Chyba nie przebijecie moich zeszłorocznych wakacyjnych przeżyć. Destynacja? Włochy, a dokładnie Sycylia. Wakacje w tamtym roku miały być połączone z weselem mojej przyjaciółki. Co ważne, ja w roli świadkowej. Już wiadomo, że coś musiało pójść nie tak. Rok 2021 wegetował pod znakiem pandemii, co już kilka dni przed uroczystością wykluczyło kilku ważnych gości. Panna młoda zamiast cieszyć się z tak ważnych chwil popadła w rozpacz. Przychodzi godzina 0. Pan młody naoglądał się za dużo Kac Vegas i przyszedł na kacu gigancie, wesele już wisiało na włosku. Następnym zaskoczeniem było nagle załamanie pogody, które pokrzyżowało plany imprezy na zewnątrz. Przez 2 godziny czekaliśmy w małym budynku na rozpoczęcie hucznej imprezy. W końcu się rozpoczęła, ale mój partner chyba zapomniał, że jego głowa nie należy do najsilniejszych i zostawił mnie samą po 3 godzinach. Na drugi dzień obudziłam się okropnie przeziębiona po oberwaniu chmury i silnym wietrze dnia poprzedniego. Zostały mi dwa dni odpoczynku, które spędziłam w hotelowym łóżku z małym bonusem w postaci grypy żołądkowej. Nadszedł czas powrotu, który oczekiwałam z niecierpliwością, jednak i powrót nie mógł mi podarować choć odrobiny spokoju. Turbulencje, które miotały moim samolotem odbiją się na mojej psychice na długie lata. Sycylia to wyjątkowo piękne miejsce, ale ze względu na liczne perypetie już niekoniecznie przeze mnie chciane.

Chyba nie przebijecie moich zeszłorocznych wakacyjnych przeżyć. Destynacja? Włochy, a dokładnie Sycylia. Wakacje w tamtym roku miały być połączone z weselem mojej przyjaciółki. Co ważne, ja w roli świadkowej. Już wiadomo, że coś musiało pójść nie tak. Rok 2021 wegetował pod znakiem pandemii, co już kilka dni przed uroczystością wykluczyło kilku ważnych gości. Panna młoda...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najgorsze wakacje? To chyba takie w których nic się nie dzieję. Gdy przez cały rok pracujemy i męczymy się, chcemy w wakacje odpocząć i przeżyć niesamowite chwilę. Jedyne co jest gorsze, niż brak planów, jest to moment, gdy jest on odwołany i okazuję się że nie masz co robić. Ten moment rozczarowania i niewiedzy jak czas wykorzystać, jest jednym z najgorszych chwil.

Najgorsze wakacje? To chyba takie w których nic się nie dzieję. Gdy przez cały rok pracujemy i męczymy się, chcemy w wakacje odpocząć i przeżyć niesamowite chwilę. Jedyne co jest gorsze, niż brak planów, jest to moment, gdy jest on odwołany i okazuję się że nie masz co robić. Ten moment rozczarowania i niewiedzy jak czas wykorzystać, jest jednym z najgorszych chwil.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Najgorsze wakacje? Proszę bardzo  😏 rok 2004. Dobre złego początki miały miejsce już u rodziny w Poznaniu. Na miejsce dotarliśmy około 3 w nocy i na wstępie uraczono na wielkopolską gościnnością: na stół wjechał bigos, parówki i klopsiki w sosie. Tylko kto o 3 w nocy, przebywszy ponad 500 km myśli o jedzeniu i to jeszcze klopsików? Kolejne trzy dni wyglądały podobnie: jedzenie, siedzenie przy stole, jedzenie… o przepraszam! raz było zwiedzanie: poszliśmy na Cytadelę bo była najbliżej od domu kuzynostwa. Po poznańskiej uczcie, z bolącymi brzuchami, szczęśliwi jak nigdy, w nadmorskich Rowach, rozbiliśmy pożyczony od znajomych namiot, który okazał się tak mały, że siadanie w nim okazało się wręcz cyrkową sztuką. Już pierwszej nocy przez osadę przeszła taka ulewa, że spłynęliśmy z naszym namiocikiem na obrzeża pola biwakowego. Ze względu na warunki pogodowe i niemożliwość ponownego rozbicia namiotu, zakwaterowano nas w barakach gospodarczych, które zamiast podłogi miały klepisko. Ale przynajmniej było sucho. Wtedy, przez moment, zatęskniłam za całonocnym, poznańskim obżarstwem… Lało jak z cebra przez kolejne dni, więc nasze wyczekiwane wakacje nad morzem zakończyły się totalnym fiaskiem i przyspieszonym powrotem do domu. Ale do dziś pamiętam, jak cudownie po wielkopolskich klopsikach smakowała zwykła bułka popita jogurtem truskawkowym i przegryziona chrupiącym ogórkiem  😀

Najgorsze wakacje? Proszę bardzo  😏 rok 2004. Dobre złego początki miały miejsce już u rodziny w Poznaniu. Na miejsce dotarliśmy około 3 w nocy i na wstępie uraczono na wielkopolską gościnnością: na stół wjechał bigos, parówki i klopsiki w sosie. Tylko kto o 3 w nocy, przebywszy ponad 500 km myśli o jedzeniu i to jeszcze klopsików? Kolejne trzy dni wyglądały podobnie:...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To miały być wakacje życia. Po pierwsze, że daleko, na drugim końcu świata. Na Filipinach. Po drugie, że zorganizowaliśmy je we własnym zakresie. Plan był, że jedziemy w czwórkę ze znajomymi. Szczęśliwi z poczynionych planów pochwaliliśmy się podczas spotkania rodzinnego, gdzie się wybieramy. Reakcja była szokująca. Mój teść z poprzedniego małżeństwa i moja osobista 25-letnia córka zapragnęli lecieć z nami. Nikt z nas nie był na tyle asertywny, żeby odmówić.
Podróż trwała od niedzieli wieczorem do wtorku około godz. 17.00 następującymi środkami lokomocji: samochodem, trzema samolotami (przesiadki), taksówką, promem i znów samochodem.
Już na lotnisku zaczął się cyrk. Musieliśmy pilnować córki, bo ciągle gapiła się w telefon i baliśmy się, że się zgubi. Na miejscu wprowadziła nam mrówki faraonki do bungalowu, bo zostawiła jedzenie na wierzchu. Zamieszkały w jej walizce, którą później opróżniała na zewnątrz. Teść się opił i pływał po pijaku w basenie, baliśmy się, że się utopi. Robiliśmy też za obsługę wycieczki, bo córka nie pomagała przy szykowaniu posiłków. Nerwowa atmosfera panowała każdego dnia. Niestety nie było rezydenta, któremu można by się pożalić. Wróciliśmy wykończeni. Nigdy więcej. Od tej pory latamy sami. Bez rodziny. Bez znajomych. Tylko we dwoje.

To miały być wakacje życia. Po pierwsze, że daleko, na drugim końcu świata. Na Filipinach. Po drugie, że zorganizowaliśmy je we własnym zakresie. Plan był, że jedziemy w czwórkę ze znajomymi. Szczęśliwi z poczynionych planów pochwaliliśmy się podczas spotkania rodzinnego, gdzie się wybieramy. Reakcja była szokująca. Mój teść z poprzedniego małżeństwa i moja osobista...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie zawsze było mnie stać na wakacyjne wojaże. Mieszkam od wielu lat na Mazurach, nad pięknym jeziorem, więc można by powiedzieć, że cały czas jestem na wakacjach..., nie to jest jednak najgorsze. Mój najgorszy letni wypoczynek miał miejsce trzy lata temu. Właśnie przeszłam na emeryturę, więc postanowiłam zabrać męża nad morze, nasze chłodne morze. Lubię je jednak i staram się jak mogę żeby chociaż raz w roku tam być. Jednak właśnie wtedy gdy zdążyliśmy wyjść na spacer po plaży otrzymałam telefon, że moja mama jest w szpitalu. Koniec wakacji, ale nie koniec kłopotów. Diagnoza - nowotwór złośliwy, szybka decyzja o operacji uratowała mojej mamie życie. Do dzisiaj jakoś się trzyma. Jednak za miesiąc następny telefon, tym razem w mojej sprawie, diagnoza - nowotwór złośliwy..., dlatego z całą pewnością to były najgorsze wakacje w moim życiu.

Nie zawsze było mnie stać na wakacyjne wojaże. Mieszkam od wielu lat na Mazurach, nad pięknym jeziorem, więc można by powiedzieć, że cały czas jestem na wakacjach..., nie to jest jednak najgorsze. Mój najgorszy letni wypoczynek miał miejsce trzy lata temu. Właśnie przeszłam na emeryturę, więc postanowiłam zabrać męża nad morze, nasze chłodne morze. Lubię je jednak i staram...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam jak dziś - ukończyłam liceum z wyróżnieniem, zdałam pięknie maturę, dostałam się na studia. Zapracowałam na to wszystko, choć nie było mi łatwo. Miałam nikłą nadzieję, że w nagrodę rodzice pozwolą mi pojechać na Woodstock. No cóż, Woodstock wypada w środku żniw. A ja byłam ze wsi, więc nie mogłam wtedy wyjechać. Codziennie od 5 rano do 23 wieczorem pracowałam z rodzicami w gospodarstwie w wakacje. Gdy moja koleżanka z klasy wylegiwała się w stroju kąpielowym na leżaku w ogródku, ja w szmatach upapranych tawotem i kurzem jechałam na prasie z widłami na pole. 
A z końcem wakacji zachorowała moja mama. Było z nią źle, nie mogła wstać z łóżka. Przejęłam jej obowiązki w gospodarstwie bez słowa sprzeciwu. Doiłam krowy, wyrzucałam obornik, nosiłam pasze, robiłam w polu. Po kilku dniach tata powiedział, że nie pójdę na studia, bo mama jest chora, a on sam sobie nie poradzi. Załamałam się. Wszystko, o co walczyłam ucząc się, miało zostać ot tak przekreślone. Dwa dni przed końcem wakacji mama wstała z łóżka. Kazała mi się pakować na studia. Dzień przed wyjazdem tata się upił i powiedział mi, że jestem winna wszystkich nieszczęść w jego życiu. I jeżeli kiedykolwiek odbierze sobie życie, to mam wiedzieć, że to będzie z mojej winy. I z takim błogosławieństwem pojechałam na studia. Cieszyłam się, że te wakacje dobiegły końca.

Pamiętam jak dziś - ukończyłam liceum z wyróżnieniem, zdałam pięknie maturę, dostałam się na studia. Zapracowałam na to wszystko, choć nie było mi łatwo. Miałam nikłą nadzieję, że w nagrodę rodzice pozwolą mi pojechać na Woodstock. No cóż, Woodstock wypada w środku żniw. A ja byłam ze wsi, więc nie mogłam wtedy wyjechać. Codziennie od 5 rano do 23 wieczorem pracowałam z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam wakacje kilka lat temu, szczegółowo zaplanowane, powpłacane zaliczki za wczasy i tylko odliczaliśmy czas do urlopu. Tymczasem moja mama poważnie zachorowała i dwa wakacyjne miesiące spędziłam w szpitalu, czuwając przy mamie. W tym samym czasie do szpitala (na inny oddział) trafił mamy brat. Biegałam więc z jednego oddziału na drugi ,a w domu było jeszcze małe dziecko wymagające opieki. Mamy brat niestety zmarł, a mama nawet nie mogła pójść na jego pogrzeb. Sama wszystko organizowałam, bo wujek nie miał ani żony ani dzieci. W dodatku kadra medyczna na oddziale chirurgii, na którym leżała mama była wyjątkowo niesympatyczna, więc przeżywałam tam dodatkowy stres. Najważniejsze jest to, że mama wyszła z choroby, pomimo, że rokowania były bardzo złe. Nigdy nie zapomnę tych wakacji, bo cała ta sytuacja wykończyła mnie fizycznie i psychicznie, a do pracy wróciłam jako wrak człowieka i musiałam wziąć długie L-4 aby jakoś się po tym wszystkim pozbierać. Jednak uważam, że takie sytuacje uczą nas, że nie wszystko da się zaplanować, że trzeba doceniać sytuacje gdy jesteśmy zdrowi i możemy realizować swoje plany, jednak trzeba zawsze brać poprawkę na to, że życie może pokrzyżować nasze zamierzenia i na taką ewentualność też trzeba być przygotowanym, bo przecież nie znamy dnia ani godziny gdy może wydarzyć się w naszym życiu coś zupełnie nieprzewidzianego.

Pamiętam wakacje kilka lat temu, szczegółowo zaplanowane, powpłacane zaliczki za wczasy i tylko odliczaliśmy czas do urlopu. Tymczasem moja mama poważnie zachorowała i dwa wakacyjne miesiące spędziłam w szpitalu, czuwając przy mamie. W tym samym czasie do szpitala (na inny oddział) trafił mamy brat. Biegałam więc z jednego oddziału na drugi ,a w domu było jeszcze małe...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje dorosłe wakacje przeważnie sama organizuję, wyjeżdżam z osobami mi najbliższymi. Letnie wyjazdy są dla mnie oderwaniem od rzeczywistości, wytchnieniem od codziennych obowiazków, chwilami, które moge spędzić z osobami, które kocham. Długo myślałam o temacie zadania konkursowego i przypomniałam sobie najgorsze dla mnie wakacje. I niestety nie był to tylko jeden traumatyczny dla mnie wyjazd... Odkąd tylko poszłam do szkoły rodzice w każde wakacje wysyłali mnie na 3 tygodniowe kolonie, organizowane w czasach mojego dzieciństwa przez zakłady pracy rodziców. Nienawidziłam tych wyjazdów, były dla mnie jak największa, niezasłużona kara. Nie pomagały płacze i prośby, co roku stawiano mnie przed faktem dokonanym: zapisaliśmy cię na kolonie. Bardzo nie lubiłam tego rodzaju zorganizowanego wypoczynku: porannej gimnastyki, mycia się na czas, kontroli czystości w pokojach, zabaw w podchody, zawodów sportowych, dyżurów w stołówce... Mogłabym wymieniać tak bez końca, więc powiem w skrócie: nic mi się na koloniach nie podobało!!! Dziś zdaję sobie sprawę, że te w sumie 8 wyjazdów kolonijnych wiele mnie w życiu nauczyło, to była dobra szkoła życia. Dzięki nim nauczyłam się przystosowania się do zasad i regulaminów, grupowego działania, otwartości na nowe znajomości i tak zwanej życiowej zaradności. Ale dla mnie, jako dziecka, były trudnym przeżyciem, odbierałam pobyt na kolonii prawie jak pobyt w obozie karnym.

Moje dorosłe wakacje przeważnie sama organizuję, wyjeżdżam z osobami mi najbliższymi. Letnie wyjazdy są dla mnie oderwaniem od rzeczywistości, wytchnieniem od codziennych obowiazków, chwilami, które moge spędzić z osobami, które kocham. Długo myślałam o temacie zadania konkursowego i przypomniałam sobie najgorsze dla mnie wakacje. I niestety nie był to tylko jeden...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wakacje marzeń, szykowaliśmy się na nie cały rok odkładając pieniądze by odwiedzić wymarzone Włochy.
Problemy zaczęły się na 2 tygodnie przed wyjazdem - zepsuty samochód którego remont pochłonął część oszczędności. Zdarza się.
Dzień wylotu: zapomniane z domu dokumenty, szybki powrót po nie, wyścig z czasem aby zdążyć na samolot, zdenerwowanie z partnerem na siebie nawzajem.  
Opóźnienie samolotu o godzinę.
Zgubienie bagażu przez linię lotniczą. Bagaż znalazł się, ale dopiero po 24 godzinach.

Nie ma to jak dobrze zacząć urlop, ale nie nastawiałam się źle. 

Wenecja. Piękne miasto, urokliwe uliczki, niesamowita atmosfera! Do czasu... Burza, ulewa, zatopione uliczki, utknęliśmy na kilka godzin. 
Kolejne 2 dni paskudna pogoda.

Staraliśmy się dobrze bawić i źle nie nastrajać. Dobrze się bawiliśmy, aż do felernego wieczoru. Na 2 dni przed powrotem spadłam ze schodów i złamałam nogę. Dobrze mieć wykupione ubezpieczenie na wakacje. Wylądowałam w szpitalu gdzie zagipsowali mi nogę. 
Końcówkę wyjazdu spędziliśmy objadając się pizzą w hotelu. 

Dla mnie to najgorsze wakacje życia, ponieważ przez przeciwności losu nie wykorzystałam wystarczająco potencjału Włoch. Za mało zwiedziliśmy i zobaczyliśmy.

Planujemy wrócić do nich w przyszłym roku, bo mimo wszystkich przygód zakochaliśmy się w ich kulturze, energii, jedzeniu i wspaniałych miejscach.

Wakacje marzeń, szykowaliśmy się na nie cały rok odkładając pieniądze by odwiedzić wymarzone Włochy.
Problemy zaczęły się na 2 tygodnie przed wyjazdem - zepsuty samochód którego remont pochłonął część oszczędności. Zdarza się.
Dzień wylotu: zapomniane z domu dokumenty, szybki powrót po nie, wyścig z czasem aby zdążyć na samolot, zdenerwowanie z partnerem na siebie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Starannie podkute kopyta gniadych koni rytmicznie uderzały w spowity deszczem kamień. W karecie otulonej strugami lipcowego deszczu siedział naczelny dowódca wojsk cesarskich, który osobiście powitał Jana Keplera…
Tak mogłaby rozpoczynać się trzymająca w napięciu powieść awanturniczo-historyczna osadzona w Żaganiu. Bo to tutaj Kepler opisał prawa Keplera. Tutaj zamontowano pierwszy piorunochron w Europie. Tutaj istniał Stalag Luft 3, miejsce Wielkiej Ucieczki (kojarzycie hollywoodzki film?). Tutaj nagrano Czterech pancernych i psa. Tutaj jest replika Bożego Grobu w skali 1:1. Tutaj na organach grywał Ferenz Liszt. Tutaj jest Biblioteka Poaugustiańska, pierwowzór akustyki filharmonii wiedeńskiej. A to tylko blurb potężnej siły historycznej tego miasteczka na południu kraju. Wiele lat temu namówiłam grupę znajomych i zaplanowaliśmy tu tygodniowe wakacje.
Jakież było nasze rozczarowanie, gdy okazało się, że w tym 20-tys. mieście oprowadzanie z przewodnikiem jest możliwe… za 3 tygodnie. Muzeum Stalagu miało miesięczną przerwę urlopową. A muzeum Keplera jest w Zielonej Górze (w której nigdy nie był). Ukochane organy Liszta były w renowacji. O Czterech pancernych opowiadali tylko uprzejmi Żaganianie, bo Punkt Informacji Turystycznej wtedy nie istniał. Zamówiliśmy przez internet książkę nt. Żagania. Przyszła w dzień wyjazdu. Zmarnowany potencjał miasta, zmarnowane nasze wakacje. I lekcja, że odtąd na każdy wyjazd zabieram przeczytaną wcześniej biblioteczkę dotyczącą celu podróży.

Starannie podkute kopyta gniadych koni rytmicznie uderzały w spowity deszczem kamień. W karecie otulonej strugami lipcowego deszczu siedział naczelny dowódca wojsk cesarskich, który osobiście powitał Jana Keplera…
Tak mogłaby rozpoczynać się trzymająca w napięciu powieść awanturniczo-historyczna osadzona w Żaganiu. Bo to tutaj Kepler opisał prawa Keplera. Tutaj zamontowano...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej