Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Socjopatka
Rozgadana
Uleczkaa38
Haczlo
Molek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Socjopatka
Rozgadana
Uleczkaa38
Haczlo
Molek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Na dobre imię należy sobie zasłużyć ciężką pracą.
Po pierwsze zachowuje kamienną twarz.
Po drugie nie przejmuje się,że rywal mój ma coś na mnie. Odpowiedziałabym na to śmiechem i powiedziałam bym mu podczas debaty:
" Szanowny rywalu droga do władzy jest ciężka, ale wygra ten, kto zachowa swój wizerunek czysty, a ja taki mam i nie muszę Ci go udowadniać".
Po trzecie unikam go i nie myślę o nim.
Po czwarte zemsta odezwie się sama w trakcie jego rywalizacji.
Po piąte będę nosić koszulkę z napisem:
" Moje dobre imię czyni mnie lepszym od rywala"
Po szóste obronię swoje dobre imię swoją naturalnością i działaniem.
Po siódme mediom dziękujemy zaczynamy życie, które posłuży korzyściom jakie będę chciała wnieść w pomocy dla ludzi.

Na dobre imię należy sobie zasłużyć ciężką pracą.
Po pierwsze zachowuje kamienną twarz.
Po drugie nie przejmuje się,że rywal mój ma coś na mnie. Odpowiedziałabym na to śmiechem i powiedziałam bym mu podczas debaty:
" Szanowny rywalu droga do władzy jest ciężka, ale wygra ten, kto zachowa swój wizerunek czysty, a ja taki mam i nie muszę Ci go udowadniać".
Po trzecie...

Palę cygaro. Pokój pogrążony jest w mroku, jedynie lampka na biurko oświetla skrawek mojej twarzy i zapisane kartki oraz zdjęcia. Piętnaście minut temu detektyw Johns podał mi wszystkie tajne informacje na temat reportera telewizyjnego Davida Gerarda. Już kiedyś spotkałem tego człowieka. W roku dwa tysiące siódmym został oskarżony o zabicie siedmioletniego chłopca i trzydziesto trzyletniej kobiety. Skazałem go na wiele lat odsiadki. Gerard uciekł z więzienia cztery lata później. Nie został odnaleziony, do dziś. Detektyw Johns udowodnił, że Gregor Pumpkin to tak naprawdę David Gerard. Mężczyzna przeszedł operację, ma nową twarz i nazwisko. Pracuje jako znany i lubiany reporter w jednej z stacji telewizyjnych. Ma wiele kontaktów i wpływ na ważne postacie w państwie. Takie są fakty. Dochodzą do tego jeszcze podejrzenia z mojej strony. Długo rozmyślałem.
Gerard od miesięcy niszczy moją reputację i wiarygodność. Moi przyjaciele zaczęli wątpić we mnie i sprzeciwiać się. Coraz więcej osób słucha Gerarda. Nie mogę dopuścić, aby zniszczył to na co ciężko pracowałem. Mógłbym z nim porozmawiać. Ale marne nadzieje, że pozostanie spokojny. Zgłosić tę sprawę ważniejszym ode mnie. Atakować go słownie, tak jak on mnie.
Na pewno wymyślę racjonalne rozwiązanie, ale po co? Niektóre sprawy trzeba rozstrzygać inaczej. Dlaczego mam się bawić w kotka i myszkę, skoro rozwiązanie jest na wyciągnięcie ręki?
Otwieram sejf ukryty w biurku. Hasło 719820. Wyjmuję pistolet. Trzeba się Davida Gerarda.

Palę cygaro. Pokój pogrążony jest w mroku, jedynie lampka na biurko oświetla skrawek mojej twarzy i zapisane kartki oraz zdjęcia. Piętnaście minut temu detektyw Johns podał mi wszystkie tajne informacje na temat reportera telewizyjnego Davida Gerarda. Już kiedyś spotkałem tego człowieka. W roku dwa tysiące siódmym został oskarżony o zabicie siedmioletniego chłopca i...

Zdecydowanie nie podejmowałbym agresywnych kroków w celu obrażenia adwersarza, odbicia piłeczki. To poniżenie samego siebie, zejście do poziomu rywala. Poza tym, zemsta najlepiej smakuje na zimno...
Dlatego najlepszym rozwiązaniem byłoby pokazanie, że jestem ponad to – zamiast krzyczeć, bronić się lub unikać odpowiedzi, zachowałbym spokój i opanowanie, nie dając powodu do zrobienia z siebie ofiary. Tylko winny się tłumaczy. Jednocześnie dążyłbym do konfrontacji na żywo – najlepiej w telewizji, w jakimś programie, w którym możliwe jest spotkanie oko w oko. I wtedy, cały czas będąc spokojnym, pokazałbym wszystkim, jakim prostakiem, arogantem i manipulantem jest przeciwnik, jak okropnymi metodami się posługuje i jak sam z siebie robi błazna, starając się zrobić błazna z kogoś innego.

Zdecydowanie nie podejmowałbym agresywnych kroków w celu obrażenia adwersarza, odbicia piłeczki. To poniżenie samego siebie, zejście do poziomu rywala. Poza tym, zemsta najlepiej smakuje na zimno...
Dlatego najlepszym rozwiązaniem byłoby pokazanie, że jestem ponad to – zamiast krzyczeć, bronić się lub unikać odpowiedzi, zachowałbym spokój i opanowanie, nie dając powodu do...

Bardzo ciężko jest mi sobie wyobrazić siebie jako polityka. Czasem nawet zwykłe wyjście do sklepu jest dla mnie stresujące, więc nie wiem, jak poradziłabym sobie z odpowiedzialną i bardzo przewrotną rolą, która obejmuje konieczność ciągłego życia pod obserwacją innych. Myślę, że gdyby mój rywal zaczął grać wobec mnie nie fair i wykorzystywałby media do oczerniania mnie- na początku wycofałabym się z życia politycznego ze strachu przed całkowitym wymazaniem mojego dobrego imienia… Potem jednak próbowałabym walczyć- w końcu niczego złego nie zrobiłam, więc nie zasłużyłam na wykluczenie z politycznego grona przez nieczyste zagrywki zazdrosnego oponenta!
Myślę, że nie odpłaciłabym pięknym za nadobne- nie wykorzystałabym jego własnej broni, ponieważ moim zdaniem słowo przeciwko słowu to najbardziej bezsensowny pojedynek, w jaki można się wdać… Może zabrzmi to dość naiwnie i idealistycznie, ale swojego przeciwnika pokonałabym… dobrocią! Wyobraźcie sobie- w prasie, telewizji, Internecie widnieje informacja, że jesteście uzależnionymi od alkoholu hazardzistami, a nagle pojawiacie się w szpitalu dziecięcym albo na aukcji charytatywnej i zostawiacie sporą sumkę- myślę, że ludzie z pewnością bardziej doceniliby piękny gest, a nie pomówienia w mediach… Za każdym razem, kiedy mój oponent próbowałby mnie oczernić, odpowiadałabym publicznym, bezinteresownym i szczodrym czynieniem dobra- to najlepsza broń na podłość, ponieważ hojny darczyńca jest niezwykle ceniony wśród ludzi!

Bardzo ciężko jest mi sobie wyobrazić siebie jako polityka. Czasem nawet zwykłe wyjście do sklepu jest dla mnie stresujące, więc nie wiem, jak poradziłabym sobie z odpowiedzialną i bardzo przewrotną rolą, która obejmuje konieczność ciągłego życia pod obserwacją innych. Myślę, że gdyby mój rywal zaczął grać wobec mnie nie fair i wykorzystywałby media do oczerniania mnie- na...

W myśl przysłowia "Krowa, która dużo ryczy, mało mleka daje" przeczekałabym nagonkę na moją osobę. Prędzej czy później mój polityczny rywal powie lub zrobi coś co będzie przeciwne z głoszonymi przez niego postulatami. Jakiś przeciek z tajnego posiedzenia czy prywatnej rozmowy byłby idealny. Wtedy ja postaram się w znajomych kręgach o rozdmuchanie wypowiedzi i zemsta gotowa, bo nie ma nic gorszego dla społeczeństwa, niż przeczenie swoim obietnicom. Taki zwykły Kowalski pamięta, że miał dostać, jak nie dostanie to metodą "głuchego telefonu" nada sprawie odpowiedni wymiar. "Zabiłabym" po prostu przeciwnika jego własną bronią.

W myśl przysłowia "Krowa, która dużo ryczy, mało mleka daje" przeczekałabym nagonkę na moją osobę. Prędzej czy później mój polityczny rywal powie lub zrobi coś co będzie przeciwne z głoszonymi przez niego postulatami. Jakiś przeciek z tajnego posiedzenia czy prywatnej rozmowy byłby idealny. Wtedy ja postaram się w znajomych kręgach o rozdmuchanie wypowiedzi i zemsta gotowa,...

W przypadku gdyby mój polityczny rywal oczerniał mnie w mediach podjęłabym następujące kroki:
Ze smutkiem i ubolewaniem nad metodami oponenta zaprzeczyłabym rozpowszechnianym przez niego rewelacjom. Zakładając, że jestem osobą posiadającą różne wpływy zorganizowałabym „spontaniczny” protest-happening, podczas którego uczestnicy stanowczo sprzeciwiliby się niesłusznemu obmawianiu bliźniego, odwołując się m.in. do solidarności społecznej, tolerancji, godności. Na wydarzenie zaproszone zostałyby media. Wystąpiłabym w imieniu wszystkich pokrzywdzonych, którzy kiedykolwiek zostali pomówieni i oczernieni oraz doznali z tego powodu krzywdy. Usiłowałabym stworzyć wrażenie powstającego ruchu społecznego przeciw kłamstwu i perfidii. Zaprojektowałabym i sprzedawała kubki i koszulki z protestacyjnymi hasłami. Znalazłabym uczelniany autorytet z dziedziny psychologii lub choćby socjologii, który określiłby takie zachowanie jako odwracanie uwagi, zadymianie, odwracanie uwagi od własnych przewinień, kompleksy i małostkowość. Jeśli byłoby to wyjątkowo perfidne kłamstwo, przekupiłabym jedną z osób z otoczenia oponenta, żeby opowiedziała publicznie nieco o smaczkach z życia mojego rywala.

W przypadku gdyby mój polityczny rywal oczerniał mnie w mediach podjęłabym następujące kroki:
Ze smutkiem i ubolewaniem nad metodami oponenta zaprzeczyłabym rozpowszechnianym przez niego rewelacjom. Zakładając, że jestem osobą posiadającą różne wpływy zorganizowałabym „spontaniczny” protest-happening, podczas którego uczestnicy stanowczo sprzeciwiliby się niesłusznemu...

Starała bym się, ze wszystkich sił, oczyścić swoje dobre imię. Ale nie chciałbym się zniżać do jego poziomu. Raczej zaczęła bym występować w telewizji i starała się przekonać widzów o swojej niewinności, i przekonać, że te plotki są tylko po to by mnie zniszczyć. Dla mnie najważniejsze by było dać mu popalić, mianowicie nie dać mu żadnej satysfakcji, że to robi na mnie wrażenie i mnie w jakiś sposób to dotyka.

Starała bym się, ze wszystkich sił, oczyścić swoje dobre imię. Ale nie chciałbym się zniżać do jego poziomu. Raczej zaczęła bym występować w telewizji i starała się przekonać widzów o swojej niewinności, i przekonać, że te plotki są tylko po to by mnie zniszczyć. Dla mnie najważniejsze by było dać mu popalić, mianowicie nie dać mu żadnej satysfakcji, że to robi na mnie...

Tego co się przeczytało „odczytać” się już nie da, zła sława pozostanie. Można wytoczyć proces, żądać publicznych przeprosin, jednak to trwa długo i nie zawsze kończy się sukcesem. Poza tym wtedy może być już za późno. Trzeba samemu przekonać ludzi, że to nieprawda i jednocześnie ośmieszyć oponenta, tak by z każdym kolejnym artykułem jeszcze bardziej się pogrążał. Może sami opublikujmy szereg artykułów nieprzychylnych swojej osobie. Nikt nie domyśli się, że to my, bo niby dlaczego mielibyśmy to robić. I o to chodzi. Przykładowo w czasopiśmie o grach komputerowych oskarżymy się o oszustwo polegające na używaniu kodów nawet na łatwym poziomie trudności. Czy rządząc państwem również chcemy je stosować? W polityce nie ma kodów.W czasopiśmie dla sportowców, napiszmy, że wolno biegamy. Jak ktoś tak powolny, zapewni szybki wzrost gospodarczy? Dorzućmy do tego oskarżenie o zbrodnie wojenne w czasopiśmie historycznym. Oczywiście w wojnie, mającej miejsce przed naszym urodzeniem. I tak dalej, trzeba trafić do wielu grup odbiorców. Oskarżenia absurdalne? O to chodzi, wszyscy myślą że to nasz przeciwnik za nimi stoi, podobnie jak za tymi, które pojawiły się wcześniej. Po prostu wtedy miał lepsze pomysły i łatwiej było w nie uwierzyć. Co może zrobić nasz wróg. Przestać, pozostawiając nas jako niewinną ofiarę manipulacji, lub publikować dalej… robiąc z nas jeszcze większego męczennika.

Tego co się przeczytało „odczytać” się już nie da, zła sława pozostanie. Można wytoczyć proces, żądać publicznych przeprosin, jednak to trwa długo i nie zawsze kończy się sukcesem. Poza tym wtedy może być już za późno. Trzeba samemu przekonać ludzi, że to nieprawda i jednocześnie ośmieszyć oponenta, tak by z każdym kolejnym artykułem jeszcze bardziej się pogrążał. Może sami...

Polityka to bagno, a żyjąc w bagnie, stajesz się jego nieodłączną częścią... Szczurem, który zrobi wszystko, by przetrwać...

Patrzyłem na podesłany mi pocztą tekst artykułu, który informował o moich rzekomych powiązaniach z szemranymi osobistościami z przestępczego świata, których oczywiście nie znałem i nigdy nie chciałbym poznać. I nawet jeśli za pół roku doczekam się przeprosin i sprostowania, to smród pozostanie na zawsze... Nie mogłem sobie na to pozwolić, zwłaszcza gdy za pół roku miały odbyć się wybory samorządowej, a ja kandydować na nowego prezydenta...

Wiedziałem kto za tym stoi - Zaręba, mój wieczny oponent i wróg polityczny, którego kiedyś zwolniłem ze swojego biura. Ubrałem szary dres, wziąłem łopatę, czarny worek i gruby sznurek - wszystko wrzuciłem do bagażnika. Do jego domu dostałem się w 30 minut, następnie przeskoczyłem gruby, ale niski płot, wybiłem szybę w piwnicznym okienku, tamując hałas grubym pledem, wszedłem, udałem się do sypialni i stanąłem nad śpiącym Zarębą... Wyjąłem strzykawkę i wbiłem się igłą w jego ramię...

Rano wstałem pełen dobrego humoru, spokoju i wiary w to, że przede mną będzie udany dzień. Przechyliłem kubek z kawą, włączyłem ekran i ujrzałem pasek na ekranie lokalnych wiadomości - "W nocy zaginął radny Jan Zaręba, policja nie wyklucza porwania, gdyż zauważono wtargnięcie do jego domu posesji...

- Cóż, każdy kot w końcu żałuje, że zadziera ze szczurem większym i sprytniejszym od siebie - szepnąłem pod nosem z uśmiechem...

Polityka to bagno, a żyjąc w bagnie, stajesz się jego nieodłączną częścią... Szczurem, który zrobi wszystko, by przetrwać...

Patrzyłem na podesłany mi pocztą tekst artykułu, który informował o moich rzekomych powiązaniach z szemranymi osobistościami z przestępczego świata, których oczywiście nie znałem i nigdy nie chciałbym poznać. I nawet jeśli za pół roku doczekam się...