Właśnie doszła! Bardzo dziękuję :D

Właśnie doszła! Bardzo dziękuję :D

Dziękuję bardzo! :) Gratulacje dla pozostałych piratów xD

Dziękuję bardzo! :) Gratulacje dla pozostałych piratów xD

Bardzo dziękuję! Gratuluję pozostałym zwycięzcom :)

Bardzo dziękuję! Gratuluję pozostałym zwycięzcom :)

Wybraliśmy zwycięskie prace:

anek123
Yael
majaa
Miszelka
ChicaLoca

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Wybraliśmy zwycięskie prace:

anek123
Yael
majaa
Miszelka
ChicaLoca

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wyniki ogłosimy niebawem.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wyniki ogłosimy niebawem.

- Przecież tłumaczę Ci że ukrytych skarbów nie ma! - krzyczałam do Tomka
- Jedyne czego nie ma, to krzty optymizmu w telewizji - odciął się.
Byliśmy w tunelu. Ciemno choć oko wykol. Na ziemi zalegała pokrywa wody, ściany przyozdobiono rysunkami czaszek, nad nami rozpościerało się królestwo pająków i nietoperzy. To już 5 godzina poszukiwań. Jestem zziebnięta, zmęczona i sfrustrowana brakiem rezultatów. Co ja tu w ogóle robię? Tomek uparł się, że w tym zapomnianym przez świat zakątku odnajdziemy ukryty przed wiekami skarb. A właściwie nie skarb a mapę do niego wiodącą, inaczej byłoby wszak zbyt łatwo. Boję się. Chwilę temu minęliśmy zagryzionego psa, wcześniej walały się kości kurczaków. Idziemy dalej w głąb.
- To musi być gdzieś tutaj - rzucił Tomek opukując ścianę.
Gdybyś nie był dla mnie całym życiem, już dawno leżałabym na wygodnym łóżku oglądając mój ulubiony serial.
- Słyszysz, tu brzmi inaczej - krzyknął z podniecenia.
- Jedyne co słyszę to krople spadające na hektolitry wody, w której depczę pół dnia.
Nie odpowiedział. Zapukał ponownie. Wziął do ręki młot i zaczął uderzać. Jego walka ze ścianą cegieł trwała dobry kwadrans. Wreszcie zdyszany wyjął zwitek papieru, rozwinął go. To była ona, mapa skarbów. Podał mi ją.
- Jesteśmy bogaci!
Nie dałam rady wymówić ani słowa. Gdy już zaczynałam wyobrażać sobie upragnione wakacje w Egipcie, z ciemności wyłonił się wilk. Przerażeni patrzyliśmy na niego. Spanikowana zaczęłam szukać w plecaku broni. Nim jednak w stercie kanapek, kosmetyków i wody odnalazłam pistolet i zabiłam bestię, ona uśmierciła mojego ukochanego. Stałam wpatrzona w zwłoki i kałużę krwi. Miałam mapę. Byłam bogata. Ale do cholery, po co mi wszelkie bogactwa świata, gdy mój Tomuś nie żyje.

- Przecież tłumaczę Ci że ukrytych skarbów nie ma! - krzyczałam do Tomka
- Jedyne czego nie ma, to krzty optymizmu w telewizji - odciął się.
Byliśmy w tunelu. Ciemno choć oko wykol. Na ziemi zalegała pokrywa wody, ściany przyozdobiono rysunkami czaszek, nad nami rozpościerało się królestwo pająków i nietoperzy. To już 5 godzina poszukiwań. Jestem zziebnięta, zmęczona i...

Brama zaskrzypiała głośno, gdy ją popchnęłam. Zdążyła zardzewieć, wspinał się po niej bluszcz, który skrzył się w świetle księżyca. Powietrze przeszył pisk. Podskoczyłam, czując obijające się o żebra serce. Odetchnęłam głęboko. Miałam bać się złudzeń tworzonych przez ciemność i dźwięków wywoływanych przez szarpiący gałęziami wiatr?
Wesołe miasteczko zostało zamknięte już parę lat temu. Wada konstrukcyjna jednej z kolejek górskich sprawiła, że wagoniki się wykoleiły, mnóstwo osób zostało rannych, a jedna zmarła. Podobno jej duch nawiedza opuszczony park rozrywki, szukając zemsty za zbyt wczesną śmierć. Nie wierzyłam w te historie, które były opowiadane pierwszoklasistom przez starszych uczniów, aby ich nastraszyć. Nie dało się jednak ukryć, że nocą miasteczko sprawiało dużo bardziej upiorne wrażenie niż za dnia. Uwagę zwracał zwłaszcza statek piracki, który wcześniej był również domem strachów. Moim zadaniem było zdobycie słoika z monetami obryzganymi krwią oraz flakami przeciwników kapitana Flinta. Weszłam do środka, starając się ignorować supeł w żołądku i uczucie strachu. Jak najszybciej zlokalizowałam słoik i pobiegłam do wyjścia, ale potknęłam się o kamień i upadłam. Słoik rozbił się, a oprócz monet dostrzegłam także stary, podniszczony papier z rozrysowaną drogą do skarbu przedstawiającą tunel biegnący pod wesołym miasteczkiem! Plotki o tym tunelu krążyły od dawna. Uśmiechnęłam się z satysfakcją. Nadszedł czas się przekonać, jakie tajemnice skrywa jeszcze park rozrywki.

Brama zaskrzypiała głośno, gdy ją popchnęłam. Zdążyła zardzewieć, wspinał się po niej bluszcz, który skrzył się w świetle księżyca. Powietrze przeszył pisk. Podskoczyłam, czując obijające się o żebra serce. Odetchnęłam głęboko. Miałam bać się złudzeń tworzonych przez ciemność i dźwięków wywoływanych przez szarpiący gałęziami wiatr?
Wesołe miasteczko zostało zamknięte już...

Dzień był słoneczny. Na niebie pojawiało się niewiele chmur, wiał lekki wiatr, a ptaki z radością wyśpiewywały swoje arie. Szedłem parkiem radując się atmosferą odpoczynku, w ręce niosłem najnowszą powieść Modiano, a z plecaka wystawał wygodny koc oraz prowiant zapewniający mi możliwość obijania się przez kilka najbliższych godzin. Jak to się zwykło mówić w takich okolicznościach, Polska to naprawdę piękny kraj. Gdy tak zbliżałem się do upatrzonego w dniu wczorajszym miejsca spoczynku, nieoczekiwanie ze studzienki kanalizacyjnej wyłoniła się umorusana głowa chłopca. Twarz jego wyrażała niezwykłe podniecenie i przestrach. Zaniepokojony podszedłem do niego i zapytałem
- Wszystko dobrze?
- A won mi ty niedorozwinięty pastuchu – zakrzyknął po czym schował się pod klapą.
Pomyślałem że na mózg mu siadło. Nie nazywałbym się jednak Clarkiem Kentem vel Pawłem jeśli nie zareagowałbym w takiej sytuacji. Pobiegłem za drzewo, zerwałem odzież wierzchnią i już jako Superman wskoczyłem do kanałów. Dla istoty o takiej mocy i zdolnościach, rozeznanie się w ciemnościach nie nastręcza trudności. Zlokalizowałem chłopca i z prędkością wiatru zwieńczyłem skutecznie pościg. Przerażony nie próbował dalszej ucieczki. Jego oczy wpatrywały się we mnie jak w telewizor. Po chwili bez pytania wyciągnął rękę zawierającą zwitek wysłużonego papieru. Rozwinąłem go i … to była mapa skarbów. Wydobyłem chłopca na powierzchnię, oddelegowałem do domu. Mapę zachowałem. A kto powiedział że Superman nie może być bogaty?

Dzień był słoneczny. Na niebie pojawiało się niewiele chmur, wiał lekki wiatr, a ptaki z radością wyśpiewywały swoje arie. Szedłem parkiem radując się atmosferą odpoczynku, w ręce niosłem najnowszą powieść Modiano, a z plecaka wystawał wygodny koc oraz prowiant zapewniający mi możliwość obijania się przez kilka najbliższych godzin. Jak to się zwykło mówić w takich...

Babcia mnie i mojemu bratu kazała za karę przekopać ziemię przy domu pod jakieś warzywa. Podczas przekopywania łopatą natrafiłam na coś twardego, początkowo byłam przekonana, że to jakiś większy kamień i zawołałam krewniaka. Z pomocą brata wykopałam zardzewiałą skrzynkę i powiedziałam:
- Kto normalny na grządce sadzi skrzynki zamiast roślin.
- Otwieramy!? - wykrzykuje brat, przestępujący z nogi na nogę.
Sceptycznie stukam łopatą w skrzynkę i mówię:
- Jasne, że otwieramy.
Chwilę szamoczę się z przerdzewiałą kłódką, która po chwili opada na czarną ziemię. Ostrożnie zaglądam do skrzyni, w środku jest jakaś stara puszka po cukierkach i ręczna latarka na korbkę.
Brat otwiera puszkę i z żalem w głosie mówi:
- Tylko jakiś papier.
- Pokaż. – wyciągam rękę w jego stronę.
Rozprostowuję kartkę i widzę na rysunku kilka drzew jakąś ulicę i czerwony krzyżyk przy czarnej dziurze. Zdecydowanie jest to mapa prowadząca do skarbów, a do tego jeśli się nie mylę to znam to miejsce. Zakazane miejsce na Dolnym Śląsku, zasypany tunel do tego ogrodzony, dookoła są tam rozwieszone tabliczki z napisem „zakaz wstępu”
Kto by się przejmował jakimś zakazem, skoro mamy mapę wyraźnie prowadzącą w to miejsce...

Babcia mnie i mojemu bratu kazała za karę przekopać ziemię przy domu pod jakieś warzywa. Podczas przekopywania łopatą natrafiłam na coś twardego, początkowo byłam przekonana, że to jakiś większy kamień i zawołałam krewniaka. Z pomocą brata wykopałam zardzewiałą skrzynkę i powiedziałam:
- Kto normalny na grządce sadzi skrzynki zamiast roślin.
- Otwieramy!? - wykrzykuje brat,...

Gdy wróciliśmy z wycieczki z Dolnego Śląska ,w domu przyglądałam się mojemu znalezisku.Czyli mapie ,którą znalazłam w tunelu w Dolnym Śląsku.
Kiedy z klasą zwiedzaliśmy Dolny Śląsk, ja z grupką osób z klasy szłam lecz byłam na końcu.Gdy wkraczaliśmy w ciemny tunel ,coś zabłysło mi przed oczami. Zauważyłam tam butelkę. Kiedy grupa osób się oddaliła podeszłam do butelki i zauważyłam ,że w środku jest zwinięty papier w rurkę. Spakowałam ,więc butelkę do plecaka. Nadgoniłam grupkę osób i poszłam za nimi do pensjonatu. Na następny dzień mieliśmy wracać do domów. Przez całą drogę zastanawiałam się nad tym co jest na papierze w butelce. Gdy dojechaliśmy na miejsce od razu poszłam do domu. W swoim pokoju najpierw zamknęłam drzwi i zaczęłam wyjmować papier z butelki lecz za każdy razem nie udawało mi się. Zezłościłam się i rzuciłam butelką o ścianę. Butelka rozkruszyła się na drobne kawałeczki szkła. Podeszłam do rozkruszonej butelki i wzięłam papier. Rozwinęłam papier i zaniemówiłam. W rękach trzymałam mapę do zaginionego skarbu.

Gdy wróciliśmy z wycieczki z Dolnego Śląska ,w domu przyglądałam się mojemu znalezisku.Czyli mapie ,którą znalazłam w tunelu w Dolnym Śląsku.
Kiedy z klasą zwiedzaliśmy Dolny Śląsk, ja z grupką osób z klasy szłam lecz byłam na końcu.Gdy wkraczaliśmy w ciemny tunel ,coś zabłysło mi przed oczami. Zauważyłam tam butelkę. Kiedy grupa osób się oddaliła podeszłam do butelki i...