Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia Turcji napisana przystępnym językiem. Autor w bardzo dobry sposób wyjaśnia różne zagadnienia, w tym narastające problemy Turcji, po epoce Sulejmana Wspaniałego. Niestety książka ma w sobie nieco naleciałości, z okresu kiedy Polska była mniejszym bratem dla Związku Radzieckiego. Jak to w tej serii „Historii państw” bywa, autor największe podrozdziały poświęca buntom chłopskim czy też ogólnie „walce klasowej”. Czasami, przy opisie takiej walki klasowej, czytelnik może dojść do wniosków typu „dobry sułtan, ale zły dwór”. Wymienię też jeden z błędów autora, prawdopodobnie wynikający z okresu, w którym powstała książka (Wielki Brat ZSRR patrzy). Autor bardzo szczegółowo i ciekawie, jak na rozmiary dzieła, opisuje okres napoleoński historii Turcji. I nagle, w kontekście porozumień w Tylży i Erfurtu Napoleona z Aleksandrem I carem Rosji, pada zdanie: „Zamiarem Napoleona było przeciągnięcie wojny turecko-rosyjskiej aż do przygotowywanej własnej kampanii przeciw Rosji”. Nie, nie i jeszcze raz nie. Napoleon poświęcił sojusz z Turcją, ale przecież nie zrobił tego bo za 4 lata miał plan uderzenia na Rosję. On naprawdę ufał carowi, poświęcił bardzo wiele, na rzecz sojuszu z Rosją. To Aleksander wykiwał cesarza Francji, cały czas marząc o odegraniu się. Uzyskał wiele od Francji, w zamian nie dając prawie nic (nie szczelna blokada kontynentalna). Jeśli ktoś w 1808 marzył o kolejnej wojnie francusko-rosyjskiej to był to car Rosji. Odsyłam w tej kwestii do niezmiernie ciekawej książki „Napoleon, Aleksander i Europa 1806-1812”.