Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Pierwsza miłość zawsze jest trudna - oświadczył w końcu łagodnym głosem.
- A druga? - zapytała.
- Jest wszystkim, czym nie była ta pierwsza.

Nadzieja była jak nieśmiertelna bestia. Światło rozrzedzające każdy mrok. Człowiek bez nadziei jest tylko naczyniem bez duszy.

To nie emocje nas definiują, a czyny.

Powiadają, że ludzka dusza nie jest w stanie zaznać spoczynku, dopóki nie odnajdzie swojej drugiej połówki. Wtedy płonie o wiele intensywniej.

Łzy nie są miarą prawdziwej miłości. Każdy z nas rozpacza w indywidualny sposób.

Gniew i furia są jak ogień, który gaśnie równie szybko, jak się pojawia. Zemsta może kumulować się przez ponad sto lat, a im dłużej to trwa, tym lepiej smakuje.

Nawet bestia potrafi kochać. I zasługuje na miłość.

(...) czasem nie da się wygrać z żalem. Trzeba nauczyć się z nim żyć.

Na tym świecie istniały tylko dwa rodzaje ludzi; ci, którzy zasługiwali na łaskę i drugą szansę, oraz ci, którzy powinni cierpieć za swoje przewinienia.

Mroku nie trzeba niszczyć. Potrzebujemy ciemności równie mocno jak światła. Z jednej strony dodaje nam sił, a z drugiej uczy strachu.

Serca potrzebują czasu, by w pełni się zagoić (...).

Jeżeli oba serca nie biją jednym rytmem, to małżeństwo nie ma żadnej wartości.

Tytuły nie są wyznacznikiem prawdziwej natury człowieka (...).

Śmierć jest głównym źródłem strachu wśród tych, którzy wciąż stąpają po tym świecie. Dlatego żyj tak, jakbyś to ty był śmiercią. Polegaj tylko na sobie, ponieważ gdy zapadnie zmrok, nawet twój cień się od ciebie odwróci.

Poświęcenie jest niczym innym jak śmiercią noszącą maskę romantyzmu.

Cierpieli w samotności. Cicho i po bohatersku. Łatwo było zignorować czyjeś cierpienie, jeśli ta osoba nie wyrażała go na głos.

Honor przezwycięża serca, rzekła dziewczynka.
Wrażliwość prowadzi do śmierci, rzekł lew.
Zniszczenie następuje po ciemności, rzekł chłopiec.
Władza rodzi ból, rzekł król.
I, niestety, wszyscy mieli rację.

Miłość była dla niej jak nóż przystawiony do gardła. Ciernie wokół szyi. Kruche serce zamknięte w cudzych dłoniach.

- Twoja kolej. Jaki jest twój ulubiony kolor?
[...]
- Ty - odparł ledwo słyszalnym głosem. [...] - Wszystkie kolory, które cię tworzą.

- Nikt nie staje do walki z myślą, że nie wyjdzie z niej żywy, Łowczyni, a ta więź tego nie zmienia. Chwyć za ten sztylet i trzymaj się mnie, dziewczyno z porcelany. Osobiście zadbam, byś się nie potłukła.

... nie boisz się ciem­no­ści, zła czy bólu. Boisz się zmian i tego, co przy­nio­są.