Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A w duszy mej pogrzeby bez orkiestr się wloką, w martwej ciszy - nadziei tylko słychać jęk..

Zabijam się, bo czuję, że jestem nieśmiertelny(...)

Życie to szpital, w ktorym wszystkich chorych trawi pragnienie zmiany łóżka. Ten chciałby cierpieć koło pieca, a tamten ufa, że wyzdrowieje przy oknie. Zdaje mi się, że tam, gdzie mnie nie ma, byłbym zawsze szczęśliwszy i sprawa przeprowadzki jest przedmiotem ciągłych dyskusji z moją duszą. ... I wreszcie moja dusza wybucha i krzyczy, jakże rozsądnie: "Gdziekolwiek, gdziekolwiek, byle poza ten świat!

Zawsze doznawałem dwóch sprzecznych uczuć – strachu przed życiem i zachwytu nad życiem.

Nie wiedzieć nic, niczego nie nauczać, nie chcieć niczego, nie czuć nic - spać i ciągle spać: to dzisiaj moja chęć jedyna. Nikczemne to, obmierzłe, ale uczciwe życzenie...

(...) A Ty, o Boże, Panie mój, spraw w swojej łasce, abym złożył parę pięknych rymów, co pozwoliłoby mi uwierzyć, że nie jestem ostatnim z ludzi, że nie jestem gorszy od tych, którymi gardzę!

Marzenia! zawsze marzenia! A im bardziej ambitna i delikatna dusza, tym dalej marzenia unoszą ją od rzeczywistości. Każdy człowiek ma w sobie porcję przyrodzonego opium, wciąż wydzielaną i wciąż się odnawiającą; a ile można - od narodzin do śmierci - naliczyć godzin wypełnionych realną przyjemnością, działaniem zdecydowanym i skutecznym? Czy kiedykolwiek będziemy tam żyli, czy kiedykolwiek zamieszkamy w tym obrazie, który wymalowała moja fantazja, obrazie podobnym tobie?

W miłości najbardziej przeszkadza mi to, że jest zbrodnią, której się nie da popełnić bez wspólnika.

Jestem bo raną i bułatem!/Jestem kańczugiem oraz skórą!/Jestem członkami i torturą,/Jestem skazańcem oraz katem!

Możemy zapomnieć o czasie tylko wtedy, kiedy z niego korzystamy.

Są w życiu chwile, kiedy czas i przestrzeń stają się głębsze, a poczucie istnienia ogromnie się nasila.

Poeta jest podobny księciu na obłoku / Który brata się z burzą, a szydzi z łucznika; / Lecz spędzony na ziemię i szczuty co kroku / Wiecznie się o swe skrzydła olbrzymie potyka.

Jest godzina pijaństwa! Żeby nie być znękanymi niewolnikami Czasu, upijajcie się bez przerwy!
Winem, poezją albo cnotą, wedle upodobania.

Doskonała rozpusta wymaga doskonałego odprężenia.

-Moja dusza cmentarzem, gdzie, zakonnik lichy,
Całą wieczność już błądzę śród samotnej pychy.

Uczucie samotności, od dzieciństwa. Nawet w rodzinie - a zwłaszcza wśród kolegów - uczucie, że moim przeznaczeniem jest wieczna samotność.
Jednocześnie wielki głód życia i rozkoszy.

Dlaczego widok morza jest nam tak nieskończenie i wiecznie miły? Bo morze ukonkretnia jednocześnie idee ogromu i ruchu. Sześć lub siedem mil to dla człowieka zasięg nieskończoności. Nieokreśloność w miniaturze. Cóż stąd, skoro tyle wystarczy, by uzmysłowić pojęcie prawdziwej nieskończoności. Dwanaście lub czternaście mil wzdłuż średnicy, dwanaście lub czternaście mil wody w ruchu starcza, by dać najdoskonalsze wyobrażenie piękna dostępne człowiekowi w jego chwilowym miejscu zamieszkania.

Niezadowolony z innych, niezadowolony z siebie, chciałbym w ciszy i samotności nocy odkupić swoje winy i odzyskać choć odrobinę dumy. Dusze tych, których kochałem, dusze tych, których opiewałem, dodajcie mi sił, bądźcie mi podporą, odsuńcie ode mnie kłamstwo i znieprawiające miazmaty świata, a Ty, o Boże, Panie mój, spraw w swojej łasce, abym złożył parę pięknych rymów, co pozwoliłoby mi uwierzyć, że nie jestem ostatnim z ludzi, że nie jestem gorszy od tych, którymi gardzę!

W pewnych, prawie nadnaturalnych stanach duszy cała głębia życia objawia się w najzwyklejszym choćby widoku, który nagle przyciągnie oczy. Staje się on tej głębi symbolem.

Ja jestem zbrodnią - oraz karą,
Jestem i raną - i kindżałem,
I kołem - i łamanym ciałem,
Jestem i katem, i ofiarą!

Lecz silniejszą truciznę kryją twe powieki
W ócz zielonych orbicie:
Tam, drżąc, swej duszy widzę opaczne odbicie
- I śnię, że w nich, na wieki
Zatopiwszy się, zgaszę pragnienie i życie.

Nieważne, czy cię począł Bóg czy bies w otchłani,
Czy lśnią welurem oczu wstydy czy bezwstydy,
Jeśli ujmiesz, jedyna królowo i pani,
Choć trochę nędzy życiu, a światu ohydy.

Te skarby, te meble, ten zbytek, ten ład, te zapachy, te nieziemskie kwiaty to ty. Te szerokie rzeki i spokojne kanały to także ty, a niesione przez nie ogromne, ładowne bogactwem żaglowce, nad którymi płynie monotonny śpiew załogi – to moje myśli, co śpią albo kołyszą się na twojej piersi. Odbijając głębię nieboskłonu w przeźroczu twej duszy prowadzisz je powoli ku morzu, którego imię Nieskończoność; a kiedy udręczone przez fale i ciężkie dobrami Wschodu wracają do rodzinnego portu – to także moje myśli, co wzbogacone wracają z Nieskończoności ku tobie.

Kpię sobie z testamentów, gardzę grobowcami;
Miast pokornie świat błagać o jedną łzę małą,
Żywy - wolałbym raczej zmówić się z krukami,
By zleciały się szarpać me plugawe ciało.

To diabeł nas pociąga, dzierżąc nici końce,
Że w rzeczach wstrętnych dziwne widzimy uroki.

Wyobraźnia jest królową zdolności, a zarazem królową prawdy.

Geniusz to dzieciństwo odnalezione świadomie, dzieciństwo obdarzone teraz, by mogło się wypowiedzieć, dojrzałością ciała i umysłu, zdolną do analizy, pozwalającą uporządkować sumę materiałów zgromadzonych bezwiednie.

Szczęśliwy, czyje myśli zdolne są do lotów.

Są tacy gruboskórnicy, którymi pogardza się bez przyjemności.

Krnąbrne są nasze grzechy, podła nasza skrucha,
Za którą sobie płacić każemy sowicie,
I znów wesoło w błoto kierujemy życie,
Ufni, że łzy nikczemne zmyją plamy z ducha.