Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Nie, czarowniku. Nie odejdę - prychnęła. - Gdyby tacy jak ty rządzili Twierdzą i tym, co jest po drugiej stronie, to może... (...) Jesteś mądry, mądrzejszy, niż myślałam. Moglibyśmy się porozumieć. Ale ty jesteś tylko sługą, podwładnym. Rządzą zaś wami takie kanalie jak ta, która stoi za moimi plecami. Co to za dziwny świat, gdzie najlepsi służą najgorszym. Tam u was musi być strasznie.

- A ja? Czego chcesz ode mnie?
- Same poznańskie wiedźmy nie wystarczą. Świat jest dwubiegunowy. Oprócz legionów wiedź potrzebuję choćby jednego mężczyzny. Ogiera. Do diabła, potrzebuję króla, który poniesie płonącą włócznię, który użyźni ziemie jałowe. Czego chcę? Drobiazg. Masz we mnie uwierzyć. Wtedy zawrzemy pakt.

Naprawdę, nie muszę go zabijać!
Strzeliłem, kiedy byłem tuż przy schodach do piwnicy. Sam nie wiem dlaczego.
Mężczyznami rządzi impuls.

To był znak tych z Twierdzy, symbol budzący powszechną grozę. Grozę większą niż hordy wilków, rok w rok dziesiątkujące stada, większą niż ciemnoskrzydłe przełęcznice porywające dzieci z górskich ścieżek czy złe duchy zalegające w jaskiniach. Rysunek, na którego widok truchleli najwięksi wojownicy, a dzieci w kołyskach zaczynały płakać.
W czerwonym polu lśnił biały orzeł w złotej koronie.
Demony z Twierdzy.