Marcin Rak

Jest to relacja z pierwszej ręki - a taka relacja zawsze jest wartościową pozycją. Autor opisuje tu wydarzenia, które nie tylko widział na własne oczy, ale przede wszystkim w nich uczestniczył. Innymi słowy - wiarygodność nie podlega najmniejszej dyskusji. Facet po prostu wie co mówi. Książka - choć zapewne nie taki był jej zamiar - bezlitośnie rozprawia się z mitami, jakie krążą wokół jednostki GROM, a jednocześnie sprawia, że czytelnik podziwia jej żołnierzy o wiele bardziej. Uzmysławia sobie, że oni swoje umiejętności zdobyli ciężką, morderczą pracą w pocie czoła (nieraz przeciwnie - przemarznięci do kości) i nic nie zostało im darowane. Są skuteczni nie dlatego, że mają dostęp do gadżetów, pożyczonych od Jamesa Bonda, tylko na skutek najpierw gruntownej selekcji, a potem solidnego treningu i drobiazgowego szkolenia, które uczy nie tylko jak zabijać (akurat tego było tam najmniej),ale przede wszystkim uczy przewidywać najróżniejsze warianty wydarzeń. Ci żołnierze są świetni, bo są przygotowani na KAŻDĄ okoliczność. Każdą mają nie tylko przewidzianą, ale i przedyskutowaną i przećwiczoną. I, co pokazał jeden z ostatnich rozdziałów, są tak dobrzy, że NIE MUSZĄ walczyć, bo przeciwnik zwyczajnie unika starcia z nimi. Często wystarczy tylko ich obecność. Autor jest żołnierzem, nie literatem, więc forma narracji jest mało wyszukana. Ale to akurat nie razi ani trochę. Przeciwnie - prosta, żołnierska, trafiająca do każdego, bez owijania w bawełnę, słownych gierek i kwiecistych "ozdóbek". Taka właśnie, jaka ta pozycja powinna być. A w dodatku ładnie wydana, na dobrym papierze i wzbogacona skąpą wprawdzie (co zrozumiałe) dokumentacją zdjęciową. No i ja mam egzemplarz z autografem Autora! A co, pochwalę się!