Wiesz... gdy się jest bardzo smutnym, lubi się zachody słońca...

Człowiek naraża się na łzy, gdy raz pozwoli się oswoić.

Poza tym jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada cicho na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

(...) nie sen jest najgorszy, najgorsze jest przebudzenie...

Cierpienie i ból są nieodłączne od rozległej świadomości i głębokiego serca. Myślę, że ludzie naprawdę wielcy zawsze muszą odczuwać na świecie wielki smutek..."

Człowiek miewa w życiu takie chwile, że lubi otaczać się przedmiotami, które przypominają smutek.

Nie zna smaku prawdziwego życia, kto przez tunel samotności się nie przeczołgał.

Mówią, że czas leczy rany, ale to nie oznacza, że znika przyczyna smutku. A u mnie rana jest codziennie świeższa.

- A ty jak się masz? - spytał Puchatek. - Nie bardzo się mam - odpowiedział Kłapouchy. - Już nie pamiętam czasów, żebym jakoś się miał.

Nie powiem: nie płaczcie, bo nie wszystkie łzy są złe.