Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Albowiem alkohol jest odkryciem średniowiecza. Destylacji wina dokonuje się najpierw w klasztorach w celu produkcji medykamentów.

Nawet chrześcijańskie małżeństwo, nie bez trudności dochodzące do głosu w XIII w., będzie tylko próbą uporania się z pożądliwością. Spółkowanie bierze się pod uwagę i toleruje tylko pod warunkiem, że jedynym jego celem będzie prokreacja. „Cudzołożnikiem jest również zbyt namiętny miłośnik własnej żony” będą powtarzać kościelni intelektualiści.

Dlatego śmiech, niewątpliwie z racji wykrzywiania ust i deformacji twarzy, będzie potępiany. A taniec będzie oscylował miedzy dwoma modelami biblijnymi: z jednej strony przykładem pozytywnym, tańcem króla Dawida, a z drugiej – tańcem Salome prze uciętą głową Jana Chrzciciela., przykładem ze wszech miar negatywnym. Nigdy jednak nie uzyska żadnej godności w oczach Kościoła, który potępia zniekształcenie ciała, wykręcanie go i w ogóle wszelkie wygibasy. Stąd potępienie teatru.

Ta kontrola nad seksualnością małżeńską, zalecająca również abstynencję podczas zwykłych postów (Boże Narodzenie, Wielkanoc, Zielone Świątki) i innych okresów postu i wstrzemięźliwości, będzie mieś wpływ zarówno na formy średniowiecznej mentalności, jak i na demografię, na których mocno zaważy owych 180 czy 185 dni dozwolonej swobody seksualnej.

Pierwiastki męski i żeński są wiec na równi siedzibą duszy boskiej. Jednak mężczyzna okazuje większą bystrość rozumu, podczas kopulacji zaś tylko jego nasienie uwiecznia rodzaj ludzki i otrzymuje boskie błogosławieństwo. Niedoskonałość ciała kobiety, przedstawiona w dziele Arystotelesa i Tomasza z Akwinu, jego średniowiecznego czytelnika wyjaśnia ideologiczne korzenie kobiecej niższości. Która z pierworodnej staje się naturalna i cielesna.

Zabrzmi to nieco brutalnie i przesadnie, ale średniowiecze niewątpliwie nie znało tego, co my nazywamy miłością. To słowo jest nawet pejoratywne. Amor oznacza namiętność niszczącą i dziką. Chętniej używać się będzie określenia caritas, ma ono bowiem związek z pobożnością implikującą jakąś wrażliwość względem bliźniego (najczęściej ubogiego bądź chorego), lecz jest wyzbyte wszelkich konotacji seksualnych.

Średniowiecze okazuje względny brak zainteresowania kobietą w ciąży, która nie jest przedmiotem żadnej szczególniejszej troski. Tę obojętność, czy raczej neutralność obserwujemy zarówno w odniesieniu do kobiet z wyższych warstw społecznych, jak i z najniższych kategorii społeczności.