Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pragnienie, niczym wąż szepczący do jego ucha i podsycający grzeszne myśli, uświadomiło mu to, przed czym tak bardzo się wzbraniał. Musiał ją mieć.

Pragnienie, niczym wąż szepczący do jego ucha i podsycający grzeszne myśli, uświadomiło mu to, przed czym tak bardzo się wzbraniał. Musiał ją mieć.

Myślę, że ta miłość często przychodzi, gdy jesteśmy na nią gotowi. Wcześniej chyba jej po prostu nie zauważamy.

Myślę, że ta miłość często przychodzi, gdy jesteśmy na nią gotowi. Wcześniej chyba jej po prostu nie zauważamy.

Kochał ją. A kochając, zagarniał jej ból z żarliwością ukochanego i czynił swoim własnym. Był jego – bez pocieszenia i nadziei.

Kochał ją. A kochając, zagarniał jej ból z żarliwością ukochanego i czynił swoim własnym. Był jego – bez pocieszenia i nadziei.

Ludzie przy zdrowych zmysłach nigdy nie są dumni ze swoich talentów.

Ludzie przy zdrowych zmysłach nigdy nie są dumni ze swoich talentów.

Człowiek jest czymś, co pokonanym być powinno.

Człowiek jest czymś, co pokonanym być powinno.

Człowiek jest liną rozpiętą między zwierzęciem a nadczłowiekiem. Liną nad przepaścią.

Człowiek jest liną rozpiętą między zwierzęciem a nadczłowiekiem. Liną nad przepaścią.

- Dobry Boże, Poirot! Wiesz, że dałbym znaczną sumę pieniędzy, żeby zobaczyć, jak choć raz robisz z siebie głupca. Jesteś tak piekielnie zarozumiały! - Nie wściekaj się, Hastings. Prawdę mówiąc, zauważyłem, że czasami omal mnie nienawidzisz! Niestety, cierpię z powodu wielkości!

- Dobry Boże, Poirot! Wiesz, że dałbym znaczną sumę pieniędzy, żeby zobaczyć, jak choć raz robisz z siebie głupca. Jesteś tak piekielnie zarozumiały! - Nie wściekaj się, Hastings. Prawdę mówiąc, zauważyłem, że czasami omal mnie nienawidzisz! Niestety, cierpię z powodu wielkości!

Boimy się wszyscy i bez wyjątku. Lęk wypełnia nasze życie jak powietrze, zagęszcza je, poruszamy się po nim, pływamy w nim, brodzimy w nim po kolana. Pracując, boimy się, że stracimy pracę. Tracąc pracę, boimy się, że nie znajdziemy następnej. Nie mając pieniędzy boimy się, że nie będziemy ich mieli już nigdy, trzymając forsę w ręku boimy się, że zaraz ktoś nam ją gwizdnie. Wchodząc w miłość, boimy się, że ją stracimy, trwając w niej boimy się, że to nie to, albo że nic w życiu już nas innego nie spotka. Nie mając miłości boimy się, że nigdy jej już nie znajdziemy. Wychowując dzieci boimy się, że coś im się stanie, że wpadną w złe towarzystwo, że to, co próbujemy im przekazać, do nich nie dociera. Boimy się wahań kursów, boimy się krachów na giełdzie, zmian klimatycznych, końca ropy, boimy się tego, że znów wygra PO, znów wygra PiS, a Michał Wiśniewski wciąż będzie nagrywał nowe piosenki. Boimy się Rusków i Unii Europejskiej. Boimy się barbarzyńskich hord narodowców i wyuzdanych hord pedałów. Boimy się tęczy, tej stojącej i tej płonącej.

Boimy się wszyscy i bez wyjątku. Lęk wypełnia nasze życie jak powietrze, zagęszcza je, poruszamy się po nim, pływamy w nim, brodzimy w nim po kolana. Pracując, boimy się, że stracimy pracę. Tracąc pracę, boimy się, że nie znajdziemy następnej. Nie mając pieniędzy boimy się, że nie będziemy ich mieli już nigdy, trzymając forsę w ręku boimy się, że zaraz ktoś nam ją gwizdnie. Wch...

Gdybym wygrała dużą sumę pieniędzy i miałabym ją przeznaczyć na jakieś podróże, to (...) chciałabym przede wszystkim najpierw dokładnie zwiedzić swoją ojczyznę, a dopiero poźniej wybrać się w świat. I jeśli jeszcze troszeczkę pieniążków by mi zostało z tej podróży po Polsce, chciałabym je przeznaczyć na jakiś charytatywny cel. (Anna Przybylska).

Gdybym wygrała dużą sumę pieniędzy i miałabym ją przeznaczyć na jakieś podróże, to (...) chciałabym przede wszystkim najpierw dokładnie zwiedzić swoją ojczyznę, a dopiero poźniej wybrać się w świat. I jeśli jeszcze troszeczkę pieniążków by mi zostało z tej podróży po Polsce, chciałabym je przeznaczyć na jakiś charytatywny cel. (Anna Przybylska).