Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy nie wiesz o sobie wszystkiego.
Nigdy, dopóki nie staniesz na krawędzi i nie zrobisz czegoś, do czego - jak sądzisz - nie byłbyś zdolny, a co w konsekwencji zmienia cię na zawsze.

Nie bój się, (...) bo strach jest ocze­ki­wa­niem zła.

Zaj­rza­łem do netu, przej­rza­łem za­le­głą pocz­tę. Spo­śród me­ga­baj­tów śmie­ci i ofert za­ku­pów gru­po­wych, z któ­rych chyba nigdy nie sko­rzy­sta­łem, jedna in­for­ma­cja była warta roz­wa­że­nia. Ray­mond za­chę­cał mnie do po­więk­sze­nia pe­ni­sa. Po­dob­no w mie­siąc zy­skał aż trzy cen­ty­me­try.

Honor był potrzebny w czasie wojny. Teraz mamy pokój i liczą się inne wartości.

...W chwilach zagrożenia dla ludzkości liczy się nie praktyka, tylko przepisy....

(...) zła, które ten facet wy­rzą­dził, w żaden spo­sób nie da się wy­ma­zać i za­szpa­chlo­wać do­brem. Mo­żesz uda­wać, że wy­gła­dzi­łeś ścia­nę, ale rysa za­wsze w niej bę­dzie.

W pew­nym sen­sie jej dra­mat był mniej­szy. Wiem, to okrut­ne, ale na nią śmierć męża spa­dła jak ude­rze­nie mło­tem. To no­kaut, z któ­re­go, chcesz czy nie, za­wsze się pod­nie­siesz. Py­ta­nie, ile czasu na to po­trze­bu­jesz. Kiedy tra­cisz kogoś bli­skie­go i grze­biesz go na cmen­ta­rzu, mo­żesz mieć żal do ca­łe­go świa­ta, ale przy­naj­mniej świat nie za­mie­rza cię oszu­ki­wać, nie ży­jesz w nie­pew­no­ści. Śmierć bez­li­to­śnie odzie­ra ze złu­dzeń. Mój dra­mat po­le­gał na tym, że ten młot tra­fiał mnie co­dzien­nie, od­bie­ra­jąc reszt­ki sił. Bo kiedy ktoś bli­ski znika bez wie­ści, nie­ustan­nie ka­tu­jesz się set­ka­mi tych sa­mych pytań. A każ­de­go ranka za­sta­na­wiasz się, czy za­miast iść do pracy, za­miast uda­wać, że nor­mal­nie eg­zy­stu­jesz, nie po­wi­nie­neś wciąż jej szu­kać. Tyle tylko, że ledwo się do tego za­bie­rzesz, już za pro­giem kom­plet­nie zdez­o­rien­to­wa­ny nie wiesz, w którą stro­nę pójść. Po­zo­sta­je cze­kać, nie wia­do­mo zresz­tą na co.

Za­wsze po­peł­nia­my te same błędy, tylko oko­licz­no­ści się zmie­nia­ją.

(...) w związ­ku trze­ba dać kre­dyt mak­sy­mal­ne­go za­ufa­nia. Ina­czej mi­łość nie ma sensu.

Mia­łem wszyst­kie­go dość, ode­chcia­ło mi się żyć. My­śla­łem o śmier­ci jak o czymś, co może prze­ciąć pasmo nic nie war­te­go, pu­ste­go życia. Jak wy­kres elek­tro­kar­dio­gra­mu na mo­ni­to­rze, który z wielu kre­sek bie­gną­cych raz w górę, raz w dół prze­cho­dzi nagle w długą po­zio­mą linię. I w na­tu­ral­ny spo­sób od­ci­na życie od śmier­ci. Ciach! I po wszyst­kim.

Prze­bie­gam myślą moje życie i widzę w nim wy­raź­nie jak znaki ostrze­gaw­cze wszyst­kie te roz­wi­dle­nia dróg, na któ­rych po­sze­dłem w złą stro­nę. Cza­sa­mi przez przy­pa­dek, cza­sa­mi świa­do­mie.

Nie mia­łem siły się pod­nieść ani się­gnąć po te­le­fon, który przy­tłu­mio­ny grał smęt­ną me­lo­dię w kie­sze­ni kurt­ki. Boże, nawet dzwon­ki w te­le­fo­nie brzmia­ły de­pre­syj­ne.

Tak, kurwa, potrzebna mi nirwana! Spokój buddyjskiego mnicha w oparach olejków eterycznych i blasku świec w klasztornej celi.

Pod­cią­gnął rę­ka­wy po­la­ru, od­sła­nia­jąc gęsto po­ro­śnię­te, wręcz czar­ne przed­ra­mio­na. Jak był mały, mu­siał wpaść do wanny peł­nej te­sto­ste­ro­nu.

Porywisty wiatr nie ustawał, kiedy szedłem w stronę parkingu. Gęste czarne chmury przetaczały się nad pustym Rynkiem Nowomiejskim i Browarną. Rytmiczne odgłosy moich kroków odbijały się od fasad tutejszych kamienic, a mój cień w upiornie pomarańczowym świetle latarni na zmianę wydłużał się i skracał.

Wszystkie bomby Chojnickiego siłą rażenia mogły się równać wzdęciom muszki owocówki.