Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To była ostatnia okazja, żeby mi dopiec przed wakacjami, więc nie mieli żadnych hamulców. Otoczył mnie las telefonów komórkowych, które beznamiętnie rejestrowały każdą sekundę. Domyślałem się, że zanim dojdę do domu, już cały świat będzie wiedział o moim upokorzeniu.

Pomimo zatkanego piaskiem gardła udało mi się wykrztusić kilka pierwszych taktów Ody do Radości. Fakt, że hymn naszej szkoły ułożono do tej melodii, już nie mógł mi jej zepsuć. Moi szkolni koledzy nie żyli. Wszyscy zginęli. I jak tu nie świętować?!

Żaden człowiek nie jest samotną wyspą...".

Wczołgałem się do środka. Oślepiła mnie ciemności i niemal się udusiłem od smrodu paliwa lotniczego oraz włókien szklanych. Przez kilka sekund panicznie wierciłem się po omacku jak przerośnięty szczur. W końcu wymacałem w dłoni coś twardego i pociągnąłem.