Jesteśmy społecznością, która kocha książki

CAMILLA: You, sir, should unmask.

STRANGER: Indeed?

CASSILDA: Indeed it's time. We all have laid aside disguise but you.

STRANGER: I wear no mask.

CAMILLA: (Terrified, aside to Cassilda.) No mask? No mask!

Along the shore the cloud waves break,
The twin suns sink behind the lake,
The shadows lengthen
In Carcosa.
Strange is the night where black stars rise,
And strange moons circle through the skies,
But stranger still is
Lost Carcosa.
Songs that the Hyades shall sing,
Where flap the tatters of the King,
Must die unheard in
Dim Carcosa.
Song of my soul, my voice is dead,
Die thou, unsung, as tears unshed
Shall dry and die in
Lost Carcosa.

Maska, którą nałożyłem na twarz, by oszukać samego siebie, nie była już dłużej maską, była częścią mnie. Noc ją ze mnie zdzierała, odsłaniając prawdę, która się pod nią dławiła; nikt tego jednak nie widział poza mną, a gdy dzień wstawał, maska sama, z własnej woli powracała.

- Od roku 1760 upłynęło mnóstwo czasu - zauważyłem.
- Szacunek dla zmarłych nie umiera nigdy (...).