Gratuluję !!

Gratuluję !!

Dziekuje bardzo i gratuluje pozostalym wyroznionym !

BARDZO ciesze sie, ze bede mogla przeczytac te ksiazke, bo zapowiada sie swietnie.

Dziekuje bardzo i gratuluje pozostalym wyroznionym !

BARDZO ciesze sie, ze bede mogla przeczytac te ksiazke, bo zapowiada sie swietnie.

Dziękuję wszystkim za wspaniałe opisy miast!
Aż chce się podróżować! Dobrze, że możemy to robić dzięki książkom.

Zwyciężyli:
DonnaNovella
Margoo
fossa
marquez
smch

Gratuluję!

Proszę o podanie swoich adresów do mnie na PW.

Dziękuję wszystkim za wspaniałe opisy miast!
Aż chce się podróżować! Dobrze, że możemy to robić dzięki książkom.

Zwyciężyli:
DonnaNovella
Margoo
fossa
marquez
smch

Gratuluję!

Proszę o podanie swoich adresów do mnie na PW.

Konkurs zakończony.
Wyniki ogłoszę w sobotę.

Konkurs zakończony.
Wyniki ogłoszę w sobotę.

Nie będę oryginalny - wystarczy, że autor przedstawionego dzieła był oryginalny nawet bardziej niż wymagała epoka. Warszawa z "Lalki" Prusa urzeka mnie bardziej niż wszelkie inne literackie miasta. Być może nowoczesną, jak na czasy powstania książki perspektywą, być może tym, że tak mocno współgra z całą powieścią, a nie stanowi osobnego studium miasta wtrąconego w konstrukcję fabularną. Warszawa Prusa bowiem, choć ściśle topograficznie wytyczona, nie istnieje sama z siebie – istnieje poprzez postaci, dla postaci i często jest jedynie pretekstem dla pogłębionej charakterystyki. Możemy spacerować po tamtej Warszawie śladami bohaterów „Lalki”, ale – gdybyśmy chcieli się oddalić od szlaku wytyczonego przez Rzeckiego czy powóz panny Izabeli, trafimy w próżnię – nie ma w powieści pełnej panoramy ani mapy miasta. Badacze literatury nazywają taki zabieg kompozycyjny personalizacją przestrzeni.
Punkt centralny „Lalkowej” Warszawy to Krakowskie Przedmieście – tutaj mieścił się, jak ustalili badacze-varsavianiści nowy sklep Wokulskiego, pod numerem 7, w miejscu w rzeczywistości zajmowanym przez cukiernię Toura. Z kolei mieszkanie Wokulskiego mieścić miałoby się przy Krakowskim Przedmieściu 4 m 2, choć co do tego brak zgody wśród zajmujących się tematem.
Kontynuujmy spacer. Z Warszawy kupców przejdźmy teraz do Warszawy arystokracji, czyli zwiedźmy Aleje Ujazdowskie. To nieco odmienny świat, szczególnie dla Wokulskiego, który wstępuje do niego niczym do świątyni, a to za sprawą ubóstwianej panny Izabeli; wychodzi jednak częstokroć zdegustowany małostkowością i pozoranctwem towarzystwa. Kamienice w Alejach znajdowały się, w czasach akcji powieściowej, w okolicach Placu Trzech Krzyży, tam więc wynajmował pan Tomasz z córką swe ośmiopokojowe mieszkanie. Pałacyk hrabiny Karolowej również znajduje się w Alejach Ujazdowskich, a w bliższym jego usytuowaniu może pomóc fakt, że Wokulski, wracając z wizyty od hrabiny odsyła powóz i udaje się w tłumie mieszkańców w stronę placu Ujazdowskiego (współcześnie to Park Ujazdowski).
Do ważnych dla rozwoju powieści miejsc należą Łazienki, które stają się miejscem spotkań i spacerów Wokulskiego i Izabeli, ale też rozważań filozoficznych tego pierwszego.
Warto w tym miejscu wspomnieć też o wizycie Wokulskiego i Ochockiego w Ogrodzie Botanicznym, która to scena doskonale pokazuje sposób niebezpośredniego, ze względu na cenzurę, wskazywania na topografię Warszawy. Otóż pojawia się w tym momencie zdanie dotyczącego Ochockiego: Młody człowiek umilkł, a że byli w Ogrodzie Botanicznym, zdjął kapelusz. Żeby zrozumieć sens tego gestu, trzeba wiedzieć, że przy wejściu do ogrodu były riuny fundamentów planowanej Świątyni Opatrzności, której budowa miała być dziękczynieniem za Konstytucję 3 Maja. Ochocki zatem uczynił zdjął kapelusz jako patriota.
Na Powiśle z kolei dociera Wokulski ulicą Karową. W ten sposób znalazł się w najbiedniejszej części Warszawy. Oczywiście, ten osobliwy spacer ma znów nie tylko rolę topograficzną, ale też ideologiczną. Pan Stanisław rozmyśla bowiem nad dalszym swym życiem, pisarz zaś podsuwa mu pod oczy jeden z możliwych celów – pracę na rzecz najbiedniejszych warstw społeczeństwa, charakteryzując zarazem okolicę, poszerzając panoramę miasta.
Kantor starego Szlangbauma znajdował się na Elektoralnej, adres Krzeszowskiej, a więc kamienicy przez czas jakiś należącej do Wokulskiego, to Krucza 26. Panna Izabela kwestuje chyba w kościele św. Krzyża, co wynikałoby z opisu kościoła, jaki przedstawia nam autor oczami Wokulskiego, choć niektórzy skłonni są przenieść tę kwestę do Kościoła Karmelitów. Ba, zapalonych poszukiwaczy warszawskich smaczków nurtuje nawet pytanie, w którym to składzie zakupiła pani Izabela surowy jedwab na suknię, wyglądający z dala jak całkowicie pomięty? I tak, i tak dalej.
Co istotne dla kreowanego obrazu miasta u Prusa, niemal w ogóle nie jest określona sytuacja polityczna Warszawy. W pewien sposób istnieje ona na zasadzie greckiego polis, jako zupełnie osobny mechanizm zupełnie niezależny od potężnego zaborcy, tyle tylko, że w ogóle kwestia administracyjna (można rzec: państwowotwórcza w przypadku polis) jest pominięta. Jest jedynie, skupisko ludzi wykonujących swoją pracę, ewentualnie jak resztki wyrodzonej arystokracji, nie wykonujących żadnej pracy. Na ulicach nie ma stójkowych i żandarmów, szyldy na sklepach nie są, jak było w rzeczywistości, dwujęzyczne. Znamienne, że Wokulski z Powiśla widzi carski uniwersytet (sam jest przecież miłośnikiem i zwolennikiem rozwoju nauki) nie widzi zaś górującej nad miastem cerkwi będącej symbolem zniewolenia. Emblematy zaborców wypiera Prus ze swojego miasta, jakby wymazuje je gumką z widoków prawdziwej Warszawy. Nie ma w „Lalce” zamku będącego siedzibą namiestnika carskiego, natomiast o Cytadeli wspomina się mimochodem, nawet przekornie, bo jest to punkt orientacyjny dla wskazania dzielnicy, gdzie mieszczą się domy publiczne. Nie ma też – patrząc z drugiej strony – oznak sprzeciwu wobec aktualnej sytuacji politycznej, żadnych wzmianek o spiskowcach czy rozmów o wyzwoleniu, tęsknoty za wolnością na sposób romantyczny. Warszawa jest poniekąd apolityczna w pozytywistycznym tego słowa znaczeniu (przesterowanie ideałów: po wystąpieniu represji carskich za udział w powstaniu styczniowym Prus – między innymi – był zwolennikiem samoograniczenia w dążeniu do niezależności państwowej na rzecz pracy u podstaw, itd.).
Odzwierciedla się to również w szczegółach topograficznych. Stare miasto pojawia się jedynie we wspomnieniach, w teraźniejszości to część Warszawy wymownie nieobecna, jakby przynależąca do innego porządku ideologicznego, który towarzyszył młodości bohaterów. Tam był sklep Mincla i winiarnia Hopfera, tam wychował się Rzecki i Wokulski. Przed powstaniem styczniowym to gorący teren – że się wyrażę metaforycznie – wrzącej polskości, o czym świadczyły manifestacje patriotyczne rozpoczynające się przy katedrze. Ideałów tam poczętych wyzbył się Wokulski, o czym mówi z pewną dumą. Prus to przemieszczenie ideowe swego głównego bohatera jakby rysuje na mapie miasta.
A zatem miasto dopełnia bohatera, zarazem zaś bohater jest - jeśli można tak rzec - personifikacją miasta. A przy okazji tłumy miłośników powieści mogą nasłuchiwać echa kroków swych bohaterów w zaułkach stolicy. Byłem, słyszałem - pyszna zabawa topograficzno-literacka.

Nie będę oryginalny - wystarczy, że autor przedstawionego dzieła był oryginalny nawet bardziej niż wymagała epoka. Warszawa z "Lalki" Prusa urzeka mnie bardziej niż wszelkie inne literackie miasta. Być może nowoczesną, jak na czasy powstania książki perspektywą, być może tym, że tak mocno współgra z całą powieścią, a nie stanowi osobnego studium miasta wtrąconego w...

Mnie urzekła Moskwa z "Kysia", a raczej gród Fiodoro-Kuźmiczów.
W miejscu, gdzie kiedyś była Moskwa, znajduje się skupisko drewnianych osad, zamieszkałych przez prymitywnych mutantów. Nie ma tu człowieka bez feleru, defektu. Jeden ma ogon, inny rogi, pewna kobieta jest łysa, a z głowy wyrastają kogucie grzebienie, niektórzy mają łuski, skrzela, są gigantycznego wzrostu. Wszystko to Effekt po Wybuchu.

Struktura społeczna posiada tu ścisłą hierarchię. Na samej górze drabiny stoi Najwyższy Basza Fiodor Kuźmicz, oby żył długo, który obdarował ludzi ogniem i wymyślił koło, skonstruował łódź drewnianą i sanie. Poza tym cały czas wydaje ukazy, np. o ustanowieniu Dnia Kobit, inaczej babskiego Święta, podczas którego nie wolno tłuc żon i matek - pod warunkiem, że wstaną raniutko, pierogów nagotują i wyszorują do czysta podłogi. I oczywiście każdej trzeba odpowiednio powinszować: "Życzę wam, Żono i Matko, i Babko, I Kuzynko abo insza Ptaszynko, zdrowia, szczęścia, pomyślności w pracy i życiu osobistym". Następny w hierarchii jest Główny Sanitarz, szef tajnej policji. Opływa we wszystkie dostatki, ale zarazem knuje spisek przeciw Najwyższemu Baszy, tym samym podejrzewając każdego mieszkańca o zdradę. Lud żywi się myszami i suszonymi 'robachami'. Ma też 'rdzę' zbieraną na trzęsawiskach, podobną do torfu, którą da się wykorzystać na wiele sposobów. Można ją pić, palić. Ponadto pieniądze mają tu mniejszą wartość niż talony, urzędnicy 'rzucają' towary na nieistniejący rynek, mieszkańcy kupują wszystko jak leci. Uczestniczą też w defiladach.

To obraz nie tylko Moskwy, ale też dawnych "demoludów", a nawet aluzja do współczesnych miast.

Mnie urzekła Moskwa z "Kysia", a raczej gród Fiodoro-Kuźmiczów.
W miejscu, gdzie kiedyś była Moskwa, znajduje się skupisko drewnianych osad, zamieszkałych przez prymitywnych mutantów. Nie ma tu człowieka bez feleru, defektu. Jeden ma ogon, inny rogi, pewna kobieta jest łysa, a z głowy wyrastają kogucie grzebienie, niektórzy mają łuski, skrzela, są gigantycznego wzrostu....

Czytam wiele książek i są w nich opisy licznych miast całego świata. Ale w pamięci zapadało mi zawsze tylko jedno z nich - Kabul, stolica Afganistanu. Z całą pewnością jest to wina jednego z najpoczytniejszych ostatnimi laty pisarzy - Khaleda Hosseiniego, który w tak niezwykle realistyczny sposób opisuje to miasto w swych powieściach, że zapragnęłam pojechać tam w sprawdzić, czy istnieją tam jeszcze jakiekolwiek ludzkie formy życia...
Dlaczego Kabul? Zdumiewające, lecz nigdy nie myślałam o tym zakątku na ziemi jako mieście, w którym kiedyś tętniło życie, w którym przed trzydziestu laty funkcjonowały fabryki, kina, restauracje. Mieście, w którym ludzie nie bali się wychodzić na ulicę, często spotykali się w swych domach. Mieście, w którym nie było ani jednego Taliba... Wy też nie możecie w to uwierzyć? No właśnie... A ja uwierzyłam dzięki "Chłopcu z latawcem". Kiedy podążało się za dwójką przyjaciół - Amirem i Hassanem, czuło się po drodze zapach ziół i przypraw na targach, wygarbowanych skór zwierzęcych, pieczonego mięsa. Po twarzy nieustannie krążyły drobiny piasku, a w wąskich uliczkach dzieci bawiły się własnoręcznie wykonanymi zabawkami. Mnóstwo śmiechu, okrzyków radości. I latawce! To, co najbardziej utkwiło mi w pamięci. Mnóstwo kolorowych latawców ma niebie. To wszystko pokazali mi Amir i Hassan...
Potem jednak wróciły obrazki współczesnego Kabulu. Ruiny domów, których nikt już nie odbudowuje, cisza, strach, zakryte twarze i żołnierze przejeżdżający wśród małych i niegdyś barwnych uliczek. Z tamtego Kabulu pozostał już tylko piasek, żadnych zapachów, żadnych latawców. W "Tysiącu wspaniałych słońc" właśnie taki Kabul zastałam. I cieszę się, że wcześniej dane mi było poznać miasto od tej radosnej strony, bo tego widoku na pewno nie zapomnę.

Czytam wiele książek i są w nich opisy licznych miast całego świata. Ale w pamięci zapadało mi zawsze tylko jedno z nich - Kabul, stolica Afganistanu. Z całą pewnością jest to wina jednego z najpoczytniejszych ostatnimi laty pisarzy - Khaleda Hosseiniego, który w tak niezwykle realistyczny sposób opisuje to miasto w swych powieściach, że zapragnęłam pojechać tam w...

Zafascynował mnie Nowy Jork. Bezwzględny tygiel wszystkiego. Metropolia motywacji. Wielkomiejskość, która wciąż tli niezmierzoną wenę w podejmowaniu decyzji różnej maści. Kolebka natchnienia niejednego arcydzieła z kręgu czarnych brzmień. Z odsieczą w przeważającą liczbę jednostek mojego pokolenia – obiekt mojego pożądania.

Od dnia narodzin zbierasz na samochód z niezliczoną ilością koni mechanicznych? Rzuciłeś nawet palenie papierosów, a z garażu nadal bije oślepiającą golizną? Spokojnie, nie różnimy się zbytnio. Jedynie zamiast kupna dyliżansu, pragnę odbyć komfortową podróż po najgłębszych zakamarkach znajdujących się wokół Empire State Building. Rzetelnie, z dokładnością najwybitniejszych geodetów. A po wszystkim zapalę papierocha, zgaszę w amerykańskiej popielniczce i mogę umierać…

O biedna ironio! Wypluwam uczucia na temat mojej utopii, a z głośników dobiegają właśnie dźwięki mojego ulubionego zespołu. Dźwięki, będące zapisem życia na nowojorskim Brooklynie. Zaraz.

Czasem wykazuję się ogromnym "talentem" do zapominania rzeczy, zwłaszcza oczywistych. Nie wiadomo skąd, nagle przypomina mi się, że moją „trzecią” pasją jest fascynacja początkami dwudziestego wieku (prohibicja, kaszkiety, jazz, emancypacja). Chwileczkę.

Generalnie nie jestem książkowym molem, ani „wyjadaczem” w tej dziedzinie. Przeczytam wszystko polecone przez mądrzejszych i pozornie bardziej obytych. Tym sposobem otrzymałem do rąk własnych „Sekret Freuda” Jeda Rubenfelda, lecz w każdej chwili mogłem odłożyć go na półkę z powrotem. Jednakże szalę mojej decyzji przeważyła okładka i krótki opis dzieła. Okładka, która przedstawia człowieka zmierzającego przed siebie pośród ludzi, zaprzężonych dorożek i nowojorskich dominant. Przyznam szczerze swoją drogą, że jeśli ktokolwiek spytałby mnie o moją osobowość, wskazałbym mu od niechcenia okładkę tejże książki. Po pierwsze, bo jestem leniem. Po drugie, bo radykalnie uważam, że mocnym wyznacznikiem osobowości są właśnie gusta i upodobania.

Powieść lekka w czytaniu, strawna, lecz intrygująca i momentami wstrząsająca. Słowem, świetny thriller kryminalny. Niemniej jednak pragnę skupić się na mieście. Nazwij tutejszy Nowy Jork tylko tłem powieści, to ze wzburzenia wyślę cię na środek manhattanowskiego mostu. Czy zabrzmi to niegroźnie, zważywszy, że most jest w trakcie budowy fundamentów?

Fakt ten również odnotowany jest w powieści, której akcja toczy się właśnie z początku XX wieku, podczas wizyty pana Zygmunta w Ameryce. Oprócz niezbyt ciekawych fundamentów mostu, autor zabiera nas w podróż po salonach Gramency Park, ekskluzywnych hotelach i restauracjach oraz śmierdzących dzielnicach. Nierzadko hałaśliwą miejską koleją.

Wydarzenia wydarzeniami, Nowy Jork oddycha wraz z nimi. Jest również mroczny, intrygujący, tajemniczy, niepewny. Momentami przedstawiony jest w nazbyt osobliwych detalach. Z miejsca zapominasz, że leżysz prawym bokiem na łóżku, z głową opartą na odrętwiałej prawej ręce trzymającej druk u jej nasady, kartkując lewą dłonią, z grymasem podenerwowania. W zamian spacerujesz pomiędzy strzelistymi drapaczami, podziwiasz proces powstawania niektórych z nich, a jedynym towarzyszem podróży jest klaustrofobiczny lęk, gdy spoglądasz w górę na wystające znad dachów nikłe fragmenty nieba.

W wyobrażeniach zdecydowanej większości, ówczesny Nowy Jork jest widziany w czarno-białych odcieniach. Nonkonformiści jednak upatrują w nim paletę barwy wyblakłego, nieco podgniłego beżu. Należę do drugiej grupy, bezapelacyjnie. A jak Wielkie Jabłko ze Statuą Wolności na przedzie wygląda dzisiaj? Koloryt szarości zabudowań współgra z blaszano-szklistą orkiestrą, gdzie batutę trzyma przede wszystkim kreolska ludność. A czy jej obyczajowość i tożsamość dostała bardziej porywistej fali zmian na przestrzeni dziejów? Skądże! Przecież Nowy Jork od zawsze kroczył własną ścieżką…

Sekret Freuda [bookLink]36132|Sekret Freuda [/bookLink]
Sekret Freuda[bookLink]36132|Sekret Freuda[/bookLink]

Zafascynował mnie Nowy Jork. Bezwzględny tygiel wszystkiego. Metropolia motywacji. Wielkomiejskość, która wciąż tli niezmierzoną wenę w podejmowaniu decyzji różnej maści. Kolebka natchnienia niejednego arcydzieła z kręgu czarnych brzmień. Z odsieczą w przeważającą liczbę jednostek mojego pokolenia – obiekt mojego pożądania.

Od dnia narodzin zbierasz na samochód z...

 [bookCover]36132|Sekret Freuda[/bookCover]

Chciałabym wspomnieć o literackim obrazie miasta, które na łamach pewnej książki zyskało nowy wymiar. Każdy zna Londyn - czy to z opowieści czy z własnego doświadczenia. Jednak Neil Gaiman odkrywa przed nami tajemnicę tego miasta, która jest skrywana w jego podziemiach. Drodzy czytelnicy, zapraszam Was w podróż po Londynie Pod. Tak, tak, dobrze zrozumieliście. Pod dobrze Wam znanym miastem kryje się jego mroczne odbicie, które jest zamieszkiwane przez różne niebezpieczne istoty. Na zagubionych czyhają liczne pułapki. Chociażby można wpaść w ręce Szczuromówcy, który nie przepada za osobami z Londynu Nad i brutalnie się ich pozbywa. Ale nie bójcie się - książka zapewni Wam bezpieczną podróż przez zakamarki tego niesamowitego miejsca.
Zapomnijcie o obrazie Londynu, który do tej pory znaliście i poznajcie świat z książki "Nigdziebądź".
Pewnie kojarzycie Harrods, czyli luksusowy dom towarowy w Londynie? W Londynie Pod odbywa się w nim targ pełen różnych dziwactw. Miejsce to rozbrzmiewa muzyką, słychać gwar licznych rozmów, a w powietrzu unosi się zapach różnych potraw. Jednak nie spodziewajcie się uśmiechniętych sprzedawczyń i dobrze znanych Wam produktów. Być może przyjdzie Wam kupić kanapkę od groźnych i niesympatycznych albinosów w szarych, cuchnących ubraniach. Na targu można również obserwować walki osiłków, których można wynająć na swoich ochroniarzy.
Kolejnym zaskoczeniem jest to, że na znanych stacjach metra zaczyna spotykać się mieszkańców Londynu Pod. Nagle zaczyna się dostrzegać to, co nie pasuje do starego obrazu Londynu i ku Waszemu zaskoczeniu tych różnic będzie sporo. Jednak samemu pozostaje się niezauważonym , gdyż mieszkańcy Londynu Nad przestają Cię zauważać. Musisz też być czujny -gdy zbliżysz się za bardzo do krawędzi peronu, możesz zostać zaatakowany przez tajemniczą istotę. Odkryjecie również, że dobrze znane stacje metra zamieniają się w zupełnie nowe miejsca. Earl's Court staje się prawdziwym hrabiowskim dworem, gdzie można udać się na audiencję do Hrabiego. Natomiast stacja Blackfriers zamienia się w prawdziwą siedzibę Czarnych Mnichów.
Mam nadzieję, że udało mi się zachęcić Was do podróży do Londynu Pod. Oczywiście tylko z przewodnikiem w postaci tej książki, bo inaczej możecie mieć spore kłopoty ;) Dodatkowo na jednej z pierwszych stron powieści znajduje się dokładna mapa londyńskiego metra, która ułatwi Wam poznawanie nowego oblicza znanych miejsc.

Chciałabym wspomnieć o literackim obrazie miasta, które na łamach pewnej książki zyskało nowy wymiar. Każdy zna Londyn - czy to z opowieści czy z własnego doświadczenia. Jednak Neil Gaiman odkrywa przed nami tajemnicę tego miasta, która jest skrywana w jego podziemiach. Drodzy czytelnicy, zapraszam Was w podróż po Londynie Pod. Tak, tak, dobrze zrozumieliście. Pod dobrze...

Ja osobiście jestem pod niesamowitym utokiem, mrocznego i dusznego miasta Miami z książki ,,Król mieczy’’. To miasto jest prawdziwym piekłem na ziemi. Nasączone przemocą i wszechobecną korupcją, szczególnie wyraźnie zauważalną wśród kręgach policyjnych, gdzie podkładane są fałszywe dowody, bezpodstawnie zamykani są niewinni ludzie lub samemu na własną rękę wymierza się sprawiedliwość. Na każdym kroku widać ,,zepsucie'' służb mundurowych, ślepo wierzących w hasło ,,Znajdź człowieka, znajdź paragraf''. Oprócz korupcji szerzy się cała fala rasizmu. Mimo że w Miami występują rasy mieszane, w bardzo widoczny sposób widać podział na czarnych i białych. Niezwykle tajemniczą i budzącą strach wizytówką miasta Miami jest Salomon – człowiek legenda, trzymający w garści policję, prostytutki, dilerów, nielegalnych imigrantów i zbrodniarzy wszelkiej maści. To ten człowiek, dodatkowo nadaje temu miastu aurę grozy. Takie właśnie miasto mnie urzekło, zafascynowało i zaintrygowało. Miami, to miasto bezprawia, gdzie nic co ludzkie nie jest nam obce, dlatego gdy ktoś chce poznać kawałek piekła na ziemi, zapraszam do Miami .

Ja osobiście jestem pod niesamowitym utokiem, mrocznego i dusznego miasta Miami z książki ,,Król mieczy’’. To miasto jest prawdziwym piekłem na ziemi. Nasączone przemocą i wszechobecną korupcją, szczególnie wyraźnie zauważalną wśród kręgach policyjnych, gdzie podkładane są fałszywe dowody, bezpodstawnie zamykani są niewinni ludzie lub samemu na własną rękę wymierza się...