Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W samej rzeczy, to opowieść o winach, w całej jej rozciągłości. Czym dla Francuzów jest świat win, jak i z czym się go podaje, co jest wręcz bluźnierstwem z zakresu owej tematyki itd. Gdy Francuzem zacznie się ten temat można chyba szybciej się znudzić podjętym motywem,niż on miałby przestać. To co wydaje się być istotne to jest to,iż wino, jakiś jego gatunek, sam w sobie może nie być lubiane, ale podane z odpowiednią potrawą nie tylko dodaje jej smaku, ale samo nabiera odpowiednich walorów. Chyba zacznę zastanawiać się z czym podać kieliszek wina, gdy go już napoczęte, a zupełnie mi nie zasmakuje;) W wypadku "Smaku Prowansji" chodzi o szczepy wina różowego. To o niego zaczyna się cała batalia, rozpoczęta przez nieporozumienie z pewną stateczną damą, posiadaczką winnicy, szczycącą się najjaśniejszym z różowych win. Małżeństwo podejmując wyzwanie, przyjmuje na siebie wszelkie niedogodności tej sytuacji, aplikując sobie zmianę życia na parę miesięcy, uzbrojenie się w cierpliwość i zwiedzanie kraju w poszukiwaniu smacznego jasnego rose. Brzmi jak przygoda życia? I tak to wygląda. Na pewno książka bardzo wciągająco napisana, choć sam temat nie do końca moze zainteresować kogoś, kto akurat maniakiem win od inne strony, niż samo degustowanie w zaciszu własnego domu, nie jest. Jednak oprócz tematyki sommelierskiej możemy przyjrzeć się też mentalności samych Francuzów i to bynajmniej nie tylko w kwestii jedzenia, które oni oczywiście stawiają na pierwszym miejscu. Jednym zdaniem: ta książka to zwiedzanie Francji szlakiem winnic. Myślę, że dobra pozycja dla kogoś kto wybiera się w tamte rejony by mógł lepiej zrozumieć naturę jego mieszkańców i w pełni docenić odwiedzane miejsca.