Życie człowieka potrafi obfitować w niesamowite zwroty akcji, a niektóre wydarzenia nigdy nie umkną z naszej pamięci. Od najmłodszych lat marzyłam o zdaniu prawa jazdy 
i pomykaniu własnym autem ulicami mojego miasta. Poznań, bo tam mieszkam, ma wiele ciekawych miejsc, do których mogłabym przyjeżdżać. Niestety, pewne wydarzenia na zawsze skreśliły to marzenie, dlatego też od lat korzystam z komunikacji miejskiej,
w szczególności zaś z linii tramwajowych. Nie opowiem ani o miłości życia, ani
o przyjacielu na dobre i na złe, ale chcę podkreślić, że ludzka życzliwość nie zna granic. Zwykle udaję się w te same miejsca, dlatego też najdogodniejsza dla mnie jest linia numer piętnaście. Kiedyś tramwajem o tym numerze docierałam na uczelnię, a za szybą widziałam pomnik naszego wieszcza, Adama Mickiewicza. Teraz także niezwykle często muszę udać się do ścisłego centrum miasta.  Na szczęście zdarza się, że swoją zmianę ma akurat pan Wiesław. Po wielu latach od razu się rozpoznajemy, a pan jest tak przemiły, że zawsze pomacha, uśmiechnie się, a swoim gestem wprawia mnie w dobry humor.
Co więcej, gdy widzi, że biegnę na tramwaj, jeszcze nigdy nie zamknął mi specjalnie drzwi czy odjechał. Wręcz przeciwnie- zawsze na mnie czeka, a ja serdecznie mu za to dziękuję. Bezinteresowność i życzliwość ludzka jest chyba kwestią wychowania,  a pan Wiesław daje mi wiarę w ludzką empatię. Oby więcej takich dobrych ludzi na świecie!

Życie człowieka potrafi obfitować w niesamowite zwroty akcji, a niektóre wydarzenia nigdy nie umkną z naszej pamięci. Od najmłodszych lat marzyłam o zdaniu prawa jazdy 
i pomykaniu własnym autem ulicami mojego miasta. Poznań, bo tam mieszkam, ma wiele ciekawych miejsc, do których mogłabym przyjeżdżać. Niestety, pewne wydarzenia na zawsze skreśliły to marzenie, dlatego też...

Mam sentyment do komunikacji miejskiej - najwięcej czasu spędziłam w rozjazdach w trakcie czasów studenckich, przemykając od autobusów do tramwajów, czasem tylko do któregoś z nich, niezliczone przesiadki... Od porannych zaspanych oczu, po wczorajsze jeszcze zmęczone - podczas kursów o dowolnej porze można było podejrzeć pory dnia u innych osób; szybkie kroki, czasem nieudolny galop przez tłumy pasażerów - "może jeszcze zdążę", lub powolny spacer (będzie następny, zaraz!). W tle szum, głosy falowały niejednostajnie by w pewnym momencie zniknąć jak po cięciu nożem - a może to była skończona playlista w słuchawkach?
Teraz najczęściej poruszam się pieszo, ale czasem tęskno do migających zza okien obrazów, przesuwających się kamienic, sznurów aut, i setek ludzi, których spotkać można tylko raz.

Mam sentyment do komunikacji miejskiej - najwięcej czasu spędziłam w rozjazdach w trakcie czasów studenckich, przemykając od autobusów do tramwajów, czasem tylko do któregoś z nich, niezliczone przesiadki... Od porannych zaspanych oczu, po wczorajsze jeszcze zmęczone - podczas kursów o dowolnej porze można było podejrzeć pory dnia u innych osób; szybkie kroki, czasem...

Kto pamięta w latach 70, 80-tych jazdę pociągiem na... i z wakacji, gdzie wsiadało się oknem, rzucało torby i plecaki. Im kto bardziej przebojowy jechał na kanapach, kto mniej- na korytarzu.  Ja wracałam z tatą z Zakopanego, ku taty zdziwieniu pociąg był prawie pusty, ulokował mnie na siedzeniu, kazał czekać  i poszedł po gazetę na podróż.  Cóż miałam może 7 lat, grzecznie czekałam wyglądając przez okno i nagle słyszę, że pociąg zaraz będzie odjeżdżał...a ja sama z bagażami....a do tego, że to nie pociąg do mojego miasta...  Tato na szczęście zdążył, bo w połowie drogi do kiosku usłyszał, że wsadził mnie w niewłaściwy pociąg. Wszystko skończyło się dobrze, ale trauma pozostała i gdy podróżowaliśmy z mężem pociągiem, niemal z uporem maniaka patrzyłam czy wsiadam do właściwego pociągu i we właściwym kierunku.  

Kto pamięta w latach 70, 80-tych jazdę pociągiem na... i z wakacji, gdzie wsiadało się oknem, rzucało torby i plecaki. Im kto bardziej przebojowy jechał na kanapach, kto mniej- na korytarzu.  Ja wracałam z tatą z Zakopanego, ku taty zdziwieniu pociąg był prawie pusty, ulokował mnie na siedzeniu, kazał czekać  i poszedł po gazetę na podróż.  Cóż miałam może 7 lat, grzecznie...

Wszystko mieliśmy wyliczone. Dokładnie wiedzieliśmy, gdzie się ustawić, żeby automatyczne drzwi wagonu otworzyły się wprost na naszą dwójkę. Jacek z plecakiem na aluminiowym stelażu skutecznie blokował jedno skrzydło. Ja pomagałem wyciągnąć bagaże znajomym pasażerkom w taki sposób, żeby uformować barykadę przed tłoczącymi się studentami i po wypakowaniu wysiadających zdobyć miejsca siedzące.
Gdy zobaczyłem światła lokomotywy, poczułem, że coś jest nie tak. Zamiast taboru z lat 90-tych z otwartymi przedziałami i plastikowymi siedzeniami (powodującymi deformację kręgosłupa i przyklejenie do spodni), na peron wtaczał się parowóz z klasycznymi pulmanami. Kiedy zatrzymywał się na naszej wysokości, przy tradycyjnych drzwiach ze schodkiem zamajaczyła znajoma twarz. Szpakowaty pan, obcięty na pazia w zdezelowanym garniturze i tekturową walizką, stał się moim śmiertelnym wrogiem, bo podczas kontroli biletów zaśmiałem się w głos, gdyż kątem oka ujrzałem skrzętnie posegregowane zielone papierowe listki rodem z pasażerskiej toalety wystające ze wspomnianego neseserka. Pociąg stanął, a ja pociągnąłem klamkę. Tak jak się spodziewałem – nieprzyjaciel zablokował wejście. Tryumfował – „Nie dopchacie się, przed wami pięć godzin stania”.
Spojrzałem na towarzysza. Jacek zdjął plecak i opróżniał słoik bigosu. Jego mina mówiła wszystko –„Nie bój żaby, miejsca numerowane, ale widziałem harcerzy – plecaki na bank leżą w klopie, załatwiam nam WC.” – byliśmy współpasażerami.

Wszystko mieliśmy wyliczone. Dokładnie wiedzieliśmy, gdzie się ustawić, żeby automatyczne drzwi wagonu otworzyły się wprost na naszą dwójkę. Jacek z plecakiem na aluminiowym stelażu skutecznie blokował jedno skrzydło. Ja pomagałem wyciągnąć bagaże znajomym pasażerkom w taki sposób, żeby uformować barykadę przed tłoczącymi się studentami i po wypakowaniu wysiadających zdobyć...

Poznałam GO w pociągu, wiele lat temu.., pokochałam kiedyś, kocham i teraz…To
była miłość, która nie była tylko namiętnością, która oszałamia, odurza i…mija
po czasie. Kiedyś nie powiedziałam MU, że jestem bardzo poważnie chora..,
uciekłam, ale kierowało mną wtedy też uczucie-nie chciałam GO unieszczęśliwiać.
Rozstaliśmy się. Spotkałam GO po latach.., ponownie w pociągu, na tej samej trasie, kocham nadal, odczuwam pragnienie stałej JEGO obecności. Po każdym spotkaniu, godzinach przegadanych, odliczam czas do następnego spotkania...w pociągu. 

Poznałam GO w pociągu, wiele lat temu.., pokochałam kiedyś, kocham i teraz…To
była miłość, która nie była tylko namiętnością, która oszałamia, odurza i…mija
po czasie. Kiedyś nie powiedziałam MU, że jestem bardzo poważnie chora..,
uciekłam, ale kierowało mną wtedy też uczucie-nie chciałam GO unieszczęśliwiać.
Rozstaliśmy się. Spotkałam GO po latach.., ponownie w pociągu, na...

Komunikacją miejską jeżdżę niemal codziennie (czy to na zajęcia, czy zakupy), więc zdążyłam już przeżyć kilka ciekawych sytuacji w związku z tym. Niektóre wspominam z uśmiechem na twarzy, a na wspomnienie niektórych dostaję rumieńców zażenowania. Osczędzę wam tych drugich i przytoczę jedną z przyjemniejszych sytuacji. W te wakacje wracałam autobusem z badań, trasa nie była długa jednak stwierdziłam, że nawet te kilkanaście minut jazdy, można polepszyć książką. Problem w tym, że lektura, którą czytałam, była poprostu nudna. Już miałam ją odkładać, kiedy dosiadł się do mnie pewien facet i patrzył na okładkę mojej książki wzrokiem typu: "Czytaj, to jest bardzo dobre"- każdy książkoholik zna to spojrzenie. Stwierdziłam więc, że dam jej ostatnią szansę- i wiecie co? Nie zawiodłam się ani trochę.

Komunikacją miejską jeżdżę niemal codziennie (czy to na zajęcia, czy zakupy), więc zdążyłam już przeżyć kilka ciekawych sytuacji w związku z tym. Niektóre wspominam z uśmiechem na twarzy, a na wspomnienie niektórych dostaję rumieńców zażenowania. Osczędzę wam tych drugich i przytoczę jedną z przyjemniejszych sytuacji. W te wakacje wracałam autobusem z badań, trasa nie była...

One Last Stop[bookLink]4975556|One Last Stop[/bookLink]

One Last Stop[bookLink]4975556|One Last Stop[/bookLink]

 [bookCover]4975556|One Last Stop[/bookCover]