- Witamy w zamku naszej pani.
Stoję oniemiała wpatrują się w ogromne czarne skrzydła. To coś niemal przypomina człowieka z dwoma wyjątkami…Z pleców tego osobliwego jak mniemam lokaja wyrastają wcześniej wspomniane błoniaste skrzydła a na miejscu głowy znajduje się również głowa z tym wyjątkiem, że to głowa nietoperza.
- Dziękujemy, że zaczekała pani na swoja kolej.
Wzdycham oglądając się za siebie. Do długiego, wysokiego pomieszczenia wpadają jedynie pojedyncze smugi księżycowego blasku. Mimo tak małej ilości światła mój wzrok potrafi przebić się przez mrok. Zostawiam za sobą kolejkę trupiobladych…Ludzi? Nie jestem pewna czy ja i oni możemy się jeszcze tak nazywać. Idę w milczeniu za człowieko-nietoperzem po długich, stromych schodach. Ciszę przerywa tylko skrzypienie pod moimi stopami. Mnóstwo tu pajęczyn i ich małych wstrętnych właścicieli. Gdy docieramy do czarnych drzwi z kołatką w kształcie trupiej czaszki mój towarzysz zamienia się w normalnego nietoperza i znika w ciemności. Stukam trzy razy i drzwi się otwierają.
- Nie do wiary! Następna i to w dodatku taka młoda.
Niski melodyjny głos należy do wysokiej, nienaturalnie szczupłej kobiety, która w czarnej sukni z długimi rękawami sięgającymi ziemi stoi przy biurku pełnym starych książek. Obserwuje jak długie blade palce z ogromnymi pierścieniami prezentują się na jej fioletowym gorsecie.
- Witam. Jestem Śmiercią i zaraz przydzielę ci pracę, którą będziesz wykonywać w tej pośmiertnej czasoprzestrzeni.

- Witamy w zamku naszej pani.
Stoję oniemiała wpatrują się w ogromne czarne skrzydła. To coś niemal przypomina człowieka z dwoma wyjątkami…Z pleców tego osobliwego jak mniemam lokaja wyrastają wcześniej wspomniane błoniaste skrzydła a na miejscu głowy znajduje się również głowa z tym wyjątkiem, że to głowa nietoperza.
- Dziękujemy, że zaczekała pani na swoja kolej.
...

Szłam powoli kamiennymi schodkami. Każdy krok powodował przerażające echo. Idąc powoli ku górze, natknęłam się na coś, co leżało na jednym ze schodków. Podczas gdy schylałam się po znalezioną rzecz, wiatr skowytał piskliwie przez ubytki w ścianie nawiedzonego zamczyska, dodając grozy sytuacji. Dostałam ciarek na całym ciele gdy zrozumiałam co leży na ziemi. - Do stu tysięcy piorunów!- krzyknęłam i w tej samej chwili niebo przecieła samotna błyskawica.- to but od Coco Chanell!-podniosłam przedmiot mojego zachwytu, który znajdujdował się obok zakrwawionego kołka osikowego.
Rozglądałam się uważnie za drugim ale tylko znalazłam jakiegoś trupa w etapie rozkładu na czynniki pierwsze. Z ciężkim bólem serca wyrzuciłam buta.
-Auuu!!!- krzykneło coś za moimi plecami.
-Kto tam?- spytałam cała przerażona.
Usłyszałam ciche kroki zbliżające się w moją stronę i po chwili moim oczom ukazał się kwasimodo o ziemistej cerze i wysuniętej do przodu dolnej szczęki. Postać przybrała minę, która miała być chyba straszna i zaczął wyć przez okno do księżyca, zawiśniętego już od dawna na czarnym niebie.
- Jestem wampirrrr...- postać odezwała się, lecz nie mogła skączyć zdania gdyż zaczęła obficie kaszleć.
-Możesz powtórzyć? Mam wrażenie, że miało być strasznie.
Odkrząknął delikatnie lekko się rumieniąc.
"Wampiry się rumienią?"- pomyślałam.
Spojrzał na mnie spode łba, jakby czytał mi w myślach.
- Jezdem wa...
-Heh. To dopiero dialog grozy. Aż zamarłam ze strachu- powiedziałam sarkastycznie.
- No bo jestem wampirem i Cię zahipnotyzowałem.
-Aha. To jest hipnoza?- zrobiłam krok do przodu- w takim razie to jest cud. A tak wogóle to skoro jesteś wampirem, to czemu nie jesteś tak przystojny jak Ian Somerhalder? Czemu nie masz czerwonych oczu? Czemu nie chodzisz bezszelestnie jak skradasz się do ofiary? I czemu tak chodzisz- przybrałam postawę goryla i zaczęłam inscenizować pochód mojego oprawcy.
- Z kim ja muszę obcować?- zaczął mamrotać pod nosem łapiąc się za głowę. Chwilową ciszę po wywodzie myśliciela, przerwał przeraźliwy dźwięk, który wydawał się być głosem otwieranych drzwi piekielnych.- No i masz Ci pasztet. Tylko chciałem szybko rzucić coś na ząb i iść z kumplami na miasto. A mama mówiła: " Nie wchodź w dialog ze śniadaniem, bo dostaniesz biegunki"- złapał się za brzuch i zaczął powoli go gładzić.
- Ja się focham- skrzyżowałam ręce na brzuchu i odwróciłam się do wampira plecami, oburzona jego niekompetencją do swojego fachu.- Czuję się obrażona i niewyobrażam sobie być nie przeproszona.
- Heh. Kobiety!- krzyknął wampierz- Idę zjeść na mieście.
Rzuciłam mu nienawistne spojrzenie przez ramię.
-Idź i przemyśl swoje zachowanie. Do widzenia- powiedziałam i ruszyłam dalej, w górę schodów.
- Krucefiks!Oby nieeee...!- rozległ sie krzyk przerażonego wampierza, który wywabił ze swoich gniazd, chyba wszystkie nietoperze z okolicy - Prędzej się spale na słońcu niż Panią ponownie spotkam.
I wtedy ostatni raz go widziałam " żywego". Krucefiks...

Szłam powoli kamiennymi schodkami. Każdy krok powodował przerażające echo. Idąc powoli ku górze, natknęłam się na coś, co leżało na jednym ze schodków. Podczas gdy schylałam się po znalezioną rzecz, wiatr skowytał piskliwie przez ubytki w ścianie nawiedzonego zamczyska, dodając grozy sytuacji. Dostałam ciarek na całym ciele gdy zrozumiałam co leży na ziemi. - Do stu tysięcy...

Wilfried de Baskerville wyłączył budzik w kształcie czaszki i powoli zwlókł się ze swojego kupionego w Ikei łóżka, do którego dorobił karmazynowy baldachim. Jak co dzień zjadł na śniadanie krwistą baraninę z czerwonym winem, wpatrując się w ogniki na srebrnym świeczniku. Co prawda była to kradziona Menora, ale lubił myśleć, że to pamiątka z XVIII wieku. Za oknami powoli przechodziła kolejna jesienna nawałnica. Przeglądając smsy na trumiennym telefonie, nakarmił swojego wiecznie nienasyconego kruka Lovecrafta. Z przepastnej szafy wyjął surdut, nałożył na kwadratową szczękę puder, podmalował się tu i ówdzie. Jeszcze tylko czarny prochowiec, cylinder i parasol (nie zgadniecie w jakim kolorze) i jazda do roboty.
Wsiadł do matowo czarnego kombiaka, którego wykupił po znajomości z zakładu pogrzebowego i ruszył prawie przejeżdżając czarnego kocura. „Bloody hell!” – zaklął z coraz lepiej brzmiącym akcentem cockney, przy okazji zezując na staromodną „cebulę”. Piszczelowe wskazówki na pokrytym pajęczyną cyferblacie pokazywały 7:30.
Trzeba przyznać, że nietypowy wygląd napędzał klientelę w jego sklepie z akcesoriami BDSM, a nastoletnie fanki gotyckiego rocka spod znaku Cradle of Filth często podrzucały mu wyuzdane liściki z opisem przeżyć lekko wampirycznych. Lubił swoją pracę – pozwalała zapomnieć o tym, że jego wycieczki na cmentarz, rozkopywanie grobów i „rozmowy” ze zmarłymi, to chyba jednak nie do końca normalna rzecz.

Wilfried de Baskerville wyłączył budzik w kształcie czaszki i powoli zwlókł się ze swojego kupionego w Ikei łóżka, do którego dorobił karmazynowy baldachim. Jak co dzień zjadł na śniadanie krwistą baraninę z czerwonym winem, wpatrując się w ogniki na srebrnym świeczniku. Co prawda była to kradziona Menora, ale lubił myśleć, że to pamiątka z XVIII wieku. Za oknami powoli...

Schowałam się za starym, gotyckim krzyżem. Zaraz wybije północ, pora zjaw i upiorów. Po latach badań odkryłam, że tu, na zapomnianym cmentarzu, w pierwszy piątek listopada spotykają się strachy z okolicy.
Północ wybiła. Zaczęły schodzić się różne dziwy: strzygi, wampiry, duchy, rusałki, nieumarli… Cmentarz zaroił się od wszelkiego stworzenia. Na podwyższenie zrobione z kilku nagrobków wkroczył osobnik przypominający Nosferatu i rzekł:
– Wtam Państwa na dorocznym sympozjum naukowym poświęconym sprawom potworów. Temat tegorocznego spotkania to „Miejsce nieludzi w XXI wieku”.
Rozległy się brawa i wiwaty. Czy ja śnię? To nie tak miało wyglądać!
–Pierwsza referat wygłosi profesor…
Nie wytrzymałam.
– Nie! To wszystko nie tak!
Wszystkie oczy zwróciły się na mnie.
– Lata badań poświęconych potworom, żeby udokumentować nie krwawą ucztę a jakieś sympozjum naukowe? To kpina! Ze mnie, z wizerunku potwora…
Strzyga leniwie podrapała się po żebrach i zaczęła oglądać swoje paznokcie. Rusałki ziewały. Moje przemówienie na nikim nie zrobiło wrażenia. Gdzie wściekłe spojrzenia i żądza mordu?
– Cóż… – zaczął Nosferatu – Cywilizujemy się. Stare wizerunki są dla nas bardzo krzywdzące. – Ma Pani może dziennikarską akredytację? – jego uśmiech wyglądałby niemal przyjaźnie, gdyby nie długie kły.
– Nie…
– Ochrona!
Dwóch rosłych wilkołaków z hukiem wyrzuciło mnie za bramę cmentarza. Cóż, chyba praca doktorska będzie musiała zaczekać do przyszłego roku. Tylko jak, do diaska, załatwić tę akredytację?!

Schowałam się za starym, gotyckim krzyżem. Zaraz wybije północ, pora zjaw i upiorów. Po latach badań odkryłam, że tu, na zapomnianym cmentarzu, w pierwszy piątek listopada spotykają się strachy z okolicy.
Północ wybiła. Zaczęły schodzić się różne dziwy: strzygi, wampiry, duchy, rusałki, nieumarli… Cmentarz zaroił się od wszelkiego stworzenia. Na podwyższenie zrobione z...

Dom ten został wybudowany w 1843r. Wprowadził się do niego mężczyzna wraz ze swoją żoną, która spodziewała się dziecka. Był to wielki dom z dębowych desek z kamiennymi fundamentami. Wszyscy myśleli, że była to normalna rodzina. Kilka miesięcy później, miesiąc przed narodzinami dziecka stało się coś niewyobrażalnie strasznego. Oni nie chcieli tego dziecka dla siebie. Chcieli je oddać demonom. Ustawili łóżko na środku salonu, a na podłodze dookoła łóżka narysowane białą kredą było koło z różnymi symbolami. Mężczyzna wszedł do pomieszczenia. Był ubrany w czarną togę z kapturem, a twarz pomalowaną miał na biało. Kobieta leżała związana na łóżku. Mężczyzna wyjął nóż i rozpoczął modlitwę. Mówił nieludzkimi słowami. Kiedy kobiecie odeszły wody rozpoczął się poród, lecz chwilę przez dziecko zostało naznaczone. Gdy dziecko już wyszło mężczyzna odciął pępowinę, a później nią zjadł. Kobieta mimo iż wyczerpana podniosła się na chwilę tylko po to, aby splunąć dziecku w twarz. Mężczyzna zaczął wcierać jej ślinę, a potem sam splunął. Dziecku już nikt nie mógł pomóc. Podał je kobiecie i uniósł nóż do góry. Odmówił niezrozumiale modlitwę, po czym wbił nóż w dziecko. Chwilę pomachało jeszcze rękoma i nogami, a potem przestało. Zaczęli je jeść. Po kilku minutach została już tylko głowa, w którą kobieta się wtuliła i zaczęła się śmiać. Mężczyzna rozlał naftę i spalił się razem z kobietą. Dom ocalał. Dziś dziecko przyjmuje różne formy ludzie i wypija krew swych ofiar. Stał się wampirem.

Dom ten został wybudowany w 1843r. Wprowadził się do niego mężczyzna wraz ze swoją żoną, która spodziewała się dziecka. Był to wielki dom z dębowych desek z kamiennymi fundamentami. Wszyscy myśleli, że była to normalna rodzina. Kilka miesięcy później, miesiąc przed narodzinami dziecka stało się coś niewyobrażalnie strasznego. Oni nie chcieli tego dziecka dla siebie. Chcieli...

Antek stał niezdecydowany przed mostem zwodzonym. Jeszcze kilka metrów i znajdzie się na podwórku. Pan Zenon, kościotrup, który pracuje u nich od tygodnia, z klekotem otworzy przed nim trzeszczące drzwi i będzie w domu. Bał się. Postanowił bowiem, że DZIŚ jest ten dzień, kiedy powie rodzicom… no, powie, że jest abstynentem. Ojca, pięćsetletniego wampira, przyprawi o drżenie kłów. Matka teatralnym gestem złapie się za serce i osunie na fotel ze skór dziewic, który dostarczono wczoraj. O reakcję babki Wiesławy nie musiał się martwić, bo wyprowadziła się trzy wieki temu z głośnym szelestem tysiąca skrzydeł chmary nietoperzy. Było to wtedy, gdy w rodzinie czystej… krwi wampirów narodziła się mała wilkołaczka – takiej hańby babka znieść nie mogła. Crvistoniusowie! Czystej krwi ród! Pradziadek matki Antka osobiście znał Vlada Palownika! Babka w czarnej, atłasowej torebce, którą zawsze miała pod ręką, nosiła kość łódeczkowatą pradziadka (zginął tragicznie przebity osikowym kołkiem). Antek dobrze wiedział, że narodziny Nastki były szokiem dla ojca i prawie zabiły matkę. Ale jakoś oboje z tego wyszli. Ojciec, cóż, zakochał się w swojej córeczce, której pokój udekorował najbardziej niezwykłymi pajęczynami, jakie zdołał znaleźć, a matka… cała wieś poszła z dymem (właściwie to została opróżniona z krwi, gdy matka w popołogowym szale wyszła na kolację), a po tym szybko wróciła do równowagi. A teraz on, Antek – abstynent! Odetchnął głośno, a wilki w ogrodzie zaczęły wyć. Ruszył przez most.

Antek stał niezdecydowany przed mostem zwodzonym. Jeszcze kilka metrów i znajdzie się na podwórku. Pan Zenon, kościotrup, który pracuje u nich od tygodnia, z klekotem otworzy przed nim trzeszczące drzwi i będzie w domu. Bał się. Postanowił bowiem, że DZIŚ jest ten dzień, kiedy powie rodzicom… no, powie, że jest abstynentem. Ojca, pięćsetletniego wampira, przyprawi o drżenie...

Wśrod ponurego wzgórza rozniosła się mgła. Nie zasłoniła jednak ponurego zamczyska, które zdawało się wyrywać niczym statek spomiędzy niespokojnego morza traw. Na niebie wisiał nisko księżyc w pełni. W odpowiedniej odległości od zamku płoneło pojedyńcze ognisko. Przy nim siedzieli właśnie pasterz i jego nowo poznany towarzysz, jak się okazało dziedzic okolicznych pastwisk z kasztelem włącznie.
-Co wam wiadomo o zamku panie?
-Nic, poza tym, że według miejscowych jest nawiedzony. A owce się do niego nie zbliżają.
-Ano nie. Bo nie mają co tam żreć. Widzicie panie wkoło tylko ugór i krzewy róź. Co to je wasz przodek zasadził. Twierdza tysiąca róż - tak się to miejsce nazywało. Czy ich jest tysiąc to nie wiem, ale jest ich tyle co mrówków. Owce nie lubią.
-O moich krewnych coś więcej wiesz?
-Ano wiem. Trzech ich było braci. Pierwszy rzucił się z wieży i umarł. Przedtem na głowę zaniemógł. Po cmentarzach ganiał baby i krzyczał, że jest panem mroku i, że je na swoje oblubienice weźmie. Bracia jego zresztą też pod wieżą skończyli.
-Co się z nimi stało?
-Drugi też rzucił się z wieży. Nieszczęśliwa miłość. Mleczarka nie doceniła pisanych przez niego wierszy. Ale to jeszcze nic. Najgorsze spotkało trzeciego z braci.
-Spadł z wieży?
-Nie. Odwiedzając miejsce śmierci braci dostał bardzo gwałtownej sraczki.

Wśrod ponurego wzgórza rozniosła się mgła. Nie zasłoniła jednak ponurego zamczyska, które zdawało się wyrywać niczym statek spomiędzy niespokojnego morza traw. Na niebie wisiał nisko księżyc w pełni. W odpowiedniej odległości od zamku płoneło pojedyńcze ognisko. Przy nim siedzieli właśnie pasterz i jego nowo poznany towarzysz, jak się okazało dziedzic okolicznych pastwisk z...

Dzisiaj wcielam mój plan w życie.Chcę spełnić moje marzenie:zostać ugryzioną przez wampira!Wszystko już jest przygotowane.Jest pełnia.Ubrałam czarny strój eksponujący szyję. Zrobiłam odpowiedni makijaż,w skutek czego sama wyglądam jak wampir. Oplotłam się nićmi pajęczyn,które cały dzień zbierałam ze strychu. Czuję,jak do ucha wchodzi mi włochaty pająk. Użyłam ekskluzywnych perfum o zapachu krwi.
Ostatnie spojrzenie w lustro i jestem gotowa do drogi.
Na dworze panuje ciemność. Księżyc jest zasłonięty przez czarne chmury. Niech to! Muszę zatem wyjąć smartfon i wpatrywać się w zdjęcie księżyca na ekranie. Idąc przez ciemny park,powoli zbliżam się do cmentarza. Jest za cicho,dlatego na zmianę puszczam z telefonu krzyki,dźwięk wyjącego wiatru,odgłos łamanej gałązki i pohukiwanie sowy. Wyjmuję z torby maskotkę nietoperza i macham nią w nadziei,że zwrócę na siebie uwagę wampira. Docieram do cmentarza. Brama otwiera się bezdźwięcznie,dlatego mocno zgrzytam zębami,imitując dźwięk jej skrzypienia. Cmentarz jest mały. Gdzieś niedaleko odbywa się głośna impreza. No nie! W takich warunkach nie usłyszy mnie żaden wampir! Muszę zatem wylać na siebie całą zawartość flakonu perfum o zapachu krwi,co czynię niezwłocznie. Otumaniona tym zapachem idę przez cmentarz jak zombie. Potykam się o zaniedbane pokruszone groby,ale nie przestaję wymachiwać pluszowym nietoperzem. Docieram w końcu do krypty,skąd powinien wyskoczyć z trumny wampir. Kurczę! Ominął mnie ten fascynujący moment! Spóźniłam się,bo on stoi już na zewnątrz. Długa peleryna powiewa na wietrze. Blada skóra odbija się na tle ciemności, a usta szepczą coś jakby modlitwę. Z ekscytacji cała drżę! Rzucam się wampirowi w ramiona. Widzę,jak marszczy nos pod wpływem mojego oszałamiającego zapachu. Jak opętana krzyczę,żeby ugryzł mnie tu i teraz,ale on odpycha mnie od siebie. W sumie myślałam,że będzie silniejszy,a on nawet nie jest w stanie oderwać moich dłoni ze swoich ramion. Głos ma piskliwy i przestraszony,dłonie spocone i gorące. Odsuwam się i wtedy mój wzrok pada na biały element przy kołnierzu jego stroju.Koloratka! Spotkałam księdza, a nie wampira! Rozczarowana patrzę, jak ucieka,potykając się o swoją sutannę.Jestem załamana! Odechciewa mi się żyć! Chcę podciąć sobie żyły,ale plastikowe pazury pluszowego nietoperza nie bardzo się do tego nadają.Ze łzami w oczach kieruję się ku bramie.Nie zauważam wykopanej dziury i wpadam do niej.Kiedy zdaję sobie sprawę,gdzie się znajduję,jaram się jak wampir na słońcu.Jestem w grobie! Otulam się zatem płaszczem z pajęczyn i zapadam w błogi sen o kłach zatapianych w mojej szyi i śnię tak do rana w najlepszym łóżku na świecie!

Dzisiaj wcielam mój plan w życie.Chcę spełnić moje marzenie:zostać ugryzioną przez wampira!Wszystko już jest przygotowane.Jest pełnia.Ubrałam czarny strój eksponujący szyję. Zrobiłam odpowiedni makijaż,w skutek czego sama wyglądam jak wampir. Oplotłam się nićmi pajęczyn,które cały dzień zbierałam ze strychu. Czuję,jak do ucha wchodzi mi włochaty pająk. Użyłam ekskluzywnych...

Młoda zgrabna dziewczyna patrzy na jedyne źródło światła, jakim jest księżyc i zastanawia się, czy wybrała odpowiednią noc na zwiedzanie tego gotyckiego kościoła, o którym ludzie we wsi powiadają, że jest nawiedzony. Podchodzi do wielkich drzwi i napiera na nie całym ciałem, niestety ani drgną, obchodzi ostrożnie budowlę i dostrzega małe drzwiczki, popycha je, wydają nieprzyjemne skrzypienie, które przeszywa ją na wskroś. Ostrożnie zagląda do środka, przez ciemność niczego nie dostrzega, wchodzi do pomieszczenia i pokonuje kilka kroczków na przód, słyszy jak za nią z trzaskiem zamykają się drzwiczki. Dziewczyna idzie dalej, dostrzega rzędy ławek oraz ołtarz, a na nim widzi otwartą trumnę, nigdy jeszcze nie widziała, aby na ołtarzu była pozostawiona trumna. Podchodzi do niej pomału, gdy już jest całkiem blisko słyszy w oddali wycie dzikiego psa, zatrzymuje się, jej ciało zadrżało ze strachu, mimo tych złowrogich sygnałów podchodzi do trumny, zagląda do jej wnętrza, niczego jednak nie dostrzega. Nagle słyszy za sobą głos:
- Czego szukasz w moim łożu?
Przerażona kobieta chce uciekać, krzyczeć, jednak nie jest w stanie wykonać żadnego ruchu, całe jej ciało zdrętwiało ze strachu. Czuje na swoim ramieniu dotyk chłodnej kościstej dłoni, zerka w jej kierunku i dostrzega długie pazury, które zaciskają się na jej wątłym ciele. Dziewczyna czuje, że jej ciało odżyło, rusza biegiem w kierunku skrzypiących drzwiczek, nie odwracając się za siebie, dopada ich i wydostaje się na zewnątrz.

Młoda zgrabna dziewczyna patrzy na jedyne źródło światła, jakim jest księżyc i zastanawia się, czy wybrała odpowiednią noc na zwiedzanie tego gotyckiego kościoła, o którym ludzie we wsi powiadają, że jest nawiedzony. Podchodzi do wielkich drzwi i napiera na nie całym ciałem, niestety ani drgną, obchodzi ostrożnie budowlę i dostrzega małe drzwiczki, popycha je, wydają...

Cmentarz nocą, w ciemnościach ledwie można było dostrzec sylwetki dwóch postaci dźwigających wielką skrzynię.
-Jacek, strasznie ciężka ta trumna!
-Ciężka, bo Pierwszy Sekretarz ciężko grzeszył. Myślisz, że dlaczego został wilkołakiem?
-Ale ciemno, nic nie widzę!
-Placek ty matole! Jest tak ciemno bo ukradliśmy księżyc. To dla bezpieczeństwa. Bez księżyca nie ma pełni. Wilkołaki śpią i ten nasz też się nie zbudzi.
-A może osikowym kołkiem go zaciukać?
-Nie znamy się na drewnie, co jeśli okaże się sosnowy?
-Racja, wilkołak rozerwałby nas na strzępy.
-Znam lepszy sposób, przeczytałem o nim w nowym numerze „Młodego egzorcysty”

Bracia po krótkiej, lecz męczącej wędrówce dotarli do dzwonnicy. Drzwi otworzyły się ze zgrzytem, kawałek drutu i spryt potrafią zdziałać cuda. Chłopcy zaczęli morderczą wspinaczkę spiralą trzeszczących schodów. Trumna raz za razem zgrzytała o ściany, spłoszone stado nietoperzy poderwało się do lotu. Do pisku zwierząt dołączył dźwięk głośnego pierdnięcia.

-Wisisz mi pięć złotych Placek, przegrałeś zakład! Zesrałeś się pierwszy!

To rozładowało napięcie i podniosło morale, chwile później byli już na górze. Do poruszenia dzwonu służyły dwie liny. Na jednej z nich chłopcy zawiązali pętlę, którą założyli na szyję truposzowi, a sami skoczyli chwytając drugą z lin. Zwłoki poderwane do góry przy pierwszym uderzeniu dzwonu pokryła sierść, przy drugim zaczęły puchnąć.
Trzecie uderzenie...
-On zaraz eksploduje! Wiejemy Placek!
Plackowi dwa razy nie trzeba było tego powtarzać.

Cmentarz nocą, w ciemnościach ledwie można było dostrzec sylwetki dwóch postaci dźwigających wielką skrzynię.
-Jacek, strasznie ciężka ta trumna!
-Ciężka, bo Pierwszy Sekretarz ciężko grzeszył. Myślisz, że dlaczego został wilkołakiem?
-Ale ciemno, nic nie widzę!
-Placek ty matole! Jest tak ciemno bo ukradliśmy księżyc. To dla bezpieczeństwa. Bez księżyca nie ma pełni....