Czy można przeżyć przygodę nie potrafiąc postawić własnych stóp na podłodze? Czy można poczuć zew szczęścia, przeżywania, odkrywania mimo przykucia do wózka? Sądzisz, że nie? Ogromnie się mylisz!

Wiem, że masz worek argumentów. Twoje uzasadnienia są jednak nikłe w porównaniu z moimi. Teraz się oburzasz, ale zaufaj mi. Kiedy opowiem Ci historię małego Bartka przyznasz mi rację.

Bartłomiej urodził się za wcześnie o dwa miesiące. Jednak wątłe maleństwo mimo przeciwności wygrało ze śmiercią. Odtąd wszystko było już dobrze, tylko... nogi chłopca nie wykształciły się w pełni. Bartek poruszał się na wózku.

Rósł szybko. Był niezwykle inteligentny. Kochał książki przygodowe, szczególnie o piratach.

Pewnego dnia przeziębiony chłopiec rozmyślał: Dobrze by było chociaż raz przeżyć przygodę! Mama widząc synka z katarem utuliła go do snu. Bartkowi śniło się, że...

Spaceruje sobie ze mną (wplotłam w tę historię siebie jako koleżankę Bartka) ulicami Dolnego Śląska. Nagle słyszymy krzyk. Widzimy panią ochlapaną błotem. To wina psa, który kopie dół nie bacząc na ludzi wokół. Podbiegamy do kundla. Ten przestaje wywijać łapami, dokopuje się do kładki. Odsuwamy ją i wjeżdżamy do pomieszczenia z wielką skrzynią. Otwieramy ją i znajdujemy mapę. W rogu pisze: Skarb pirata Flinta. Cieszymy się, że będą o nas mówić w mediach i nagle...

Bartek się obudził. Był szczęśliwy. Szepnął: Dobrze, by było znaleźć bogactwa Flinta, jednak największym skarbem jest wyobraźnia, dzięki której przeżywam przygody!

Czy można przeżyć przygodę nie potrafiąc postawić własnych stóp na podłodze? Czy można poczuć zew szczęścia, przeżywania, odkrywania mimo przykucia do wózka? Sądzisz, że nie? Ogromnie się mylisz!

Wiem, że masz worek argumentów. Twoje uzasadnienia są jednak nikłe w porównaniu z moimi. Teraz się oburzasz, ale zaufaj mi. Kiedy opowiem Ci historię małego Bartka przyznasz mi...

-Kochanie! ... Koootku! ... Maaaniuuuś! ... MAREK! Do cholery!
-Tak kochanie?
-Nie kochaniuj mi tutaj! Wołam Cię i wołam!
-I jestem!
-Nie denerwuj mnie! Zobacz. Co to jest?
-Butelka... z listem w środku. No ja Ci nic nie wysyłałem!
-Ha ha... No zobacz.
-No list w butelce. Może od jakiegoś rozbitka na morzu?
-Uda się to wyciągnąć?
-Kochanie daj spokój. To pewnie jakieś śmieci plażowiczów.
-Mańko, proszę....
-Co ja z Tobą mam kobieto! Podaj mi scyzoryk.
-Proszę mężusiu!
-Masz, zobacz co to za papier, ale jak jakieś śmieci to Cię uduszę.
-Jakieś dwie kartki... Maruś, to mapa czy mi się wydaje?
-Pokaż. Faktycznie wygląda jak mapa. O... to mapa Polski... ale jakoś koślawo narysowana...
-Zobacz, tu jest jeszcze druga kartka, to też wygląda jak mapa... a na drugiej stronie list? Marek, a jak to mapa skarbów?!
-No no... na pewno. Co tam jest w tym liście?
-Jest na pisane tak: "Skoro to czytasz, to znaczy, że nie udało mi się im uciec. Ale to czego chcieli nie dostali. Oto mapa, która doprowadzi Cię do wielkiego bogactwa. Do wielkiego skarbu pirata Flinta. Ciesz się tym, czym ja już nie mogę." Skarb piratów?!
-Kochanie... to chyba jakieś żarty... bo nie wiem czy widzisz... Na tej mapie Polski to zaznaczony jest Dolny Śląsk... Skarb piratów na Dolnym Śląsku, a mapa z Mielna? Serio? I proszę, nie patrz tak na mnie. Kochanie..... O masakra.... To już chyba wiem co robimy w ten weekend.
-KOCHAM CIĘ! Ahoj przygodo! Mam tylko nadzieję, że nie będziemy musieli szukać skarbów po hasiokach! Agrrrrrr!

-Kochanie! ... Koootku! ... Maaaniuuuś! ... MAREK! Do cholery!
-Tak kochanie?
-Nie kochaniuj mi tutaj! Wołam Cię i wołam!
-I jestem!
-Nie denerwuj mnie! Zobacz. Co to jest?
-Butelka... z listem w środku. No ja Ci nic nie wysyłałem!
-Ha ha... No zobacz.
-No list w butelce. Może od jakiegoś rozbitka na morzu?
-Uda się to wyciągnąć?
-Kochanie daj spokój. To pewnie jakieś...

Namówić mojego męża na remont to jedno. Zmusić go by w końcu go rozpoczął, to drugie. Po ciężkich debatach przekupiłam go skrzynką piwa, by zaczął ściągać tą obrzydliwą wykładzinę. Możecie mówić, że jestem tyranem, ale gdyby nie ja nasze mieszkanie nie wyglądałoby tak schludnie, a my nie mielibyśmy w rękach mapy prowadzącej do skarbów mitycznego pirata Flinta. Jak to się stało? W rzeczonej ohydnej podłodze pod obleśną wykładziną znajdowały się równie odrażające deski, które też kazałam zerwać (za cenę pięciu pizz). Zaraz pod ostatnią znajdowała się mała skrzyneczka. Była całkiem ładna jak na miejsce, w którym się znajdowała. Zaciekawiony mąż rozwiercił zamek. W środku znajdował się kluczyk i akt urodzenia pewnej damy.
-Znam to miejsce! – Mąż od razu poznał adres kamienicy, koło ulubionego browaru.
Poszliśmy tam nie wiedząc właściwie po co. Weszliśmy do kamienicy pod odpowiedni numer, a tam… ściana. Nie ma takiego numeru. Najbliższym „pomieszczeniem” była skrzynka na licznik. Zajrzałam do środka a tam… licznik. Grzebałam przy nim jak złodziej. Ubabrałam się kurzem sprzed stu lat i smarem sprzed tygodnia. Znalazłam też, głęboko w jakiejś dziwnej dziurze za licznikiem, kawałek starego papieru. Była to mapa sporządzona przez samą Mary Jane Flint – żonę pirata. Cały skarb ukradła i ukryła w tunelu. Dolny Śląsk okazał się mieć więcej skarbów niż złoty pociąg z Wałbrzycha. No i obecnie mam prawdziwą ekipę remontową, a mąż siedzi z piwem. Teraz muszę go „namówić” na siłownię.

Namówić mojego męża na remont to jedno. Zmusić go by w końcu go rozpoczął, to drugie. Po ciężkich debatach przekupiłam go skrzynką piwa, by zaczął ściągać tą obrzydliwą wykładzinę. Możecie mówić, że jestem tyranem, ale gdyby nie ja nasze mieszkanie nie wyglądałoby tak schludnie, a my nie mielibyśmy w rękach mapy prowadzącej do skarbów mitycznego pirata Flinta. Jak to się...

Połowa osób łamie tu limit znaków, proponuję wam edytować wasze wypowiedzi :)

Połowa osób łamie tu limit znaków, proponuję wam edytować wasze wypowiedzi :)

Muszę znieść do piwnicy starą komodę.. Sama nie dam rady,proszę Tomka. Kolega-sąsiad.. Przeciez nie odmówi kobiecie.. Ochoczo się zgadza.. Chwyta mebel z jednej strony,ja z drugiej..Niestety potykam się o stopień do piwnicy. Komoda upada z hukiem.. Tylna jej część jest uszkodzona,spadając uderzyła o poręcz..
-Ale co to jest - pyta Tomek
-Co,gdzie? - dopytuję
-Tu,wyciąga pudełko,mała szkatuła
Otwieramy, w środku znajduje się kartka papieru, mapa.. Z zaznaczoną trasą do miejsca w którym ukryto skarb.. Jesteśmy w szoku. Ta mapa cały czas ukryta była w tej komodzie,w wewnętrznej skrytce mebla.
Wynosimy mebel pod śmietnik,a mapę zabieramy aby opracować plan podróży na Śląsk;)

Muszę znieść do piwnicy starą komodę.. Sama nie dam rady,proszę Tomka. Kolega-sąsiad.. Przeciez nie odmówi kobiecie.. Ochoczo się zgadza.. Chwyta mebel z jednej strony,ja z drugiej..Niestety potykam się o stopień do piwnicy. Komoda upada z hukiem.. Tylna jej część jest uszkodzona,spadając uderzyła o poręcz..
-Ale co to jest - pyta Tomek
-Co,gdzie? - dopytuję
-Tu,wyciąga...

Siedząc na starym molo oddychałam głęboko wdychając powietrze do płuc. To coś, co lubię. Chwila relaksu i zapomnienia. Na chwilę obecną - zero problemów, zero ucieczek przed policją i zero dziwnych przygód z naszą ekipą. Mocząc stopy w chłodnej wodzie poczułam lekkie obicie. Spoglądając w dół ujrzałam szklaną butelkę, a w niej kawałek pergaminu.
"Uroczo", pomyślałam. Pewnie kolejna para, albo samotna kobieta napisała list do ukochanego, w którym opowiada ich przeżycia i piękne chwilę. Z niechęcią pochyliłam się i wyłowiłam butelkę z wody. Wyjmując stary papier zrozumiałam, że musiał to być bardzo stary list, gdyż kartka pożółkniała. Z ciekawością rozwinęłam pergamin, który wcale nie pokazał mi długiego, pochyłego tekstu pisanego piórem, lecz rysunek i kilka objaśnień u dołu kartki. Legenda głosiła, że to mapa skarbu, "Taka jak w bajkach?". Cóż, z samej ciekawości zabrałam ze sobą butelkę i dziwną mapkę i poszłam pokazać swoich dobrym przyjaciołom swoje znalezisko.
-Nie możemy zmarnować takiej okazji! Jedziemy tam!-krzyknął Hans. Urodzony poszukiwacz przygód.
-Specjalnie będziemy jechać na koniec Polski, by sprawdzić czy ktoś nie robi sobie żartów?-zapytałam w szoku. To trochę ryzykowne. A jeśli okazałoby się, że to tylko zwykły blef?
-Można sobie gdybać, ale jeśli jednak to nie żart? Szykuj bilety. Ruszamy jutro!-I jak powiedział, to zrobił Hans. Z nim to akurat żartów nie ma. Nazajutrz byliśmy już w pociągu do Wrocławia.
Pogoda dopisywała. "Dziwne", pomyślałam. Na mapie wyraźnie było napisane o ładnej pogodzie.
,,Wtem, gdy ujrzysz światło słoneczne,a blask słońca skrzyżuje się odpowiednio, ujrzysz X, a resztę wiedzieć już będziesz."
Podjechaliśmy kilka ulic tramwajem, a potem na nogach przez cały dzień przez różnorodne polany, osiedla domkowe, aż wreszcie trafiliśmy na stary kościół, który był na mapie.
-Stąd już niedaleko...-zakomunikował Hans.
-Zobaczymy czy nie przyjechaliśmy na marne...-odburknęłam i ruszyłam za wszystkimi.
"Ta wędrówka nie ma sensu..." cały czas mówiłam sobie, ale gdy tylko ujrzałam za kościołem, na wielkiej polanie wykoszony X wiedziałam, że to nie żart, ale miał to być tunel. Gdzie na środku polany może być tunel? Ruszyliśmy wgłąb gdy nagle Hans dosłownie, zapadł się pod ziemię.
-Hans!!-wołaliśmy, ale bez skutku.
-Skaczcie!-zawołał wreszcie po długich minutach. Czy naprawdę mapa nie kłamała? Czy istnieje naprawdę jakiś skarb rodem starych opowieści? Cóż, trzeba skoczyć, by się przekonać. Znów czas na kolejne przygody rodem poszukiwaczów skarbów, tyle,że tym razem, może naprawdę coś odkryjemy....

Siedząc na starym molo oddychałam głęboko wdychając powietrze do płuc. To coś, co lubię. Chwila relaksu i zapomnienia. Na chwilę obecną - zero problemów, zero ucieczek przed policją i zero dziwnych przygód z naszą ekipą. Mocząc stopy w chłodnej wodzie poczułam lekkie obicie. Spoglądając w dół ujrzałam szklaną butelkę, a w niej kawałek pergaminu.
"Uroczo", pomyślałam....

Wyjechaliśmy z Gliwic krajową 78. Nasz volkswagen transporter typu drugiego wypluwał ogromne tumany dymu, ale mimo to jechał dalej. Nasz "ogórek" był wywczas świeżo odmalowany. Lewy bok był plątaniną różnych hipisowskich wzorów, z kolei na prawym namalowaliśmy ogromny okręt unoszący się na falach - w końcu jechaliśmy po skarb.

Gdy nasz pojazd już wpłyną na suchego przestwór oceanu, zjeżdżając z głównej drogi. Zdaliśmy sobie sprawę, że jesteśmy pośrodku niczego. Dokoła nas tylko łąki pola i lasy. To niby tu ma być ten skarb?

Nasz volkswagen podskakiwał na wybojach polnej drogi. Wtedy Maciek krzykną:
- To tu! Według mapy to tu!
- Przecież tu nic niema - odpowiedziałem. - Poza tym jaki pirat ukryłby skarb na środku kontynentu. Ta mapa to jakiś żart.
- Wysiadamy może coś znajdziemy.
- No dobra skoro już tu jesteśmy.

Chodziliśmy w koło ale nie znaleźliśmy niczego. Po dwóch godzinach przysiedliśmy by zjeść konserwę.
- To co robimy?
- Wracamy, tu nic niema.
Skierowałem się w stronę samochodu i wyrżnąłem orła. Na szczęście zamortyzowałem upadek rękoma. Okazało się, że zaczepiłem butem o wystający fragment szyny kolejowej.

Wzięliśmy saperki i zaczęliśmy kopać. Tory musiały leżeć tu od dawna. Większość szyn była rozkradziona i najpewniej wywieziona na złom przez okolicznych mieszkańców. Ale pod kilkucentymetrową warstwą ziemi leżały podkłady kolejowe. Ruszyliśmy tym tropem.

Co kilka metrów kopaliśmy dołek by upewnić się, że dobrze idziemy. Dawna trasa zaprowadziła nas w głąb lasu. I kończyła się na ledwo wystającej z ziemi starej pordzewiałej drezynie. Która była zbyt ciężka by ktoś ją ukradł. A przecież napis na mapie głosił: trzy metry na wschód od szynowego statku. W mig zrozumieliśmy ten przekaz. Nie zostało nam nic innego jak zacząć kopać.

Wyjechaliśmy z Gliwic krajową 78. Nasz volkswagen transporter typu drugiego wypluwał ogromne tumany dymu, ale mimo to jechał dalej. Nasz "ogórek" był wywczas świeżo odmalowany. Lewy bok był plątaniną różnych hipisowskich wzorów, z kolei na prawym namalowaliśmy ogromny okręt unoszący się na falach - w końcu jechaliśmy po skarb.

Gdy nasz pojazd już wpłyną na suchego...

- Hej! Spójrz, co znalazłem w domku dla ptaków. – krzyknąłem podniecony do Wojtka stojącego tuż obok drzewa.
- Co to? Wygląda jak jakiś rulon owinięty czerwoną wstążką.
- Tak, a obok leżał kilof! – odpowiedziałem – Zobacz, jaki fajny!
- Znasz ten dowcip? Co wchodzi jednym uchem, a wychodzi drugim? A odpowiedź to kilof?
- Nie.
- To słuchaj. Co wchodzi jednym uchem, a…
- Ok, znam go! – przerwałem Wojtkowi, choć tak naprawdę, nigdy wcześniej go nie słyszałem, jednak domyślałem się, że pointą będzie szpikulec do lodu.
- Nie ciekawi Cię, co jest na tej kartce? – zapytał. – To podwójny węzeł rybacki! Podobno, nie da się go rozwiązać.
- Spokojnie, znam sposób. – mówiąc to, wyjąłem z kieszeni sekator i przeciąłem wstążkę.
- Wow! Gdzie się tego nauczyłeś?
- W komandosach.
- Przecież 12latków nie biorą do wojska.
- No właśnie. – odpowiedziałem i na chwilę zaległa złowieszcza cisza. – myślę, że to prastara mapa prowadząca do prastarego skarbu Szalonego Flinta.
- Kto mógłby ją tam schować?
- Oczywiście Flint głuptasie. – napomniałem Wojtka.
- A czy tego domku dla ptaków nie powiesił przypadkiem, w zeszłym roku, Twój tata?
- Powiesił, ale jakie to teraz ma znaczenie?
- Zastanawiam się tylko, skąd wziął się w nim kilof.
- Mniejsza o to, dzięki tej mapie wiemy gdzie jest ukryty skarb Szalonego Flinta! – wykrzyknąłem.
- Umiesz czytać pirackie mapy? – zapytał zdziwiony.
- Nie. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.
- To, w którym z wielu zakątków naszego globu, Szalony Flint ukrył swój mityczny skarb?
-Na Śląsku.

- Hej! Spójrz, co znalazłem w domku dla ptaków. – krzyknąłem podniecony do Wojtka stojącego tuż obok drzewa.
- Co to? Wygląda jak jakiś rulon owinięty czerwoną wstążką.
- Tak, a obok leżał kilof! – odpowiedziałem – Zobacz, jaki fajny!
- Znasz ten dowcip? Co wchodzi jednym uchem, a wychodzi drugim? A odpowiedź to kilof?
- Nie.
- To słuchaj. Co wchodzi jednym uchem, a…
- Ok,...

- Belzebub! Belzebub, gdzie jesteś niewdzięczniku! - wrzasnęłam płosząc ponownie ptaki na drzewach.
Od dobrych kilku godzin łaziłam jak głupia po lesie szukając mojego czworonoga. Miałam już tego dość. Byłam zmęczona, głodna i zaraz miało się ściemnić. Ściskając w ręku czerwoną smycz przedzierałam się przez kolejne krzaki wołając psa. Wyszłam na polanę, która wydawała się dziwnie znajoma.
- Niech to szlag! - wrzasnęłam, gdy okazało się, że chodzę w kółko a po Belzebubie nie było ani śladu. Pacnęłam ciężko na ziemię i westchnęłam zrezygnowana. Już miałam w planach zawrócić do domu i zostawić sierściucha na pastwę niedźwiedzi, gdy w zaroślach coś się poruszyło.
- Bubuś? To ty?
W krzakach ewidentnie coś było. Trzasnęła gałązka, liście zaszeleściły a przed oczami czmychnęło mi coś brązowego i kłudłatego, nie wiele większego od królika. Zerwałam się i pobiegłam za nim.
- Belzebub! Do nogi ty głupi..aaa-aaa!
Potknęłam się o wystający konar i runęłam w dół zbocza odbijając się od niego jak piłka.
- Aaaaa-łaaaa...
Oczywiście jak to ja, nie mogłam wylądować na miękkiej stercie liści lecz na twardej ziemi. W głowie mi wirowało, a kości bolały jak cholera. Ale znalazłam psa. Belzebub siedział koło mnie i patrzył przekrzywiając uroczo główkę.
- To wszystko przez ciebie...ty...- syknęłam próbując złapać go za obrożę. Pies jednak odskoczył i poszedł w długą. Moja ręka plasnęła miękko na ziemię.
- A to co?
Do dłoni przyczepił się kawałek papieru. Był mokry i pożółkły. I bardzo stary. Rozwinęłam go ostrożnie.
- A niech mnie gęś kopnie. Czy to jest...?
Tak! To była najprawdziwsza mapa skarbów! Ale zaraz. Co to...ja znam to miejsce. Czy to...To jest ten las! Znam to miejsce! Wiem gdzie jest skarb!
Zaśmiałam się histerycznie ściskając w ręku papier. Będę bogata!

- Belzebub! Belzebub, gdzie jesteś niewdzięczniku! - wrzasnęłam płosząc ponownie ptaki na drzewach.
Od dobrych kilku godzin łaziłam jak głupia po lesie szukając mojego czworonoga. Miałam już tego dość. Byłam zmęczona, głodna i zaraz miało się ściemnić. Ściskając w ręku czerwoną smycz przedzierałam się przez kolejne krzaki wołając psa. Wyszłam na polanę, która wydawała się...