Mentorskiego pouczania;) oj tak, na starość będę straszną zrzędą i pół-dewotką zapewne (jestem bardzo wierząca , jeśli można być mało, średnio albo bardzo;))
Będę narzekać na młodzież, na brak szacunku do starszych i puszczoną samopas głupotę - Bo już teraz na to narzekam.
Dodatkowo byłabym uparta i przekonana o słuszności swoich racji - czyli wykazywalabym cechy najbardziej irytujące u starszych ludzi

Jednocześnie byłabym poblazliwa dla tych, których kocham najbardziej
Siebie lubię, więc nie byłoby tak źle;)
Aha! z pewnością znalazlybysmy wspólny język - książki :) temat uniwersalny, który mogę rozwinąć nawet z osobą, której nie cierpię. ;)

Mentorskiego pouczania;) oj tak, na starość będę straszną zrzędą i pół-dewotką zapewne (jestem bardzo wierząca , jeśli można być mało, średnio albo bardzo;))
Będę narzekać na młodzież, na brak szacunku do starszych i puszczoną samopas głupotę - Bo już teraz na to narzekam.
Dodatkowo byłabym uparta i przekonana o słuszności swoich racji - czyli wykazywalabym cechy...

Obecność pani Heleny zawsze sprawiała mi przyjemność. Czasem bałam się patrzeć jej w oczy, słuchać jej opowieści, mając wrażenie, że są przepowiednia rzeczy, które spotkają mnie samą w przyszłości. Właściwie nigdy nie wiedziałam, w jakim nastroju ją zastanę. Czasem wydawała się nieobecna duchem, wpatrzona w jeden punkt, by zaraz potrząsnąć głową i spojrzeć na mnie z ciepłym uśmiechem, wdzięczna za sam fakt mojej milczącej obecności. Lubiłam patrzeć na jej dłonie, które zachowały smukłość i grację, mimo że wydawały się obleczone w skórę o kilka numerów za dużą. Miała pogodny, jasny głos i pasję, którą potrafiła zarażać, dlatego uwielbiałam jej słuchać, nawet jeśli nie byłam pewna, czy dobrze rozumiem jej słowa. Przez wiele lat pracowała na uniwersytecie, może stąd jej chęć dzielenia się wspomnieniami i przemyśleniami. Nigdy nie zarabiała dużo, ale robiła to, co kochała najbardziej i patrząc na nią, doskonale rozumiałam to uczucie. Świadomość odnalezienia własnej drogi, radość dzielenia się swoim czasem, wiedzą, nawet jeśli mało kto to doceniał. Po pewnym czasie zaczęłam się jej zwierzać, mając poczucie, że jeśli ktoś w tym poplątanym, egoistycznym świecie może mnie zrozumieć, to tylko ona. Nigdy nie oceniała. Patrzyła na mnie z uwagą, w skupieniu, a potem zadawała pytania, naprowadzała na właściwy trop i zostawiała z własnymi myślami, pozwalając im dojrzeć. Pomagała mi zrozumieć samą siebie, prowadząc ścieżką, którą odkryła dawno temu i która okazała się również moją ścieżką.

Obecność pani Heleny zawsze sprawiała mi przyjemność. Czasem bałam się patrzeć jej w oczy, słuchać jej opowieści, mając wrażenie, że są przepowiednia rzeczy, które spotkają mnie samą w przyszłości. Właściwie nigdy nie wiedziałam, w jakim nastroju ją zastanę. Czasem wydawała się nieobecna duchem, wpatrzona w jeden punkt, by zaraz potrząsnąć głową i spojrzeć na mnie z ciepłym...

Jak tak patrzę na swój obecny charakter, to będę okropną staruszką.
Będę krzyczeć na swoje dzieci, że źle wychowują MOJE wnuki, że puszczają im nieodpowiednie filmy, że za mało im czytają, że nie wystarczająco pilnują dyscypliny. Wieczory i ranki będę spędzać na kłótniach z telewizorami(jak mój dziadek), a popołudnie będę spędzać na chodzeniu za pielęgniarkami i zamykaniu otwieranych przez nie okien(prawie jak mój drugi dziadek). Po nocach będę słuchać starych płyt przez co ludzie będą mnie przeklinać, że nie daję im spać. A co weekend będę marudzić, że chcę pojechać w góry, bo przecież tak naprawdę wciąż jestem dość żywotna i tylko udaję, że przysypiam co 5 minut i to podczas rozmów z gośćmi(jak prababcia). W czasie wolnym od drzemek, telenowel i wiadomości, będę po ośrodku rozprowadzać nielegalne ciasteczka za co będą mnie kochać wszystkie babcie-koleżanki(bądź co bądź trudno się oduczyć dokarmiania wszystkich na około).
A więc będę okropną staruszką;)

Jak tak patrzę na swój obecny charakter, to będę okropną staruszką.
Będę krzyczeć na swoje dzieci, że źle wychowują MOJE wnuki, że puszczają im nieodpowiednie filmy, że za mało im czytają, że nie wystarczająco pilnują dyscypliny. Wieczory i ranki będę spędzać na kłótniach z telewizorami(jak mój dziadek), a popołudnie będę spędzać na chodzeniu za pielęgniarkami i zamykaniu...

Ja za...40 lat...? Hmmm...

Mam nadzieję że będę uśmiechniętą, pogodną, pogodzoną ze wszystkimi moimi demonami, kobietą...

Mam nadzieję, że nie będę żałować niewykorzystanych szans, niezrealizowanych marzeń, niespełnionych pragnień...

Mam nadzieję, że nie będę każdej nocy cichutko ronić łez nad tym co minęło,lecz będę się uśmiechać do siebie na myśl o tym, co dane mi było przeżyć, ujrzeć, doświadczyć...

Mam nadzieję, że nie będę wówczas sama, że ktoś będzie o mnie pamiętał, odwiedzał mnie, opowiadał o tym jak idzie mu nauka, jak bardzo podoba się mu kolega/koleżanka z klasy, pytał o moją młodość, prosił o opowiedzenie ciekawej bajki, przynosił laurki na Dzień Babci...

Mam nadzieję, że będę też dobra dla ludzi, nie uciążliwa, nie zrzędliwa, nie kłopotliwa, a wówczas z każdym bez trudu się porozumiem, nawet ze samą sobą...

I choć wiem, że nadzieją jest matką głupców, to mimo wszystko będę się jej kurczowo trzymać...:)

Ja za...40 lat...? Hmmm...

Mam nadzieję że będę uśmiechniętą, pogodną, pogodzoną ze wszystkimi moimi demonami, kobietą...

Mam nadzieję, że nie będę żałować niewykorzystanych szans, niezrealizowanych marzeń, niespełnionych pragnień...

Mam nadzieję, że nie będę każdej nocy cichutko ronić łez nad tym co minęło,lecz będę się uśmiechać do siebie na myśl o tym, co dane mi...

Znając swoje upodobania i to jak dużo pochłaniam kryminałów przez całe życie, to najprawdopodobniej zostanę na starość połączeniem Jane Marple i koniecznie babci Mazurowej (od Plumów!). Idealny zestaw detektyw amator i emerytowana samozwańcza łowczyni nagród, która potrafi odstrzelić kuper indykowi i rozwiązać tajemnicę zaginionego tupeciku w domu seniora! Mam nadzieję, że będę miała tyle samo pozytywnej energii w sobie i dystansu. Ponieważ w najbliższym czasie nie mam zamiaru robić prawa jazdy, to może jak babcia Mazurowa stanę się postrachem szos dopiero po siedemdziesiątce :D

Znając swoje upodobania i to jak dużo pochłaniam kryminałów przez całe życie, to najprawdopodobniej zostanę na starość połączeniem Jane Marple i koniecznie babci Mazurowej (od Plumów!). Idealny zestaw detektyw amator i emerytowana samozwańcza łowczyni nagród, która potrafi odstrzelić kuper indykowi i rozwiązać tajemnicę zaginionego tupeciku w domu seniora! Mam nadzieję, że...

Zawsze myślałam,że powiedziałabym sobie młodszej wiele. Gdybym była tylko taka mądra wcześniej. Dziś z perspektywy osoby młodej mającej kontakt ze starszymi widzę jak wiele radości sprawia im kontakt z drugim człowiekiem, jak bardzo potrzebny jest ktoś do zwykłej rozmowy. Chciałabym by starsza wersja mnie mogła przeżyć ze mną drugą młodość. Siedziałybyśmy razem sącząc kawę na werandzie wspominając jej przeszłość i moją teraźniejszość śmiejąc się do rozpuku z własnej głupoty. Jako osoba sędziwa nie chcę niczego żałować więc nie powinnam sama siebie pouczać również dzięki błędom moje życie będzie bogate w doświadczenia i osiągnie właściwy dla siebie przebieg.

Zawsze myślałam,że powiedziałabym sobie młodszej wiele. Gdybym była tylko taka mądra wcześniej. Dziś z perspektywy osoby młodej mającej kontakt ze starszymi widzę jak wiele radości sprawia im kontakt z drugim człowiekiem, jak bardzo potrzebny jest ktoś do zwykłej rozmowy. Chciałabym by starsza wersja mnie mogła przeżyć ze mną drugą młodość. Siedziałybyśmy razem sącząc kawę...

Wieczna podróżniczka. Nie mieszka właściwie nigdzie, a raczej nie mieszkała, do czasu. Krótkie, kolorowe włosy, tatuaże w znikomych ilościach, zaledwie kilka. Nie urosłam, cholera. Nie nosi okularów. Soczewki? W swojej walizce ma tylko kilka koszulek w dziwne wzory, parę spodni, kapcie imitujące różowe króliki oraz bilety. Pozwoliłam sobie na nie zerknąć - jedne to bilety lotnicze, inne na pociąg lub do parków rozrywki, a jeszcze inne to bilety na koncerty. Tych oraz lotniczych jest najwięcej.
Siedzi na łóżku z laptopem na kolanach i pisze. Nigdy nie wydała swojej własnej książki, chociaż zapisanych ma ich tysiące. Czytałam, raz lub dwa.
Zajmuję miejsce obok niej, a ona wywraca oczami, poirytowana. Strasznie zastrzega sobie prawo do prywatności. Jest też okropnie tolerancyjna. Z chęcią opowiada o swoich podróżach, przygodach, dzieli się doświadczeniami. Kiedy pytam o rodzinę, ze smutkiem odpowiada, że nie ma. Jestem zaskoczona. Pytam więc o to, gdzie podziały się wszystkie książki, które kiedyś kupiła. Odpowiada, że sprzedała i teraz czyta ebooki.
Jestem zawiedziona, a ona widząc to uśmiecha się. Obejmuje on kasztanowe oczy, nieco już wyblakłe i przygasłe. I kiedy myślę, że nie pozostało w niej nic szczęśliwego, dostrzegam prawie niezauważalny błysk w jej oczach. Później płacze, tak gorzko i wylewnie, że obejmuję ją ramionami i uspokajam. Nie chce mnie tutaj, nie lubi, kiedy inni widzą jej słabości. Ja jednak jestem obok, będę. Zawsze.

Wieczna podróżniczka. Nie mieszka właściwie nigdzie, a raczej nie mieszkała, do czasu. Krótkie, kolorowe włosy, tatuaże w znikomych ilościach, zaledwie kilka. Nie urosłam, cholera. Nie nosi okularów. Soczewki? W swojej walizce ma tylko kilka koszulek w dziwne wzory, parę spodni, kapcie imitujące różowe króliki oraz bilety. Pozwoliłam sobie na nie zerknąć - jedne to bilety...

Marzycielka, której siwe włosy powiewają figlarnie na wietrze. Z pędzlem za uchem, a i książką pod pachą. Wpatrująca się w zielenie, róże i inne odcienie natury. Spokojna i ciepła. Czerpiąca przyjemność z najdrobniejszych rzeczy. Duchem wciąż młoda, a i z twarzy nie tak zmarszczona i stara. Wiek to tylko liczby, człowiek nawet w podeszłym wieku może się realizować i spełniać marzenia - taka bym była. Wciąż pełna nadziei. Kurczący się czas, dla mnie ciągnąłby się wiecznie, a każdy dzień wciąż dawał szansę na spełnienie kolejnego z marzeń.

Marzycielka, której siwe włosy powiewają figlarnie na wietrze. Z pędzlem za uchem, a i książką pod pachą. Wpatrująca się w zielenie, róże i inne odcienie natury. Spokojna i ciepła. Czerpiąca przyjemność z najdrobniejszych rzeczy. Duchem wciąż młoda, a i z twarzy nie tak zmarszczona i stara. Wiek to tylko liczby, człowiek nawet w podeszłym wieku może się realizować i...

Z pośród wszystkich moich podopiecznych najbardziej lubiłam panią Na. Pani Na nigdy nie uskarżała się na niedogotowanego kurczaka, stare gazety w salonie, czy niedoprane plamy na spódnicach. W sumie to nie przypominam sobie, aby pani Na kiedykolwiek narzekała.
Lubiła za to, jak każdy staruszek opowiadać o swojej przeszłości. Z jednym tylko wyjątkiem- przeszłość pani Na była najłagodniej mówiąc ciekawsza niż typowe historie naszych dziadków.
Świadczył o tym już sam wyglądaj starszej pani, która mimo sześćdziesięciu pięciu lat na karku wciąż nie wyróżniałaby się z tłumu na metalowym koncercie. Pani Na ubierała się tylko i wyłącznie w obcisłe, czarne spodnie koniecznie z dziurami na kolanach, do tego zwykle zakładała koszulki z logo swoich ulubionych zespołów i skórzaną kurtkę z tysiącami różnych zawieszek. Słychać było ją już z parteru, gdyż zawsze chodziła w ciężkich glanach, ale nie obchodziło jej to. Oprócz tego na skórze widniało sporo wyblakłych tatuaży i kolczyków.
Pani Na nie miała zbyt wielu przyjaciół w naszym domu starości, odkąd ją tu przywieziono ( czyli ponad pół roku temu ) zaprzyjaźniła się tylko i wyłącznie ze mną. Opowiadała mi o tym jak kochała jazdę na motorach i wszelkie festiwale z lat osiemdziesiątych. O tym, że tak naprawdę nigdy nie pracowała, gdzieś dłużej niż kilka miesięcy. Interesowała się wszystkim począwszy od muzyki, a kończąc na historii kina. Najlepiej dogadywała się ze swoją ekipą, która składała się z tak samo szalonych osób, jak ona.
W Pani Na z każdą rozmową odnajduję samą siebie. Zdarza się nawet, że mamy podobne wspomnienia, jakbym przeżywała jej życie tyle lat później. Nie mówiąc już o naszych wspólnych zainteresowaniach, pasjach i poglądach. Czujemy się po prostu, jakby każda z nas miała siostrę bliźniaczkę, która urodziła się z ponad czterdziestoma latami różnicy.

Z pośród wszystkich moich podopiecznych najbardziej lubiłam panią Na. Pani Na nigdy nie uskarżała się na niedogotowanego kurczaka, stare gazety w salonie, czy niedoprane plamy na spódnicach. W sumie to nie przypominam sobie, aby pani Na kiedykolwiek narzekała.
Lubiła za to, jak każdy staruszek opowiadać o swojej przeszłości. Z jednym tylko wyjątkiem- przeszłość pani Na...

Starsza wersja mnie jest niepoprawną optymistką, chociaż bogatsza w doświadczenia nadal ma to samo poczucie humoru i ciętą ripostę. Wciąż z zamiłowaniem czyta książki i co chwilę wpada na kolejny świetny pomysł. Zna mnie o wiele lepiej, potrafi wyczuć moje nastroje i odpowiednio się do nich dostosować. Dlatego też nie zaskoczy mnie od razu wiadomością: "jestem Tobą tylko z przyszłości". Najpierw zdobędzie moje zaufanie i przyjaźń. Jestem pewna, że zostaniemy najlepszymi przyjaciółkami. Ona wie, jak bardzo jestem spragniona opowieści innych ludzi o czasach ich młodości, przygodach, romansach i porażkach. W swoje wspomnienia będzie wplatać słowa-klucze lub przedstawiać osoby, dzięki którym w końcu powiąże ze sobą nasze losy. Kiedy już odgadnę jej tożsamość ona obdaruje mnie cennymi radami. Będzie wiedziała, że wskazówki te przygotują mnie jedynie na sercowe pomyłki, czy choroby bliskich, aby łatwiej było mi się z nimi pogodzić. Nie podejmę ryzyka zmiany przyszłości z obawy przed efektem motyla i ... poznając siebie z przyszłości zapragnę być właśnie taka.

Starsza wersja mnie jest niepoprawną optymistką, chociaż bogatsza w doświadczenia nadal ma to samo poczucie humoru i ciętą ripostę. Wciąż z zamiłowaniem czyta książki i co chwilę wpada na kolejny świetny pomysł. Zna mnie o wiele lepiej, potrafi wyczuć moje nastroje i odpowiednio się do nich dostosować. Dlatego też nie zaskoczy mnie od razu wiadomością: "jestem Tobą tylko z...