Od dziecka jeżdżę przede wszystkim autobusem. Przez ten czas
uzbierało się sporo anegdotek. Raz zgubiłam portfel, innym razem skarpetkę
(tak, skarpetkę, wracałam ze szkoły a ostatnią lekcją był w-f i jakoś tak
wyszło, że przebierałam się w autobusie, dopiero następnego dnia, gdy kierowca
spytał się przy wszystkich czyja to skarpetka? zdałam sobie sprawę ze swojej
zguby, spaliłam buraka i odebrałam ją). Raz musiałam obudzić kolegę, bo inaczej
przejechałby swój przystanek (a innemu znajomemu to się zdarzyło, zasnął na
końcu pojazdu i dopiero na stacji końcowej zorientował się, że jest daleko od
domu). Podczas jazdy do szkoły łatwo przyswajałam wiedzę, szczególnie to, co
przeczytałam, z tego względu znajomi się ze mnie śmieli, że powinnam przed
ważnymi egzaminami, np. przed maturą wykupić sobie bilet na cały dzień, by
poszło mi rewelacyjnie. Ogólnie coś w tym było, gdy szłam do odpowiedzi i
mówiłam wręcz encyklopedycznie wszyscy wiedzieli, że tego dnia miałam miejsce
siedzące w autobusie. Teraz gdy jeżdżę autobusem czy pociągiem, zawsze wyciągam
książkę, zazwyczaj jest to dobra tarcza przed rozmową z innymi, ale nie ze
starszymi. Pewnego razu właśnie tym sposobem zapoznałam starszego pana, który
okazał się dość samotny i postanowił ze mną porozmawiać, tak żałował ginącej
sztuki rozmawiania bezpośredniego (a nie wirtualnego), że opowiedział mi
właściwie całą swoją przeszłość, przegapiłam swój przystanek, ale nie był to
stracony czas.

  Od dziecka jeżdżę przede wszystkim autobusem. Przez ten czas
uzbierało się sporo anegdotek. Raz zgubiłam portfel, innym razem skarpetkę
(tak, skarpetkę, wracałam ze szkoły a ostatnią lekcją był w-f i jakoś tak
wyszło, że przebierałam się w autobusie, dopiero następnego dnia, gdy kierowca
spytał się przy wszystkich czyja to skarpetka? zdałam sobie sprawę ze swojej
zguby,...

  Gdy jeździmy autobusem często możemy się zgubić, szczególnie
będąc w innym nieznanym nam mieście. Nie usłyszymy dobrze nazwy przystanku, czy
zagapimy się na widoki za oknem. A co dopiero gdy czytamy jakąś ciekawą książkę
i zatracimy kontakt z rzeczywistością. Mi właśnie raz przydarzyło się coś takiego.
Więc jak już mówiłam, jechałam sobie autobusem czytając Więźnia
labiryntu, zatopiona w lekturze główkując z Thomasem i Newtem nad tajemnicą
Strefy, gdy nagle podnoszę wzrok i widzę mój przystanek. Zrywam się i wybiegam,
a tuż za mną zamykają się drzwi. Szczęśliwa, że udało mi się dotrzeć do celu
mej podróży bez zbędnych przygód, chowam książkę do plecaka, ale nigdzie jej
nie widzę. Przeszukuję wszystko dokładnie i uświadamiam sobie, że musiałam ją w
pośpiechu zostawić. Zadzwoniłam do biura, ponieważ nie mogłam zgubić, czegoś
tak ważnego i dowiedziałam się, którym busem jechałam, aby móc go odnaleźć, a w
środku moją zgubę. Choć straciłam nadzieje na jej odnalezienie czekałam z
niecierpliwością na autobus, a gdy wreszcie przyjechał, weszłam i od razu
przeskanowałam wzrokiem wszystkie fotele i nie mogąc uwierzyć oczom zobaczyłam
książkę. Ale gdy podeszłam bliżej, okazało się, że to nie ta, którą tu zostawiłam.
Miałam już ją odłożyć, gdy wypadł z niej liścik „Przepraszam, ale tak się wciągnąłem,
że musiałem wziąć, w zamian zostawiam swoją. Jeżeli chcesz ją odzyskać masz mój
numer”. Książkę wreszcie odnalazłam, jak i przyjaciela, który porwał
jeszcze niejedną moją książkę.  

  Gdy jeździmy autobusem często możemy się zgubić, szczególnie
będąc w innym nieznanym nam mieście. Nie usłyszymy dobrze nazwy przystanku, czy
zagapimy się na widoki za oknem. A co dopiero gdy czytamy jakąś ciekawą książkę
i zatracimy kontakt z rzeczywistością. Mi właśnie raz przydarzyło się coś takiego.
Więc jak już mówiłam, jechałam sobie autobusem czytając Więźnia
...

Rodzice posiadali Skodę Octavię Super, która nie zawsze spisywała się tak super. Zdarzało
się, że podróżowaliśmy do rodziny „ogórkiem” lub pociągiem.

Rodzice posiadali Skodę Octavię Super, która nie zawsze spisywała się tak super. Zdarzało
się, że podróżowaliśmy do rodziny „ogórkiem” lub pociągiem.

Pociąg, który był dla mnie bramą między domem a pracą, szkołą, wakacjami, bywało że zaskoczył ciekawymi zdarzeniami, rozmowami, po prostu ludźmi. Nieraz ściągałam słuchawki, przerywałam czytanie, by stać się świadkiem czyjejś historii.
Wspomniałabym z początku o dzieciństwie, o rodzicach, którzy nie mieli samochodu, więc każda wizyta u babci, musiała skończyć się przejażdżką koleją. Pamiętam jak miałam okazję zadawać pytania , na  które nigdy nie było czasu. Opowiedziałabym o konduktorce, która okazała się dawną zastępową z harcerstwa i zawsze przymykała oko na zakup biletu. Rzekłabym o kłótni małżeńskiej przez telefon prowadzącej do rozwodu, czy o Pani tracącej przytomność. Czy o przejeździe, który gdyby nie pójście na łatwiznę mógł okazać się śmiertelny. Może napisałabym o szalonej nocy na dworcu, bo spóźniło się z koncertu, czy o dawnym nauczycielu historii, który stał się niesamowicie ciekawym rozmówcą. Albo o spotkaniach z znajomymi sprzed lat. Jakąkolwiek historie bym tu szerzej nie opisała doszłabym do jednych wniosków. Otwórz czasem oczy na drugiego człowieka, po co pędzić? Wejdź od czasu do czasu do komunikacji miejskiej, zaoszczędź na paliwie, pomóż środowisku, a i Ty może spotkasz nietypową przygodę.

Pociąg, który był dla mnie bramą między domem a pracą, szkołą, wakacjami, bywało że zaskoczył ciekawymi zdarzeniami, rozmowami, po prostu ludźmi. Nieraz ściągałam słuchawki, przerywałam czytanie, by stać się świadkiem czyjejś historii.
Wspomniałabym z początku o dzieciństwie, o rodzicach, którzy nie mieli samochodu, więc każda wizyta u babci, musiała skończyć się...

  Temat starszych babć w komunikacji miejskiej jest dość
popularny, jednak najczęściej przedstawia się je są w negatywnym świetle.  Na pewno nieraz każdy słyszał o babciach narzekających
na „dzisiejszą młodzież”, o babciach wyzywających kobiety w ciąży i głośno
plotkujących z koleżankami, czy przez telefon. I choć zdarzyło mi się spotkać „piekielną
babcię” chcę skupić się na tych pozytywnych:- Babcia ustępująca miejsce – raz, po oddaniu krwi, gdy
czułam się słabo, poprosiłam ludzi w pobliżu o ustąpienie miejsca siedzącego. Prawie
natychmiast wstała jedna ze starszych pań chwaląc mnie przy tym za bycie
krwiodawcą. - Sentymentalna babcia – do autobusu wsiadła zgrabna
dziewczyna w żółtej, dobranej, choć trochę też odważnej sukience. Wszyscy na
nią patrzyli.  Wtedy jedna ze starszych pań
skomplementowała dziewczynę (jej urodę i wiek) rozmarzając się na temat własnej
młodości.- Babcia obrońca- po raz kolejny źle się czułam, ale miałam
miejsce siedzące. Nade mną stała już naprawdę wiekowa babcia. Oczywiście pojawiły
się głosy, że niewychowana dziewczyna nie ustępuje miejsca starszej kobiecie. Wtedy
ta babuleńka zaczęła mnie bronić i tłumaczyć, że moje złe samopoczucie jest
widoczne i nie powinnam stać.- Babcia dusza towarzystwa – często spotykam też starsze
osoby chętne do rozmowy. Najbardziej w pamięci zapadła mi babcia z prawdziwą
radością opowiadająca historię swoich dwóch papug.  

  Temat starszych babć w komunikacji miejskiej jest dość
popularny, jednak najczęściej przedstawia się je są w negatywnym świetle.  Na pewno nieraz każdy słyszał o babciach narzekających
na „dzisiejszą młodzież”, o babciach wyzywających kobiety w ciąży i głośno
plotkujących z koleżankami, czy przez telefon. I choć zdarzyło mi się spotkać „piekielną
babcię” chcę skupić się...

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Michał K
Jędrek
Ciastko
Magda
Czytelmaniaczka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Michał K
Jędrek
Ciastko
Magda
Czytelmaniaczka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.