak obecnie wiele bym oddała by spędzić 2 miesiące na czytaniu książek, opalaniu się oraz objadaniu babcinymi specjałami, bez żadnych obowiązków i nadmiaru bodźców. Spora zmiana perspektywy.  😉

Miałam może z 8-9 lat, gdy rodzice wysłali mnie na calutkie wakacje do babci na wieś. Brzmi fajnie? Wizja żniw, odwiedzin u krów i koni, biegania z gromadką dzieciaków po lesie i polach? Otóż było tak: dzieci w okolicy zero, kuzynostwu do babci nie po drodze, zwierząt gospodarczych brak, domowych również. Właściwie jedyne żywe stworzenia poza babcia, jej siostrą (bardzo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wchodzę od rana na stronę z wynikami egzaminów, nie chce się załadować jest przeciążona, wiem że mam jedną poprawkę. Jedna poprawka jest możliwa w sierpniu, jak będą 2 będzie gorzej. Wiem, że matura próbna wychodziła mi ok, to ta decydująca muszę zdać. Mam plan na siebie, bez awaryjnej drogi. W końcu się loguję, wstrzymuje oddech. Wybucham płaczem. Nie zdałam. Świat zawalił mi się na głowę, wszystko co planowałam legło w gruzach. Miałam iść na studia, miałam gotowy plan od dawna. Nie mam nic. Moje najdłuższe wakacje mają się przedłużyć? Zdecydowanie w tamtym momencie świat zawalił mi się na głowę, czyli lato 2016.
Jak z niego wybrnęłam? Najpierw pojechałam z rodzicami na kilka dni odpoczynku, później zaczęłam szukać pracy, miałam dość siedzenia w domu. Znalazłam na produkcji, przeszłam szkołę życia, ciężka praca, mobbing, znalezienie znajomych, pierwsze wypłaty, pierwsza miłość- po czasie całkowicie bym tego miłością nie nazwała, zraziłam się do mężczyzn na długi czas, w międzyczasie ledwie zaczęłam się szykować do poprawki matury, dzięki bliskim. Zdałam i rok później poszłam na studia, przy okazji łapiąc prace dodatkowe, studia były już w innym mieście niż początkowo planowałam. Wymarzony kierunek zdałam, znalazłam męża. Czyli ten rok wstrzymania się i niepowodzeń, który był dla mnie w tamtym czasie jakby zawalił się świat na głowę, był potrzebny. Wszystko przyszło we właściwym czasie z dodatkową nauką dla mnie od życia.

Wchodzę od rana na stronę z wynikami egzaminów, nie chce się załadować jest przeciążona, wiem że mam jedną poprawkę. Jedna poprawka jest możliwa w sierpniu, jak będą 2 będzie gorzej. Wiem, że matura próbna wychodziła mi ok, to ta decydująca muszę zdać. Mam plan na siebie, bez awaryjnej drogi. W końcu się loguję, wstrzymuje oddech. Wybucham płaczem. Nie zdałam. Świat zawalił...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uważam, że najgorsze wakacje to te, w których poczułam się odrzucona przez sympatię. Wybrał inną. Czy lepszą tego nie wiem, bo nigdy nie porównywałam się do kogoś pod tym względem? Rozważałam wówczas, czy tak łatwo było, powiedzieć mu słowo żegnaj, a potem bez braku wyjaśnienia i poczucia żadnej winy ot, tak żyć w przekonaniu, co ja czuje? Nie mogłam, przez kilka nocy spać myśląc o tym, co się tak nagle wydarzyło. Na szczęście nie trwało to długo i stwierdziłam, że skoro tak miało, być to lepiej jest zacząć nowy etap w życiu i przyjąć to, co niesie ze sobą życie, a jest ono różne na każdym etapie. Stwierdziłam, że jest dużo ludzi mających, inne problemy, nieraz uroni się łzę szczęścia lub ze wzruszenia i należy podjąć się nowym wyzwaniom i misjom, jakie są jeszcze do wykonania przede mną. Poznawanie nowych ludzi, kochających literaturę, bo ten świat ich nigdy nie zdradzi i nie zawiedzie.

Uważam, że najgorsze wakacje to te, w których poczułam się odrzucona przez sympatię. Wybrał inną. Czy lepszą tego nie wiem, bo nigdy nie porównywałam się do kogoś pod tym względem? Rozważałam wówczas, czy tak łatwo było, powiedzieć mu słowo żegnaj, a potem bez braku wyjaśnienia i poczucia żadnej winy ot, tak żyć w przekonaniu, co ja czuje? Nie mogłam, przez kilka nocy spać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej