Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam nadzieję, że szyld "literatura faktu" jest tu tanim chwytem marketingowym, a nie rzeczywistością, bo dokonywana wiwisekcja intymnych relacji bez przyzwolenia partnerów jest rażącym pogwałceniem cudzej prywatności. Autorka opowiada o swoich seksualnych podbojach i kolejnych partnerach i w zasadzie o niczym więcej, a szkoda. Bez żalu można sobie odpuścić tę pozycję - ani ciekawa, ani pouczająca, ani nawet szczególnie kontrowersyjna.

Mam nadzieję, że szyld "literatura faktu" jest tu tanim chwytem marketingowym, a nie rzeczywistością, bo dokonywana wiwisekcja intymnych relacji bez przyzwolenia partnerów jest rażącym pogwałceniem cudzej prywatności. Autorka opowiada o swoich seksualnych podbojach i kolejnych partnerach i w zasadzie o niczym więcej, a szkoda. Bez żalu można sobie odpuścić tę pozycję - ani...

Pilar wyrusza na poszukiwania męża, który wyszedł z domu bez słowa. Ślad prowadzi do jego rodzinnego miasta, Stambułu. Tam kobieta poznaje rodzinę męża, z którą ten z niejasnych przyczyn nie utrzymuje kontaktu. W rozwiązaniu zagadki zniknięcia pomaga jej prowadzony przez męża dziennik snów, który to ze strony na stronę staje się coraz bardziej mroczny.
Pomysł na historię wydaje się ciekawy, koncepcja przeplatania rozdziałów opowiedzianych z perspektywy różnych bohaterów ze stronami z dziennika snów to strzał w dziesiątkę, mimo tego całość nieco siadła. W dużej mierze jest to kwestia patetycznego języka i wydumanych metafor, które w dużym natężeniu zaczynają drażnić i nie pozwalają skupić się na fabule. Całość historii, którą zgrabnie można było zamknąć w +/- 250 stronach rozwleczona na ponad 400 zwyczajnie nuży. Wielokrotnie wspominane są imiona postaci, które zostaną czytelnikowi przedstawione dopiero za kilka lub kilkanaście stron - zdarzyło mi się pomyśleć, że coś pominęłam przy czytaniu.
Postaci z tej historii najzwyczajniej nie da się polubić, mężczyźni pozostają w większości nijacy, a kobiety - irytujące. Dodatkowym minusem były dla mnie wstawki gloryfikacji macierzyństwa oraz wątki piłkarskie, ale to już kwestia indywidualnych upodobań.
Plusy? Piękna okładka i opisy tureckich obyczajów (co prawda nie ma ich zbyt wiele - a szkoda).
Rozdziały z dziennikiem snów miały ogromny potencjał - mogła tam przecież zadziałać nieskrępowana wyobraźnia literacka, niestety są krótkie, mało rozbudowane i więcej w nich odautorskich komentarzy niż samych snów.
W mojej opinii - nie warto. To niezła historia, ale w niestrawnym opakowaniu.

Pilar wyrusza na poszukiwania męża, który wyszedł z domu bez słowa. Ślad prowadzi do jego rodzinnego miasta, Stambułu. Tam kobieta poznaje rodzinę męża, z którą ten z niejasnych przyczyn nie utrzymuje kontaktu. W rozwiązaniu zagadki zniknięcia pomaga jej prowadzony przez męża dziennik snów, który to ze strony na stronę staje się coraz bardziej mroczny.
Pomysł na historię...

Pamiętam dokładnie, jak w styczniu 2015 roku, na wieść o tym, że nie żyje Tadeusz Konwicki, pomyślałam, że to koniec pewnej epoki. „Tam nic nie wolno, a wszystko ma znaczenie. A tu wszystko można, a nic nie ma znaczenia” - to stworzone przez Rotha porównanie peerelowskiej Polski i Ameryki jak ulał pasuje też przecież do opozycji kiedyś-dziś.
Maria Konwicka sięga wstecz pamięcią i dzięki rodzinnemu archiwum odsłania nam część swojego życia. W książce znajdujemy fragmenty listów, wiele fotografii, notatek, rysunków. Zagłębiamy się w losy rodziny i przyjaciół, zaznajamiamy się prywatnie z tymi, z którymi do tej pory mogliśmy obcować tylko przez pryzmat ich dzieł literackich, filmowych, muzycznych, malarskich. Na kartach „Byli sobie raz” wystąpią – co oczywiste – Konwicki oraz cała plejada sław – Wajda, Tyrmand, Holoubek, Czyżewska, Kosiński, Głowacki, Roth, Brodski, Urbaniak, Dudziak. To opowieści nierzadko bardzo osobiste, prywatne, intymne – poznajemy ich wszystkich bez upiększających filtrów sztuki.
„Byli sobie raz” to książka zbudowana ze wspomnień, anegdot, obrazków z życia warszawskiej bohemy. To podróż przez minione dekady, odtwarzanie atmosfery całego środowiska twórczego. To nie tylko wspomnienie o Tadeuszu Konwickim, to próba oddania artystycznego ducha epoki. Próba zdefiniowania samej siebie, tego na ile tworzy nas otoczenie w jakim wyrastamy i ludzie z jakimi nas styka los. Wiele w tym wszystkim pytań samej Marii Konwickiej o to, kim jestem i dokąd zmierzam – stąd nieuniknione wątki metafizyczne, od których przy takim rozrachunku ciężko przecież się odciąć.
Mimo wielu humorystycznych anegdot nostalgiczna to lektura, bo nie ma już takiego świata, a ludzie, którzy go tworzyli powoli odchodzą w niebyt. Dla wszystkich zainteresowanych polską kulturą absolutny „must read”.

Pamiętam dokładnie, jak w styczniu 2015 roku, na wieść o tym, że nie żyje Tadeusz Konwicki, pomyślałam, że to koniec pewnej epoki. „Tam nic nie wolno, a wszystko ma znaczenie. A tu wszystko można, a nic nie ma znaczenia” - to stworzone przez Rotha porównanie peerelowskiej Polski i Ameryki jak ulał pasuje też przecież do opozycji kiedyś-dziś.
Maria Konwicka sięga wstecz...