:)

:)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

zlatawiecz
quidportavi
anteeekg
Dagmara
Marlena

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

zlatawiecz
quidportavi
anteeekg
Dagmara
Marlena

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Jestem pracownicą domu spokojnej starości, w którym mam ośmiu podopiecznych. Wszyscy są tacy sami. U każdego ten sam blady uśmiech, te same siwe włosy, te same tępe spojrzenie. Wszyscy oprócz jednej kobiety. Około 160cm wzrostu, niebieskie oczy, pełne usta i dość duży nos. Siwe, długie włosy, które przypominają leżący na polach śnieg. Niepełnosprawna fizycznie, ale nie psychicznie. Jest moją imienniczką. Każdego wieczoru, kiedy robię obchód po pokojach pacjentów prosi mnie żebym usiadła i porozmawiała z nią. Codziennie ma dla mnie inną historię, zawsze zakończoną morałem, który zostaje przez nią rozwinięty. Opowiada o błędach jakie ona popełniła w swoim życiu i o tym, że patrząc na mnie widzi swoje młode oblicze. Bardzo ją lubię. Jest dla mnie jak babcia, która zawsze pocieszy, wyciągnie pomocną dłoń, poda latarkę, kiedy zgubię się w ciemności życia. Moja jedyna rodzina.

Jestem pracownicą domu spokojnej starości, w którym mam ośmiu podopiecznych. Wszyscy są tacy sami. U każdego ten sam blady uśmiech, te same siwe włosy, te same tępe spojrzenie. Wszyscy oprócz jednej kobiety. Około 160cm wzrostu, niebieskie oczy, pełne usta i dość duży nos. Siwe, długie włosy, które przypominają leżący na polach śnieg. Niepełnosprawna fizycznie, ale nie...

Muszę zabrać się za spełnianie niespełnionego, by niczego nie żałować i nie powtarzać wnukom, jak mantry: "ehh...gdybym miała tyle lat co Ty dziecko drogie...".
Będę radosna, bo z wszystkimi i wszystkim pogodzona.
Oczywiście, wesoły Staruszek obok wspominający wspólne szalone- zwyczajne lata, które już za nami...planujący kolejne.

Muszę zabrać się za spełnianie niespełnionego, by niczego nie żałować i nie powtarzać wnukom, jak mantry: "ehh...gdybym miała tyle lat co Ty dziecko drogie...".
Będę radosna, bo z wszystkimi i wszystkim pogodzona.
Oczywiście, wesoły Staruszek obok wspominający wspólne szalone- zwyczajne lata, które już za nami...planujący kolejne.

Wyobrażam sobie siebie jako bardzo elegancką starszą panią, w dużym kapeluszu i butach na stylowym koturnie, z opasłą książką pod pachą. Mam nadzieję, że będę pogodną, spoglądającą z sympatią w przeszłość i zerkającą optymistycznie w przyszłość, lubiącą towarzystwo ludzi wesołą staruszką. I na pewno palić będę aromatyczne cygara angielskie i dla zdrowia pić będę codziennie lampkę mozelskiego wina. Kupię też sobie dobrej jakości wieżę i na cały regulator puszczę co wieczór kilka piosenek Rihanny. A młodzież uczyć zamierzam tego, aby żyła tak, by przed śmiercią czuła się, jak po sutym obiedzie (interpretacja słów dowolna).

Wyobrażam sobie siebie jako bardzo elegancką starszą panią, w dużym kapeluszu i butach na stylowym koturnie, z opasłą książką pod pachą. Mam nadzieję, że będę pogodną, spoglądającą z sympatią w przeszłość i zerkającą optymistycznie w przyszłość, lubiącą towarzystwo ludzi wesołą staruszką. I na pewno palić będę aromatyczne cygara angielskie i dla zdrowia pić będę codziennie...

Będę sobą wrażliwa na krzywdy ludzkie, pomocna ludziom, pozytywistka. Jeśli będę miała wnuki to oddam im całą siebie.
Chce się cieszyć życiem do końca nie tracić wiary.
Dla przyjaciół się nie zmienię.Młodość, nastawienie do życia, pozytywizm i relacje godne poszanowania wszystkiego daje mi obraz mój widziany osoby wersji nas samych.

Będę sobą wrażliwa na krzywdy ludzkie, pomocna ludziom, pozytywistka. Jeśli będę miała wnuki to oddam im całą siebie.
Chce się cieszyć życiem do końca nie tracić wiary.
Dla przyjaciół się nie zmienię.Młodość, nastawienie do życia, pozytywizm i relacje godne poszanowania wszystkiego daje mi obraz mój widziany osoby wersji nas samych.

Jeżeli na końcu swojej drogi znajdę się w domu spokojnej starości to prawdopodobnie będę kogoś odwiedzać, bo mam ogromną nadzieję, że nigdy tam nie trafię. Na starość chce podróżować i czytać książki, które teraz specjalnie odkładam na tę okazję. Jeśli już młoda ja (juniorka) będę zajmować się starą sobą (seniorką) to prawdopodobnie nie spędzimy w tym domu długich i spokojnych dni, nie poświęcimy się spacerom po ogrodzie czy grze w bingo. Jako seniorką znająca swój stan i osoba chłonąca życie do ostatniej kropki namówię juniorkę na coś szalonego. Ja juniorka natomiast nigdy nie dostosowująca się do panujących reguł i nie nadużywająca zdrowego rozsądku bez problemu dam się namówić seniorce na jej ostatnią spontaniczną akcję. Chciałabym odszukać ludzi, którzy coś dla mnie znaczyli, rozwiązać konflikty, pożegnać się z przyjaciółmi osobiście o ile będzie taka możliwość. Planuje również odwiedzić jakieś szczególnie dla mnie miejsca, albo te o których zawsze marzyłam. Juniorka będzie zachwycona taką prawie filmową podróżą. Kiedy już nie będę mogła biegać po świecie i zostanie mi tylko ten dom starców (mam nadzieje, że tak się nie stanie) to chciałabym razem z juniorką stworzyć dla wnuków coś w rodzaju pamiętnika o babci. Wkleić im tam zdjęcia, opisać pewne historię, przyznać się do niektórych rzeczy (pokazać jaka babcia kiedyś była szalona). A jak już umrę to niech Juniorka napisze o mnie książkę, jeśli będę żyć tak jak planuje to uda mi się na nią zasłużyć.

Jeżeli na końcu swojej drogi znajdę się w domu spokojnej starości to prawdopodobnie będę kogoś odwiedzać, bo mam ogromną nadzieję, że nigdy tam nie trafię. Na starość chce podróżować i czytać książki, które teraz specjalnie odkładam na tę okazję. Jeśli już młoda ja (juniorka) będę zajmować się starą sobą (seniorką) to prawdopodobnie nie spędzimy w tym domu długich i...

Ta baba to jakaś menda społeczna. Ciągle zrzędzi, kwęka i wydaje jej się, że jest najmądrzejsza. Wszystkich krytykuje, poprawia i te jej opowieści. Całe życie przepracowane w prokuraturze, w szafie wiszą od lat niemodne, ale ciągle klasyczne- jak powtarza ciuchy. Patrzy na wszystkich z wyższością i z udawanym uśmiechem dziękuje za pomoc. Stara, męcząca baba. Z drugiej strony chyba nie jest aż taka zła. To ona zauważyła, że rozstałam się z chłopakiem i wysłuchała moich narzekań i płaczów. To ona pomogła mi z prezentem dla przyjaciółki.Dzięki niej zrozumiałam, że tak naprawdę chcę być dziennikarką i zaczęłam publikować w lokalnej gazecie, a mojego bloga czyta coraz więcej ludzi. Dzięki niej sięgnęłam po kryminały, a co czwartek oglądamy "inspirujące" filmy. Za nic jej nie powiem, ze mi się to podoba. Może i jest marudna, ale w gruncie rzeczy to całkiem dobra kobieta. A jak pięknie się uśmiecha wspominając rodzinę i co ciekawsze sprawy zawodowe.
-Jeszcze herbatki?- spoglądam na starszą wersję mnie, wiedząc, że zaraz zacznie się opowieść, że herbatę należy pić wy,łącznie w porcelanie i, że najlepsza jest biała herbata. Mimo to uśmiecham się, nie jest aż tak źle.

Ta baba to jakaś menda społeczna. Ciągle zrzędzi, kwęka i wydaje jej się, że jest najmądrzejsza. Wszystkich krytykuje, poprawia i te jej opowieści. Całe życie przepracowane w prokuraturze, w szafie wiszą od lat niemodne, ale ciągle klasyczne- jak powtarza ciuchy. Patrzy na wszystkich z wyższością i z udawanym uśmiechem dziękuje za pomoc. Stara, męcząca baba. Z drugiej...

Dom spokojnej starości miejsce gdzie można w koncu odpocząć. Patrzyłam na tych uśmiechnętych staruszków, którym miałam pomagać. Niektórzy byli trochę gderliwi, lubili ponarzekać ale moja uwagę przykuła jedna staruszka. Az musiałam zachichotać pod nosem widząc babcię w koszulce Iron Maiden. Pewnie wnuczek jej podesłał.
- Chce się Pani czegoś napić? Może herbaty?
- Młoda przynieś mi coli?
- Cola bardzo szkodzi zdrowiu.
- Browarka, by się najchętniej strzeliło a tu nawet coli nie pozwolą się napić.
Cóż szklanka coli chyba nie zaszkodzi. Kiedy z nią wróciłam babcia miała słuchawki na uszach.
- Tego się słucha młoda!
Wcisnęła mi nagle na uszy swoje słuchawki. Od głośnej muzyki mało nie pękła mi błona bębenkowa.
- Chodzisz ty na jakieś koncerty? - spytała kiedy zdjęłam słuchawki.
- Nie. Nie mam z kim.
- Maruda, a hobby w ogóle masz jakieś?
- Dużo czytam i ...
- Książki ileż tego było za dawnych lat. Ale nie można całe życie w książkach siedzieć, trzeba się wyszaleć, bo na starość zgłupiejesz. Patrz jaką se dziarę walnęłam - zmieniła temat nim zdążyłam to skomentować i odsłoniła ramie.
- Piękna... czaszka...
- Nikt mi przynajmniej nie mógł powiedzieć: jak ty z tym będziesz na starość wyglądała hue hue.

Ta staruszka wydawała się robić wszystko czego ja chciałam a zawsze się bałam. Rozmawiała ze wszystkimi wyrażając swoje poglądy. Choć trudno mi było do tego przywyknąć dałam się porwać o północy na ten koncert.

Dom spokojnej starości miejsce gdzie można w koncu odpocząć. Patrzyłam na tych uśmiechnętych staruszków, którym miałam pomagać. Niektórzy byli trochę gderliwi, lubili ponarzekać ale moja uwagę przykuła jedna staruszka. Az musiałam zachichotać pod nosem widząc babcię w koszulce Iron Maiden. Pewnie wnuczek jej podesłał.
- Chce się Pani czegoś napić? Może herbaty?
- Młoda...

Pomimo upływającego czasu pewnie wciąż byłabym tak naprawdę tą samą osobą. Tylko moje włosy zmieniłyby odcień na stalowy, cera poszarzałaby i pojawiłyby się na niej zmarszczki, a na nosie nosiłabym okulary korekcyjne. Marzę, abym na starość była ciepłą i życzliwą osobą, pełną uśmiechu i niosącą pomoc, dlatego wobec młodszej wersji siebie na pewno starałabym się pozostawać właśnie taką osobą. Chciałabym roztaczać wokoło siebie przyjacielską aurę. Wydaje mi się, że moja starsza wersja mnie nie będzie rozstawać się z książkami (w końcu wreszcie nadejdzie czas kiedy będę mogła czytać ile chcę i kiedy chcę) oraz notatnikiem i ołówkiem, w którym będę skrzętnie zapisywać moje myśli, uczucia, a może tworzyć kolejne opowiadanie do szuflady. Choć będę zmuszona przyjmować pomoc od innych, to jednak jak najczęściej taką pomocą sama będę obdarowywać również inne osoby. Szczególnie zaprzyjaźniłabym się z młodszą wersją siebie. Wysłuchałabym, radziłabym, ostrzegałabym, pomagałabym i traktowałabym jak własną córkę, bo przecież w sercu czułabym, że kogoś mi przypomina...

Pomimo upływającego czasu pewnie wciąż byłabym tak naprawdę tą samą osobą. Tylko moje włosy zmieniłyby odcień na stalowy, cera poszarzałaby i pojawiłyby się na niej zmarszczki, a na nosie nosiłabym okulary korekcyjne. Marzę, abym na starość była ciepłą i życzliwą osobą, pełną uśmiechu i niosącą pomoc, dlatego wobec młodszej wersji siebie na pewno starałabym się pozostawać...