Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka tak na dobrą sprawę nie wiadomo, o czym. Tytuł, okładka i początkowa narracja sugerują, że opracowanie powinno dotyczyć położonych we Francji bunkrów w Eperlecques, Wizernes i Prédefin, przeznaczonych do montażu, magazynowania i wystrzeliwania nakierowanych na Londyn bomb V-1. Jednak faktycznie o budowie bunkrów, pracy więźniów i ewentualnych bombardowaniach jest tu ledwie kilka, może kilkanaście stron, i to mocno ogólnikowych. Do tego dochodzi nieprzesadnie czytelny schemat jednego z bunkrów oraz jego dwa współczesne zdjęcia, a także rycina drugiego. Potem fabuła zaczyna skakać jak konik polny po strajkach w kopalniach węgla kamiennego, po dokonaniach komunizującego ruchu oporu, po romansie jednego z polskich członków ruchu oporu z polską pielęgniarką, po ucieczkach więźniów, a wszystko od czasu do czasu "wzbogacane" wręcz powieściową narracją - z dialogami, opisami uczuć bohaterów i marszem przez las czy wioskę. Dopiero pod koniec książki autorka funduje jakiś bardziej zborny opis zbudowanej przez Polaków siatki szpiegowskiej, ukierunkowanej na tropienie wyrzutni V-1, V-2 i V-3 i raportowanie o odkryciach stronie brytyjskiej. Po zakończeniu lektury można się pokusić o konkluzję, że zamierzeniem autorki było stworzenie opartego na wspomnieniach żyjących jeszcze osób obrazu polskiego ruchu oporu we Francji - niedużego, ale niezwykle wydajnego i wysoko cenionego przez Brytyjczyków ze względu na przekazywanie bezcennych informacji o wymierzonych w serce Londynu tajnych niemieckich broniach. Cóż z tego, skoro autorce brakło najwyraźniej talentu i zamiast hołdu wyszedł najprawdziwszy groch z kapustą - mętny, pełen dygresji i nie potrafiący zasiać w umyśle czytelnika żadnego mocniej ukorzenionego ziarna.