Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na kartach tej książki naprawdę czuć prochem. Nie inaczej może być jeśli to biografia Stefana Czarnieckiego, który kulom się nie kłaniał. Jego sława jako wodza doceniali królowie i zwykli żołnierze gorzej było z politykami. To historia człowieka który od zwykłego żołnierza dosłużył się buławy hetmańskiej a z średniej klasy szlachcica wybił się na równo z magnaterią i senatorami. Jako miłośnik historii nigdy nie było mi po drodze z okresem I Rzeczpospolitej, tym bardziej się zdziwiłem, że tak dobrze czyta się ten tytuł. Ponieważ autor pozwolił sobie opuścić przewlekłe opisy genologii rodziny Czarnieckich czy opis ich posiadłości i majątku. Praktycznie od razu rzuca czytelnika w wir wojen XVII wieku. Śledzimy poczynania przyszłego hetmana który służy w chorągwi swojego brata i przemierza stepy, potyka się z Szwedami nad Bałtykiem czy walczy pod Smoleńskiem. Wybija się bardzo szybko, uzyskuje duży szacunek wśród żołnierzy, jest znany jako dowódca który nie usiedzi na jednym miejscu i szybko podejmuje decyzje. Potrafi dostosować taktykę do wroga co bardzo przyda mu się w latach Potopu Szwedzkiego. Ponieważ w tym czasie jako jeden z niewielu dowódców zostaje wierny królowi polskiemu, jego wydzielony oddział wsławia się w wojnie podjazdowej doprowadzając do białej gorączki zazdrosnych hetmanów. Książka jest naprawdę dobra, napisana lekkim piórem. Zawiera bardzo dużo opisów wojskowych czy obyczajów szlacheckich wspartych pamiętnikami ówczesnych uczestników. Jednocześnie widzimy przemiany Rzeczpospolitej, która popada w coraz większy kryzys i ludzi którzy bezskutecznie próbują ją zreformować. Ciężkie czasy wymagają postaci o żelaznej woli, Stefan Czarniecki jest tego dobrym przykładem.