Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W jej słowach nie ma w sumie nic niezwykłego, ale ten obrzydliwy, ochrypły głos, te różnokolorowe oczy i to, co w nich wyczytuję - to wszystko jest zniekształcone, niepokojące, dziwne.

Ludzie teraz inaczej ze mną rozmawiają, inaczej na mnie patrzą i mnie traktują. Nie wiem czy mi się to podoba, ale faktycznie jest inne, łącznie ze mną. Niby nie przeszłam żadnej metamorfozy, a mimo to nic już nie jest jak dawniej.

- Nikolai – mówię, tym razem próbując naśladować głos mamy. – Musimy wziąć się w garść.